Just Too Sick To Function

01

Alport syndrome

I dont really know much about my illness, or do I?, I hate to know about it, it's all bullshit.

About 3 months passed after that incident, at marami nang nangyari.

"You are diagnosed with Alport syndrome, it's a genetic kidney disease..." I didn't listen to the doctor habang nag eexplain siya kung anong meron ako ngayon.

Napakasakit makarinig ang mga salita na galing sa doktor, hindi ko na alam, mamatay naba ako? Ano bang gagawin ko? Si mama, pano na siya pag mawala ako?
Tears started to fill my eyes.

"She needs to be treated right away, and if possible, pwede naman mag full time nalang siyang mag stay dito sa hospital para maka focus siya sa kanyang treatments" sabi ng doktor sa mama ko

Naramdaman kong tumingin ang doktor sa'kin, napansin niya yata ang mga mata ko, napansin niya yata ako na parang nawawalan na ako ng pag-asa. "Hey, don't be afraid, we are here for you"

Pinilit kong ngumiti pero tumutulo parin mga luha ko...

Hindi ko na alam kung ilang beses ko na inuulit yun sa utak ko. Hindi mawala-wala, at kahit ang tagal na nun, di ko pa accept, di ko gustong tanggapin kahit naman ineexpect ko na 'to.

"Hoy! Okay ka lang ba?" tanong ni Clent sa'kin, sa kakaisip ko, nakatulala na pala ako, ang funny naman ng face ko kapag mangyari yun.

I turned my direction to him, his face still lingers for an answer.
"Okay lang ako", I smirked, "wag mo nga akong i 'hoy', may pangalan ako at alam mo, ang over mo"

"Syempre, favor 'to ni tita. Ang sama mo kaya sa part na hindi mo 'ko sinabihan kaagad, naghintay kapang may mangyari sayo para sabihin mo sa akin" ani niya

I just rolled my eyes.

Siya si Clent Bandalan, he's been my bestfriend since the first year of highschool, he's my only friend.

"Mag hahalf day ka lang ba ngayon?" tanong niya,
"Baka", nagdadalawang isip ako dahil ang active ko pa naman ngayon o sadyang ganito lang talaga ako, maya-maya ko pa ma feel yung fatigue.

Napatanong niya yun kasi may mga days talaga na sobrang pagod ako kahit wala naman talaga akong ginagawa kaya ni require nang doktor na I should just take half day classes, pwede ko naman lang daw i message classmates ko sa mga activities.

As if naman tulungan nila ako.

Ewan ko ba sa sarili ko, parang hindi nasanay sa anong mangyari.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
Before mn lng matapos yung 11 am class ko, sinabihan na ako nang teacher namin na pwede na akong umuwi, halatang halata na raw sa mukha ko na pagod na ako.

Hindi ko gusto ang ganito, ganito!
Na alam ng teachers ko ang tungkol sa sakit , na hands on din sila sa akin.

Tinawagan ko naman mama ko para kunin ako dito sa school, and it took about 30 minutes/less for her to come, she approached me and carried my bag.

I really do feel tired already, kaya pag dating ko sa car, tinitry ko yung best ko para makatulog pero hindi eh, ang lalim ng mga iniisip ko.

My mom broke the silence, "it's great you decided to call me and pick you up",
Sometimes, I don't like how my mom talks like this, "mom, please" sabi ko

"C'mon Ems, I'm glad how cooperative you are now", cooperative huh?
"Kaylangan mo ba talagang gamitin yung word na yun?" na iirita kong sabi