[tamamlandı]
Güney Kore'nin yeşil çay başkenti olarak bilinen Boseong ilçesi, her zaman huzurlu ve sakin bir yerdi. Yaşıtlarının çoğunun sıkıcı olmasından dolayı yakındığı ilçede Jin, endişelenmeden yaşamayı seviyordu.
Ancak, dağın tepesindeki orman...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
"Sen iyi misin dostum? Günlerce uyumamış gibi duruyorsun?"
Jin kafasını, yanına otururken konuşan arkadaşı Ken'e doğru çevirdi. Açıkçası ne söyleyeceğini bilmiyordu ya da ne söylemesi gerektiğini. Yarım dakika kadar süren sessizliğin arasında esnemesi yeterli bir cevap olmuştu ona göre.
Ama arkadaşı hâlâ ona bakıyor ve bir cevap bekliyor gibi görünüyordu. Jin elini uzatarak masanın üzerindeki elini tuttu ve "Evet, yani hayır sadece gün gece fazla uyuyamadım. Video oyununa kendimi çok kaptırmıştım." dedi sakin ses tonuyla.
Söylediklerinin sadece bir kısmı yalandı. O da video oyununa daldığı kısım.
Onu bütün gece uyutmayan şey, hafızasına kazınmış olan o küçük anıydı. Cildinin üzerinde gezinen sıcak dili sürekli unutmaya veya aklından atmaya çalışsa da bir türlü bunu yapamamış ve yarı kapalı gözlerle tavana bakıp vücudunun, ulaşması mümkün olmayan bu adama böyle tepki göstermesine sinirlenip durmuştu.
"Hadi ama hepimize arada olur bu," dedi Ken ve elini arkadaşının omzuna atıp hafifçe sıktı.
"Ne?" diye yara fısıltılı yarı yüksek sesli bir şekilde tepki vermişti Seokjin. Gece boyunca bir erkeğin, kendi bedeninde ne gibi tepkilere neden olduğu ortaya çıkmış gibi hissediyordu. Bu çok utanç verici olurdu.
Ama arkadaşı ona sempatik bir şekilde gülümseyerek kıkırdadı ve sakin sesiyle konuşmasına devam etti.
"Hepimiz gecenin yarılarına kadar oyun oynayıp günün geri kalanını zombi gibi geçirebiliyoruz. Bu yüzden diğer teneffüste sana bir kahve ısmarlayayım, hiç değilse derslerde uyumazsın."
Ve Ken cümlesini tamamlar tamamlamaz öğretmen içeri girmiş ve arkadaşı da ona göz kırpıp kendi sırasına gitmek için yanından kalkmıştı. Bu, tuttuğu derin nefesi vermesi için bulduğu ilk fırsattı. Sebepsizce gerilmiş, dün akşam yaşadığı ve bir türlü yakasını bırakmayan fikirleri her an ortalığa dökülecek gibi hissetmişti.
