ı regret it [kagehina]

8.bölüm

"Bokuto-san, susman için ne yapabilirim?"bıkkınlıkla yatağımda doğruldum.

"Shoyoooooo maçı kazandık farkındaysan. Bunu kutlamamız gerek. Atsumu ve Sakusa'da bize katılmalı. Neden kimse bunu umursamıyor?"nefes almadan kurduğu cümleler beni yormuştu. Üstelik birde konuşmayı kesince surat asmaya başladı.

"Bokuto-san yarın da kutlayabiliriz."sesim her an uyuyakalacakmışım gibi yorgun ve mayışık çıkıyordu.

"Ama bugün kazandık."kaşlarını çatıp kollarını bağladı bir çocuk gibi.

Onun sinirli halini ciddiye alamıyordum. Normal bir zamanda bu haline gülebilirdim ama şu an artık uyumak, gerekiyorsa ölmek istiyordum.

"Bokuto hadi Shoyo'yu bırak bugün arkadaşlarıyla bir kutlama yaptı zaten, çok yorgun olmalı." Atsumu-san'da yorgun ama yumuşak tınılı sesiyle onu ikna etmeye çalışıyordu.

Bokuto-san bir süre sonra pes edip kendi yatağının yanında ki minderin üzerinde uyuyakaldı. Onu ordan kimse kaldıramazdı, sabaha beli tutulacaktı muhtemelen.

Bana yardım ettiği için Atsumu-san'a döndüm. Yüzüme minnettar olduğumu belirten bir gülümseme yayıldı.

O da bana gülümseyerek karşılık verdi. "Hadi biz de odamıza gidelim."

Bir yurtta takım olarak kalıyorduk. Her katta iki oda vardı ve bu odalardan birinde Bokuto-san ile Sakusa-san birinde de ben ve Atsumu-san kalıyordu.

Bokuto-san'ın odasından çıkıp kendi odamıza girdik. Hemen kendi yatağıma gidip uzandım. O da diğer yatağa uzandı.

"Bugün neler yaptın bakalım küçük?"

"Atsumu-san!" İsyan eder gibi konuştum, bana sürekli küçük diyordu. Elime yastığımı alıp ona atıyormuş gibi havaya kaldırdım.

"Tamam tamam." Kıkırdayıp ellerini teslim oluyormuş gibi havaya kaldırdı.

Yastığı yerine koyup tavana bakmaya başladım.
"Tüm eski dostlar buluştuk işte buraları biliyorsun, sohbet ettik. Tanaka ve Noya senpai bizi bol bol güldürdü." O anları tekrar hatırlayıp kısık sesle kahkaha attım. "İki yıl boyunca ben yokken neler yaptıklarını anlattılar." Biraz yüzüm asıldı bu sefer de. "Çok şey kaçırmışım."

"Ama artık burdasın yine bir sürü şey yapabilirsiniz." Tavanı izlesemde bana doğru döndüğünü hissettim.
"ve artık bizlerde varız."

Gülümseyerek ona döndüm. "Haklısın Atsumu-san."

"Bana saygı ekleriyle seslenmek zorunda değilsin Shoyo, kaç kere daha söyleyeceğim."

"Ağız alışkanlığı Atsumu."Bir garip hissetmiştim böyle diyince ama o yüzündeki gülümsemeyi büyütünce bir daha unutmayacağıma söz verdim kendi kendime.

"Peki Kageyama?" Sorusuyla birden ortamın havası değişmişti.

Ona hiç bahsetmemiştim ama o kimle maç yapacağımıza baktığımız gece, tepkilerimden anlayıp sormuş bir şey olmadığını ikna etmeye çalışsamda kabul etmemişti. Sonra ise dayanamayıp her şeyi dökülmüştüm. Çok sinirlenmiş ve onu gördüğü yerde döveceğini söylesede onu kendi çapımda uyarıp karışmamasını istemiştim, zorla ikna olmuştu.

"Bir şey olmadı."sesim buz gibiydi.

Bugün ki yakınlaşmalarımız bir bir aklıma dolarken alt dudağımı dişlemeye başladım.

"Bir şey olmuş işte dudağını ısırıyorsun."Beni kısa sürede bu kadar tanıması bazen korkutuyordu.

"Sonra konuşsak Atsumu-san?"yüzüme dik dik baktı.

"Atsumu." bu sefer gülümsemese de kafasıyla onaylayıp uyumak için arkasını döndü.

Derin bir nefes verip ben de uyuma pozisyonunu aldım ama bir türlü aklımdan gitmiyordu mavi gözlü çocuk. Onu iki yılda unuttuğumu sanıyorken aslında nasıl deli gibi özlediğimi fark etmek beni çok korlutmuştu. Çünkü ona söz vermiştim beni yeniden görmek zorunda kalmıştı evet ama yine de mesafeli davranıp onu rahatsız etmemeliydim fakat ona daha yakın olmak istiyordum, eskisi gibi yüzünü hergün görmek, antremandan sonra terini havluyla yavaşça silişini seyretmek, bana her seferinde bağırmak için açılan dudaklarını yakından incelemek istiyordum.

Gözlerimden bir iki damla yaş geldi. Onları silme zahmetinde bile bulunmayıp gözlerimi uyumak için kapadım.

Olmuyordu görüntüsü aklımdan gitmiyordu. O gün üzerime tükürüşü canlandı beynimde bu sefer durmadan süzülen yaşlarımı silmek zorunda kalmıştım. Islanan yastığın öbür yüzünü çevirip Atsumu'yu uyandırmamak için burnumu yavaşça çektim. Yıllardır her gece uyumadan önce görüyordum zaten bu sahneyi ne diye hâlâ ağlıyordum, alışmış olmam gerekmiyor muydu? Sevmiyor işte seni Shoyo unut artık. Kendime kızmalarım onu gördüğüm saniyenden itibaren yeniden başlamıştı. Sanırım o bana iyi gelmiyordu.

xxxxxxxxxxx

Hinata'nın ağzından yazınca daha mutlu olduğumu fark ettim.