Underneath These Memories

02

Chapter Two

I'm all alone.

Literally.

Wala akong kasama ngayon na nandito ako sa private resort ng pamilya namin.

But this is much more better than troubling my mind in Manila.

Kuya Phil's the one who's accompanying Reese for the last week at lagi ko naman ding kausap si Reese over the phone.

Si Sean na lang ang inaaalala ko.

Even though nabisita ko naman muna siya bago ako umalis, I'm still worried for her.

It's just last week and I don't know why that day keep replaying on my mind since yesterday.

"Kuya Phil, kayo na po muna ang bahala kay Reese." Sabi ko sa katiwala namin.

Tumango ito pero si Reese ay nanatiling nakatingin lang sa akin.

"Saan ka pupunta, Kuya?" She asked with ears visible in the corner of her eyes.

Four months have passed since mailibing sina Mom and Dad, pero ito ako at gulong-gulo pa din.

Hindi ko muna pinakialaman ang kumpanya at hinayaan muna ang acting CEO na mangasiwa nito dahil hindi ko pa kaya.

Habang si Reese naman ay naging mabuti naman ang kalagayan sa loob ng apat na buwan na iyon.

Si Kuya Phil muna ang magbabantay sa kaniya pansamantala, habang magpapakalayo ako.

I know that I'm selfish for that part, pero hindi ko na alam ang gagawin. Gusto ko munang huminga, gusto kong makatulog ng ayos 'pag gabi.

At hindi ko magawa ang mga 'yun dito sa Manila, sa halip pakiramdam ko ay lalo akong mababaliw.

After my parents died, I learned that Sean's diagnosed with brain tumor.

Hindi ko pa nga siya nadadalaw kaya naman nakokonsensya ako, pero kailangan ko munang ayusin ang sarili ko bago humarap sa kaniya.

Baka bigla akong mag-iiyak kapag nakita ko siya, she's one of my weakest points.

Pagdating sa kaniya ay naiiyak ako kapag malungkot talaga ang buong sistema ko, she's my safe haven.

At ayokong palalaain pa ang kondisyon niya kapag pinag-alala ko siya tungkol sa mga nangyayari sa buhay ko.

Tama ng ako ang sumalo ng mga ito, I can't afford to be a burden to her.

"Kuya, iiwan mo ako?" Reese asked again.

"Mga isang buwan lang gano'n, babalik din ako. Don't worry, nandito naman si Kuya Phil." I said.

"Your doing this for yourself, right? Okay, okay. I understand na kailangan mo 'to." She smiled.

Nagulat ako nang sabihin niya 'yun, I didn't expect that she would understand what I feel.

Hindi na naman siya bata, she's already 18 years old, but I still see her as my baby sister.

"Alam ko na minsan kapag gabi, you would cry and talk with Mom and Dad's picture.

"Naririnig ko din na lagi mo akong inaalala dahil nga sa sakit ko.

"I'm sorry, Kuya. I'm sorry if I'm a burden for you because of my condition." She cried.

"What? No. Reese, you would never be a burden to me. Your my sister, and I would always look out for you." Pag-alo ko sa kaniya.

"I'm already 18, you don't have to always look out for me." She chuckled.

"But your my baby sister," Ginulo ko ang buhok niya.

"I'm going to be fine. Heal yourself first, I understand." She hugged me.

"But, do you know where ate Sean is? Hindi rin siya pumunta sa burol nila Mom, nakakapagtaka. I'm going to be better if she's here."

I was taken aback by her sudden question, anong sasabihin ko? Na may sakit din si Sean? Fudge.

"She has a lot of things to do, hindi ko na siya inabala pa." Sabi ko na lang.

"I see. Get going na, Kuya."

Tumango ako at umalis na.

Naisip kong puntahan muna si Sean bago ako umalis ng Manila, kaya naman nandito ako ngayon sa St. Michael's.

I knocked at her room at pinagbuksan naman ako ng isang babae.

"I'm Triton, Sean's best friend." Sabi ko lang at pinapasok na niya kaagad ako.

It looks like she already knew me.

"Kumusta siya?" I asked.

"The operation was successful naman. She'll take sedatives for the next days dahil mas mabuti daw 'yun para makapagpahinga siya."

Napatango ako at natahimik kaming pareho.

I want to say a lot of things to Sean. I want to cry to express what I feel for the past months.

"Sa labas muna ako." Mukhang nakaramdam naman siya kung anong gusto kong mangyari kaya lumabas muna siya.

"Hoy babae," I called.

Hindi man niya ako naririnig, gusto ko pa din siyang kausapin.

"Sorry, ah. Ngayon lang ako nakadalaw, kung kailan naoperahan ka na. Wala ako nung nag-undergo ka ng treatment.

"Nagulo kasi 'yung buhay ko at ayoko namang ikwento pa sa'yo. Makulit ka kaya alam kong kapag nagpakita ako, tatanungin mo ako.

"Baka mas lalo lang lumala 'yang kondisyon mo, e 'di kargo de konsensya ko pa." I forced myself to chuckle pero tumulo na ang luha ko.

"Buti na lang at tulog ka, 'di mo ako makikitang umiyak. Baka tawagin mo pa akong iyakin, e. Hahaha." Sinubukan ko ring tumawa pero nabasag na ang boses ko.

"Namatay sila Mom, Sean. Wala na sila. Iniwan na nila kami ni Reese. Ang hirap, Sean. Ang sakit." Para akong batang nagsusumbong sa magulang niya.

"Kaya ikaw Sean, pagaling ka ha? Malalampasan mo naman 'to dahil malakas ka.

"Ngayon pa kung kailan kayo na ng first love mo? Paniguradong lalaban at makaka-recover ka." I smiled.

A minute or two have passed at naisip kong umalis na.

Bumuntong-hininga ako at sinabing "I love you, we all love you so keep fighting. 'Wag na 'wag mo akong iiwan ha? Aalis lang ako, sandali lang. Babalikan kita at dapat pagbalik ko ay nakangiti ka na, okay?"

Pinunasan ko muna ang iilang butil ng luhang bumagsak sa pisngi ko bago tuluyang lumabas.

"I'm going." Sabi ko sa babae at tumango lang siya kaya umalis na ako.

My phone beeped kaya natigil ang pag-iisip ko.

Tito: Triton, your sibling told me that you're on vacation but I want to let you know something.

Mabilis naman akong nagreply.

Me: It's fine, Tito. But, what is it by the way?

Tito: It's about my daughter. She's already gone.