Be Happy || n.h.

Rozdział 1.

-Artur! Artur! Artur proszę, nie zostawiaj mnie! - Krzyczałam, biegnąc obok chłopaka wiezionego na salę operacyjną.  Był półprzytomny, cały posiniaczony i zakrwawiony. Poparzenia na jego ciele były głównie drugiego i trzeciego stopnia. Przed wejściem na salę operacyjną pielęgniarki zatrzymały się, abym mogła ostatni raz z nim porozmawiać. Niemal od razu ścisnęłam rękę Artura. Chciałam, żeby czuł moją obecność. Bardzo się o niego bałam. Nie mogłam powstrzymać łez. Zauważyłam,że jego usta się nieznacznie poruszają jednak nic nie usłyszałam. Dlatego pochyliłam się nad nim i wtedy usłyszałam:

- Aniele, bądź szczęśliwa.

***

Otworzyłam oczy, gwałtownie się wyprostowałam. Po kilku głębszych wdechach poszłam  do łazienki, aby przemyć twarz zimną wodą wodą. Musiałam się uspokoić. Wspomnienia z tamtego dnia wracają. Nie ma reguły na częstość ich występowania, jednak ostatnio zdarzają się co raz częściej. 

Zegar w moim telefonie pokazał dosyć późną godzinę nocną. Oznaczało to, że rodzice Victora powinni za niedługo wrócić. Chłopiec od dobrych trzech godzin już spał, a ja tylko czekałam na jego rodziców. Ze zmęczenia musiałam zasnąć. Na powrót moich pracodawców na szczęście nie musiałam długo czekać.

-Cześć Melanie. Przepraszam, że musiałaś zostać dzisiaj dłużej. - Zaczęła Perrie.

-Nic nie szkodzi. - Uśmiechnęłam się delikatnie. Wolę nie mysleć jaka byłaby jej reakcja gdyby zobaczyła mnie śpiącą na kanapie.

-Masz na jutro plany? - Zaczął Zayn. Już się domyślałam o co chodzi.

- To co zawsze. Mam się zająć Victorem?

-Mogłabyś? Oczywiście dostaniesz za to dodatek. - Ogólnie nie zarabiam źle. Co ja mówię. Zarabiałam bardzo dobrze. Nie wiem ile zarabiają  inne nianie, ale myślę, że nie każda może się pochwalić taką pensją. Fakt faktem iż spędzałam tutaj dużo czasu, ze względu na ogrom obowiązków Perrie i Zayna. 

-Nie ma problemu. O której mam być?

-Dasz radę o siódmej?

-Oczywiście. Dobranoc. - Pożegnałam się i ruszyłam w stronę mojego mieszkania.

Pozdrawiam X