fatale

on üç

iki bölüm attım
geçmeyin:*

*
pazartesi
13.02
selim
ali

"girebilir miyim?"

henüz sınıfa yeni gelmiş olan ali, matematik öğretmeninin başını sallamasıyla içeri girdi ve sınıfa göz gezdirdi.

sırasında uyuyan selim'i gördüğünde gözlerini devirdi. ne zaman sırasını boşaltacaktı gerçekten?

sınıftaki gürültünün arasından geçip çantasını arka sırasına bıraktığında hâlâ sırasında uyuyan selim'e bakıyordu. biriyle oturmayı sevmiyordu, koridor tarafında oturmayı sevmiyordu, sırasında dağınıklık olmasını sevmiyordu. sevmediği onlarca şey vardı ve bu çocuk sanki bilerek hepsini yerine getiriyordu.

"selim."

seslenmesine bir karşılık gelmeyince abartılı bir şekilde gözlerini devirdi ve sıraya oturup çantasından defterini çıkardı.

"kalksana."

selim, sessizce fısıldayarak onu yanıtladığında hâlâ gözleri kapalıydı.

"sırana gitsene kardeşim."

bu sefer onaylamaz bir şekilde mırıldandı ve istifini bozmadan uyumaya devam etti.

"lan kalksana." diyerek belini dürttüğünde selim bir anda yerinde zıpladı ve başını sıradan hafifçe kaldırarak bezgin bir bakışla ali'ye baktı. tiki olduğunu anlayan ali aynı hareketi bir daha yaptığında selim, eliyle ona karşı koydu. "huylanıyor musun?" dedi gülerek.

"yapmasana amına koyayım." dedi sinirli bir sesle ama ali bir kez daha aynı şeyi yaptığında selim de gülmeye başladı. "ya bir siktirip gitsene." dedi sinirle gülerken.

"lan sıra benim sıram." dedi durduktan sonra.

"abi üşüyorum orada."

"benim de saçım ıslak, gidemem oraya."

"of, yine mi amına koyayım?" gözlerini kapayıp başını iki yana salladı. açık mavi gözleri tekrar ona döndüğünde yüzünde bıkkın bir bakış vardı. "ne olacak abi burada otursam?"

"eşyalarını düzgün koy o zaman yarram." dedi hâlâ sol elinde olan defteri sıraya bırakırken. "bana yer kalmamış."

"of." diyerek ali'nin önüne uzanıp eşyalarını aldı. boş pepsi şişesini arka sıraya, karalanmış ve buruşturulmuş kâğıtları da onun yanına koydu. defterini sıranın altına, test kitabını kendi önüne, kalem kutusunu arka sıraya, ağrı kesicisini kalem kutusunun içine bıraktı. bu kadar dağınıklığı ne ara yapmıştı?

"çikolatanı da al." ali daha sözünü bitirmeden selim, tekrar sıraya yatmıştı. ondan bir cevap almayınca bıkkın bir biçimde önündeki çikolatayı kenara koydu ve defterinde yazılı olan son sayfayı açtı. sağ köşeye tarih bırakıp bir an yanındaki çocuğa baktı. geçen cuma da tüm gün uyumuştu. evde uyumayıp da ne yapıyordu?

"yiyebilirsin." dedi uykuyla uyanıklık arası bir yerde. hafifçe araladığı mavi gözleri ali'ye bakıyordu. "bitter sevmiyorum ben."

"neden bitter aldın o zaman?"

kolunu, başının altına alıp esnerken "ben almadım." dedi yayvanca. esnemesi bittiğindeyse "sinem almış." diyerek tekrar gözlerini kapattı.

ali, ders başlamadan önce birkaç saniye ona baktı. muhtemelen ikisi çoktan arkadaş olmuşlardı ama ali bunu yeni fark ediyordu. biraz tuhaf bir çocuktu selim. tüm gün derslerse uyuyordu fakat girdikleri denemelerde en yüksek notu almayı beceriyordu. bunu içten içe merak ediyordu, bir hilesi varsa da bilmeliydi.

"evde uyumuyor musun sen?" selim, ona sözlü bir cevap vermek yerine başını iki yana salladı. "neden?"

"hâlâ uyku düzenimi yerine sokamadım." dedi boğuk bir sesle.

"uyku düzenini sikeyim." dedi kızmaya çalışarak. "ailen buraya uyu diye mi para ödüyor amına koyayım?"

"onlar ödemiyor." dedi hâlâ gözlerini açmaya üşenirken.

"kim ödüyor?"

"ne çok soru sordun ya, ağzını sikeyim." diye homurdanarak başını öbür yana çevirdi.

selim böyleydi işte. ali'ye anlayamayacağı şeyler söyleyip ondan anlamasını bekliyordu.

"evet gençler." dedi öğretmen soru sormaya gelen kızla işi bittikten sonra. "geçen hafta nerede kalmıştık?"

*

buraya sirayla ali ve selim birakiyom kafamdaki ali'nin yuzde yuz aynisini bulamıyorum o yuzden bueaya aglayarak sander bırakıyorum cunku kımse aliye onun kadar benzemiyo kafamda 

kilo al sen de amk cocugu ya