ASİ KORSAN / YARI TEXTİNG

y i r m i d ö r t

Nesil Sezer.
🐊

Feza : Gerçekten delirmişsin.

Feza : Çetedekiler ne der, hiç düşündün mü?

Feza : Peki ya babam? Kusura bakma ama hiç tanımadığım bir kız için saçımı pamuk şeker gibi yapamam

Nesil : Geçici boya diyorum?

Nesil : Onlar görmeden yıkarsın geçer.

Nesil : Ama sen de haklısın, ben kimim ki benim için böyle bir şey yapasın?

Nesil : Neyse tutmayayım seni. İyi günler.

(Görüldü.)

Başımı ekrandan kaldırdığım gibi sinirden kararan gözlerimi kırpıştırıp ayaklandım.
Bu çocuğun buzdan duvarları asla erimeyecekti!

Mahkum edildiği hayatı, istemeye istemeye yaşamaya devam edecekti.

Devam etmeliydi de zaten! Çünkü onun gibi insanlar, kendilerinin ne istediklerini değil, başkalarının ne istediklerini önemserlerdi. Çünkü onun gibi insanlar, kendi hayatların da değersiz bir figüran olmaktan başka hiçbir şey değillerdi.

Gözlerimi kırpıştırarak, kişiler bölümüne girip İrem'i aradım ve acilen buraya gelmesi gerektiğini, gelirken de pembe saç boyası almasını istedim.
Birkaç gündür saçlarımı pembe yapmak istiyordum. Geçen sene mordu ve herkes bana çok yakıştığından bahsediyordu.
Ben de geçen gün galerim de dolaşırken, o zaman ki görüntülerime rastlamış ve içimdeki şeytanın tiz sesine kulak asmıştım.
"Bu seferde pembe olsun bakalım." diye mırıldanıp cam tarafına doğru ilerlediğim gibi perdeyi sonuna kadar çekip derince bir nefes aldım.

Feza'yı düşünmek bana ıstırap veriyordu.
Yani ne olurdu saçlarının bir tutamını pembe yapsaydı?
"Demek ki konuşmak istemiyor, Nesil." diye fısıldayıp sıkıntılı bir şekilde iç çektim. Ve mahallenin başında yavaş yavaş yürüyen İrem'i gördüğüm gibi gülümseyip el salladım.
O da bana el sallayıp koşar adımlarla kapımızın önüne geldiğinde, odadan çıkmak adına hareketlenmiştim ki son kez telefonuma bakma gereğinde bulunup durmuştum.

Telefonumu heyecanla açtım ama maalesef görmek istediğim o bildirimleri göremedim.
Telefonmu bırakıp odadan ayrılmak adına hareketlendiğim gibi açılan kapı yerimde sıçramama neden olmuştu.

"Artık kapılarda karşılamakta kalmamış be!" diye mırıldanan İrem kıkırdamama neden olurken koşar adımlar ile birlikte üzerine atlayıp boynuna sarıldım.

"Hoş geldin bebeğim."

"Hoşbuldum, cadaloz."

Elindeki poşeti bana doğru uzattığında alelacele aldım ve içini açtım.

"Pembe mi yapacaksın saçını?" dediğinde sinsice gülümseyip evet diye mırıldanmıştım.

•

İrem konuşmalarıma, saçmalıklarıma ve Feza hakkında düşündüklerime maruz kalırken elindeki kahvesini yudumlayıp sessizce dinliyordu beni.

İçimde biriken her şey ek celsede ağzımdan çıktığında, İrem'in söylediği tek şey; ona biraz zaman ver Nesil olmuştu.
Aslına bakarsanız haklı sayılırdı. Hayatı boyunca sadece kötü işler yapmış ve aşk hayatı neredeyse hiç olmamış birinden ne bekliyor olabilirdim ki?

Sahi, Feza daha önce hiç aşık olmuş muydu?

Düşünceli bir biçimde gözlerimi odada gezindirdim. İrem yatağıma uzanmış telefonu ile oynuyor, hava yavaş yavaş kararıyor ve ben de her zamanki gibi yine düşünüyordum.
Evet evet! Asla tüm benliği ile benim olmayacak birini.. Sadece düşünüyordum.

Telefonumdan gelen bildirim, beni yerimde dikleştirirken İrem'in meraklı bakışları arasında sıkışıp kalmıştım.
Heyecanım biraz fazla gibiydi. İrem burada olduğuna, Feza'da asla yazmayacağına göre kimdendi bu bildirim?

"Baksana kızım şu telefona!" diye bağıran İrem gözlerimi devirmeme neden olurken, ayağımın yanında duran telefonuma doğru uzanıp, yavaşça aldım.

Hareketlerim yavaş ve umutsuzdu. Keşke ondan olsa diye mırıldanırken içten içe, ekranda beliren yazı alelacele ayaklanmama neden olmuştu.

Bildirim Feza'dandı! Üstelik bir fotoğraf atmıştı!

Derin bir nefes alıp WhatsApp'a girdiğim gibi adının üzerine tıkladım ve çıkan fotoğraf ile birlikte bayılmamak için zor tuttum bedenimi.

Feza:

Feza: Pamuk şekere benzedim ama olsun.

BÖLÜM SONU

Düşünceleriniz neler?

🐊