İkimizde karşılıklı sessizce oturuyorduk. Yalçın elindeki yastığı kucağında evirip çeviriyordu. Stresli olduğunda elindeki şeyle oynayamadan duramazdı. Başını kaldırıp bana baktığında bıçak saplanmış gibi hissettim. "Seni tanımadığı için şükretmelisin Leyla!" diye tısladığında ellerimi cebime sakladım. "Ama burada rahat rahat oturup iyi ki yaptım diyorsun."
Öfkeyle doğruldum. "Rahat falan değilim. Ve evet iyi ki yaptım. Kaç yıl oldu onu görmeyeli farkında mısın sen?" diye bağırdım. Elindeki yastığı sinirle yere fırlatıp ayağa kalktı. Ellerini deli gibi iki yana sallarken "Ben farkındayım ama sen farkında değilsin olanların. Leyla ya seni tanısaydı? Neler olacağını tahmin edebiliyor musun?"
Yenilgiyle iç çektim ve arkama yaslandım. "Beni tanıması imkansız sende biliyorsun." Elimle başımı ovaladım. "Ben onun için sadece bir suilettim biliyorsun. O arkadaş grubundan biriydim."
Yalçın da yerine oturduğunda yerdeki yastığı geri kucağına aldı. "Leyla seni bu sefer tanımadı ama bir daha ki sefer tanıyacak belki. Seni bir daha görmek isteyecek çünkü. Onu bir geri çevirdin, iki kere geri çevirdin, üçüncü geri çevirişinde sorgulamaya başlayacak. Hatta belki bu ona cevap vermediğin sürede seni bulmaya çalışmıştır belki."
Aslında beni bulmaya çalışmasına endişelenmem falan gerekiyordu ama böyle bir şeyin ihtimali bile beni gülümsetiyordu. Ona varlığımı farkettirmem benim için yıkıcı bir güzellikteydi.
"Onu sadece görmek istemiştim." diye fısıldadığımda Yalçın'ın iç çekişini duydum. Yanıma gelip bana sarıldığında konuşmadan durdum. "Bu sadece seninle ilgili değil Leyla. Eğer senin gerçekte kim olduğunu öğrenirse domino taşı gibi devrilir herşey. Yapmak için uğraştığımız onca şey bir hiç olur." Elleri yavaş yavaş saçlarımı okşarken ağlamaya başladım.
"Onun için yeterince şey yaptım. Dostumu kaybetmeyeyim derken sevgilimi kaybedeceğim. Yoruldum Yalçın. Sadece gidip onun kolları arasında uyumak istiyorum. Tüm bu olanlar bitsin ve-" sözüme devam edemeyip hıçkırıklara boğulduğumda bana daha sıkı sarıldı.
