MELEK MASALI

Kısım 4

Eylül, 2019

Sinan için doğum günü, kendi doğum günü olmaktan bambaşka anlamlar taşıyordu. Mutlu, küçük bir ailede küçük bir çocukken her şey değişmişti. Babası, annesi ve küçük, sevimli bir kardeşi vardı. Ama yedinci yaş gününde her şeyi elinden alınmıştı. Babası, onun doğum gününde annesini öldürmüştü. O günden nefret ediyordu. Lakin bir yıl sonra Melek öğretmeni ile Mahir ağabeyi onun doğum gününü güzel geçirmesi için her şeyi yapmışlardı. Fakat bir rüya bir anda her şeyi yenide elinden almıştı. Doğum gününden bir gün sonra Melek öğretmeni de Masal'ı da Mahir Ağabeyi de bir daha hayatında olmamıştı. Tüm doğum günü zırvalarından nefret etmesi o günlerde, henüz yedinci yaş gününde başlamıştı ve bir daha da değişmemişti. Değişmesi konusunda da sadece o gün için, o yaşananlar için, küçük kasaba insanı zihniyetini korumuştu.

Küçük bir çocuk için yanında annesi ve babası varsa hiçbir şey ters gidemezdi. Ama Sinan için her şey ters işlemişti. Yedinci doğum gününde babası annesini öldürüp ardında da intihar etmişti. O gün Sinan'ın kaderi yolundan çıktı ya da gerçek yoluna girdi. Bir ruhun acı çekmeden ehlileşmesi mümkün değildi. Ancak küçük bir çocuk için çok ağır şeyler yaşayıp ehlileşmek yerine daha da öfkeli bir hale gelmişti. Uğradığı istismarlar serisi onun ruhunda bir daha onarılamayacak yaralar açmıştı. Sığındığı, sığabildiği kişileri de kaybetmesi daha da canını yakmıştı.

Sekizinci doğum gününün ertesi bir cehenneme uyanmışlardı. Mahir ağabeyi gidip Melek öğretmeni ile kalmıştı. En sonunda o da evden gittiğinde korkuları daha da artmıştı. Bir daha onları görememekten korkuyordu. Mahir ağabeyi eli yüzü kan içinde geldiğinde aradığı ilk kişi kendisi olsa da sonrasında karısını, Melek öğretmenini sormuştu. Bilmiyorum dediği zaman Emel ile konuşup delirmişti. Onun tek başına sokaklarda, bu saatte ve bu soğukta olma ihtimali onu korkutmuştu. Başına bir şey gelmesinden korkarak zaman geçerken bir adam onlara kötü haberi getirmişti. Melek öğretmeni melek olmuştu. Masal'ları ise onunla beraber gitmişti. Mahir ağabeyinin tüm kontrolünü kaybedip evi paramparça ettiğini her şeyi yok etmeye çalıştığını görmüştü. Onunla bir gece boyu hastanede kalmıştı. Ve sabah olduğunda öğretmeni gibi o da onu terk etmişti. Ağabeyi, öğretmeni, güvendiği herkes kaybolmuştu.

Sinan için en sevdiği üç insan gittikten sonra dünya korkunç bir yer haline gelmişti. Hastanede bir vedadan sonra giden Mahir'den sonra koridorlarda tek başına gezmişti. Tüm hastane onu ararken o herkesten kaçmıştı. Soluğu aldığı yer ise kaybettiği Masal'ı asla bulma ihtimali olduğu yerdi. Yeni doğan bebeklerin odasında köşeye sinerken uzun süre sadece ama sadece ağlamıştı. Sonra onun gibi ağlayan birinin daha olduğunu anlamıştı. Ayağa kalkıp bir iki adım attığında ise ağlayan bebeği gördü. Kolunda Masal yazan bir bebek onunla göz göze geldiği anda ağlamayı kestiğinde onun eline uzandı. Onun kim olduğuna bir şüphesi yoktu. Ama bunun olmasının imkânsız olduğunu küçücük aklı ile bile biliyordu. Masal, öğretmeni ile beraber ölmüştü.

"Küçük Bey, neden buradasın?" Sinan arkasına dönüp bir adamla karşılaştığında hayatının değişeceği o andaydı. Karşısında gördüğü adamın kim olduğunu o anda bilmese de sonrasında öğrenecekti. Ve aslında birine verdiği sözü tutmak için ilk adımı atacaktı

"Çünkü gidecek bir yerim yok." Adam karşısında dizlerinden birine yaslanarak oturduğunda onunla aynı boya gelip gözlerine bakarak onu dinledi. Yüzünde o anda samimi bir ifade olan adamın kaderi üzerinde ne yapacağını bilemezdi.

"Ailen seni merak eder."

"Annem öldü. Melek öğretmenim öldü. Benim kimsem yok."

"Senin adın Sinan mı?" Adam onun ismini bildiğinde onu tanımadığını biliyordu. Ama adam onu tanıyordu. Başını salladığında adamın yüzündeki gülümseme genişledi. Yine de o gözler kendisi gibi acı taşıyordu. Adamın mavi gözleri her an gözyaşı dökmesine müsaade edecek gibi görünüyordu. "Melek bana senden bahsetti. Ben onun babasıyım. İstersen seni onun annesinin yanına götürebilirim. O neden üzgün biliyor musun?"