Excelium II: Hunting Season

Kabanata 80

All children flinched when they heard once more the scream of an adult man resonating in the hallways. Muling nanginig ang mga ito at pigil ang mga boses na umiyak habang sila'y nakaupo sa malamig na sahig. Rui remained composed and collected. Tatlong araw na ang dumaan simula noong ikinulong sila sa kwartong iyon at ilan na rin ang nabawas sa kanila. For the past few days, all he did is observe but this time, he has to move.

He looked at the closed door again and he stood up. Naglakad siya patungo rito at kaniyang itinapat ang kaniyang tenga upang marinig ang mga bagay na nasa kabilang banda. Hinawakan niya ang seradura at marahang ibinaba. His eyes sharpened when the doorknob wasn't locked.

Bahagya niya itong binuksan at nakitang walang taong nagbabantay sa kanila. He knows that there were guards here a moment ago. Where did they go? Ngunit hindi na niya binigyan pansin ang katanungan na iyon.

He let go of the doorknob and he glanced at the devices on his wrists. Ang lahat ng nasa loob ng kwarto ay nakatingin sa kaniya. Tila ba nagtataka sa kaniyang kinikilos. Maski ang mga may katandaan na ay nagtataka sa ginagawa ng isang batang katulad niya.

Their eyes suddenly widen when he removed the devices off his wrists. Nahulog ang mga ito sa sahig, making those heavy thud sounds. He then glanced at all the citizens, "It's better if you stay here. You'll die if you come out," he then plastered a kind and reassuring smile, "I'll come back, don't worry."

"Teka--" ngunit bago pa siya mapigilan ng isang babae ay nakatakbo na ito palabas ng silid. Sumara ang pinto at muling tumahimik ang buong kwarto.

Rui quietly ran through the hallways. Nakapaa lamang ito at suot ang kaniyang paboritong puting kimono. He hid on one corner and peeked. Wala naman siyang nakitang mga tao sa pasilyong iyon ngunit siya'y nakakarinig ng mumunting mga ingay sa dulo. Mabilis at tahimik siyang tumakbo patungo sa mga ingay na kaniyang naririnig.

Muli siyang sumilip sa isang sulok at nakita ang pintuan kung saan nagmumula ang mga ingay na kaniyang naririnig. Mabilis niyang itinago ang kaniyang ulo noong bumukas ang pinto at lumabas ang isang lalaki na may suot na lab coat. May hawak itong isang clipboard at itinataas nito ang isang papel upang mabasa ang nasa ilalim. "Hmm.. still not.."

Noong makarinig ng mga mumunting yapak sa kaniyang kanan, mabilis siyang lumingon rito at nanlaki na lamang ang kaniyang mga mata noong bigla na lamang may tumamang mga paa sa kaniyang leeg dahilan para siya'y mauntog sa dingding na nasa kaniyang tabi. Nawalan ito ng malay at ito'y tumumba sa sahig.

Pinulot ni Rui ang hawak nitong clipboard at ito'y binasa. Nakita naman niyang isa itong profile ng isang tao. May stamp na sa litrato nito na nagsasabing 'FAILED'. Itinaas niya ang papel at nabasa ang mga salita na hindi niya maintindihan. Ngunit noong makita ang mga salitang 'DNA Sequences' at 'Genetic Progression' mabilis niyang kinuha ang mga papel na iyon at kaniyang itinago sa loob ng kaniyang kimono.

"Hoy!" kalmadong lumingon si Rui sa kaniyang likod at nakita ang isang tauhan na naglalakad patungo sa kaniyang pwesto. "Bakit nan--"

Ngunit bago pa nito matapos ang sariling mga salita ay marahas na ibinato rito ni Rui ang kaniyang hawak na clipboard, dahilan para matakpan ang linya ng paningin ng lalaki. The man shoved the clipboard away before it hits him but his eyes widen when the boy's feet were already near his face. Hindi na niya ito naiwasan at dahil do'n ay natumba siya sa sahig. Malakas na tumama ang likod ng ulo nito kaya ito'y nawalan ng ulirat.

Rui was about to walk away but he stopped when he noticed something. Mayroong nakadikit na bulak sa likod ng siko ng lalaki. Tila ba tinurukan iyon o kung anuman. Nagtaka naman si Rui dito. He looked at the door where the scientist came out then he walked to it.