İSTİLA

#12 Bizden Biri

Raja
Üstümüze bir şeyler alıp Hakan'ı takip ettik.
Hope ağlıyordu.

Hope: "Sophia, bugün depoda mahsur kaldık. Conan ve Hakan'ı kurtarmak için çatıdan dışarı çıktım ve zombileri öldürmeye başladım ama o anda bu oldu işte."

Ayak bileğini gösterdi. Bileğinde diş izleri vardı. Bileği morarmış, damarları belirginleşmişti.

Ne olduğunu bile anlayamadım. Sophia bi anda kardeşinin yanına çöktü. Hope'un göğsüne kapanıp ağlamaya başladı. Hakan titriyordu. Tanıştığımızdan beri onu böyle görmedim. Sarıldı bana. Korku, üzüntü, çaresizlik... Tüm duygularını onunla birlikte hissettim.

"Ne diyeceğimi inanın bilmiyorum."
Hakan: "Ben uzun zamandır birine değer vermeye korkuyordum. İlk kez böyle açtım kendimi. Beraber bu salonda geçireceğimiz aylar vardı."
Hope: "Tek istediğim suçlu hissetmeyin. Isırığı arabadayken fark ettim ama size söyleyemedim. Kardeşim, seni çok seviyorum. Duyduğun her notada seninle olacağım."

Herkesin gözlerinde biraz yaş vardı. Hakan bana sarılmayı bırakıp Hope'un ellerini öpmeye başladı. Avuçlarının içlerini.
Yapılması gerekeni biliyorduk. Çünkü biri ısırıldığında virüsün vücudunu ne kadar sürede ele geçireceği muammaydı. Laura için çok sürmemişti ama Hope uzun süredir ısırılmış bir şekilde geziyordu.

Sophia bunu yapamayacak kadar yıkılmıştı.

Hakan: "Ben hallederim." Cümlesini bitirirken hıçkırıyordu ağlamaktan bu koca dev.

Hakan ve Hope'u yalnız bıraktık. Odamıza geçtik ve Sophia'ya sarıldım. Başını göğsüme yasladım. Açıkta kalan kulağını elimle kapattım. Çok değil birkaç dakika sonra Hakan'ın haykırışı duyuldu. Sanırım yapılması gerekeni yapmıştı. Kendi elleriyle sevdiği insanın dönüşmesini engelledi.

Sabah
Yorucu bir gecenin sabahına uyandık. Aramızdan biri, diğerleri için kendini feda etti. Hope gerçekten tanıdığım en sempatik insanlardan biriydi. Yaşamının son saatlerinde onunla olduğum için mutluyum. Hope'un ikiz kardeşi Sophia'ya artık ben sahip çıkacağım. O beni koruyacak ben de onu.

Sophia gece boyunca uyumadı. Bana "Raja lütfen beni bırakma." dediğinden beri konuşmadı hiç. Sophia gibi iri adam Hakan da hiç konuşmuyordu. Koca gövdesine rağmen Hakan'ın hiç göstermediği duygusal bir tarafı olduğunu biliyordum. Gece boyunca ağlamasını duydum.

Sabah ilk işim yemekleri paylaştırmaktı. Konserveler dayanır ama dondurucudan aldığımız birkaç ürün çok geçmeden tüketilmeli.

Sabah yenilecek yemeği alıp Murat ve Susan'ın kaldığı odaya geçtim. Hepimiz mavi ve yeşil muşambaların üstünde yatıyoruz. Onların paylarını bu plastikten yataklarının yanına koydum. Bir de Murat'ın annesi Esma ve kuzı Jennifer var. Dört pay buraya.

Sırayla diğer odalara da aynı şekilde kahvaltı dağıttım. Sona Hakan kaldı. Kapıyı tıklattım.
"Gel."
Yorgun ve tükenmiş geliyordu sesi. Odanın bi köşesinde kendisi ve diğer köşesinde değer verdiği kadının bedeni vardı.

"Hakan bir şeyler yemelisin. Böyle kendi sağlığından da olacaksın."
Hakan bana cevap verirken kendine çekip oturduğu dizlerinde parmağıyla daireler çiziyordu.

"Çok farklıydı Raja. Çok farklıydı. Ben uzun zamandır kimseye kendimi açmamıştım. Bu kadar kısa sürede, onunla elimde kalan tek şeyimi paylaşacak kadar sevdim onu. Hayatımı paylaşacak kadar."
Haklıydı. Tesellisi yok ölümün.
"Raja. Hope ben onu başından bıçaklamadan önce bir şeyler söyledi. Bagetlerini Sophia'ya vermek istiyor. Onun kullanmasını istiyor. Bana dediğine göre Sophia'nın bile bilmediği bir elmas kesesini sahnenin altına bir yere saklamış. Hope o elmaslarla Sophia'yı korumanı istiyor Raja."
"Merak etme Hakan. Hope bir hiç uğruna kendini feda etmedi. Kardeşi benimle hep güvende olacak."

Başka bir şey diyemedim. Yemeğini yere koyup başımı öne eğdim, arkamdan kapıyı kapattım ve Sophia'nın yanına geçtim.
Ona bagetleri uzatıp Hope'un son isteğini söyledim.
"Sophia, Hope bunları senin almanı istemiş . Ayrıca bir kese elması da bize bırakmış. Bizim birbirimize sahip çıkmamızı ve o elmasları bunun için kullanmamızı istiyormuş."

Ölüm anında bile ikizini düşünüyor olması ikimizi de duygulandırdı.
"Ben sana neyin iyi geleceğini biliyorum. Gel benimle sevgilim."
Sophia'nın elini tuttuğum gibi onu yerden kaldırdım. Yerdeki iki bageti ona verdim ve salonun ortasına kadar çektim onu.

Arkamızdan Jenny ve Hakan da geldi. Onlardan sonra da Conan ve Xavier.
Profesör eczaneden aldığı beyaz önlüğü giymişti. Alışkanlık olmalı.

Hakan yine çekicini aldı eline. Sophia ikizinin bagetlerini, ben abimin ölmeden önce bana verdiği silahı, diğerleri de birer bıçak.

"Artık seni dinleyen gerçek insanlar var sevgilim. Bu zombileri burada tutmamıza gerek yok artık. Hem zaten bizim için de tehlikeli."

Yavaş yavaş yürüdü Sophia. Elinde ucu sivriltilmiş bageti sıkıca tutuyordu. En ön sıradaki zombiye yaklaştı. Gözlerinden yaş geliyor.
Bagetin ucunu göz yuvarlağına ittirdi zombinin. Yaşayan ölünün kıpırdaşan vücudu pili çıkarılmış oyuncak bebek gibi dondu. Sonra bageti çıkardı. Tekrar, tekrar ,tekrar sapladı. Bağırarak ağlıyor bir yandan da saplayıp çıkarıyordu.

"Sophia dur artık."
Beni duymuyor devam ediyor o an.
Zombinin kafası paramparça olana kadar devam etti. Üstü başı kan içinde. Sonra kalktı ve diğerlerini de öldürmeye başladı. Hakan çekiciyle beyinlerini patlatıyordu ölülerin. Diğerleri de saldırdılar ölülere. Bir günde üç yüzden fazla yürüyen ölüyü etkisizleştirdik.

Susan ve Murat'ın durumu iyiye gidiyor. Xavier'ın söylediği ilaçları onlara her gün kendi ellerimle içiriyorum. Önümüzdeki birkaç ay burada, bu kara kutuda kapalı kalacağız. Birbirimize iyi gelmeliyiz. Susan ve Murat'ın iyileşmesi de beraberliğimize bağlı Hakan ve Sophia'nın mutluluğu da. Jenny daha çok küçük bir kız ve çok fazla şey yaşıyor. 7 yaşındaki bir çocuk için sevdiklerinin zombiler tarafından ısırılması psikolojisini çok kötü etkiler. Murat'ın annesi Esma da çok yaşlı ve kalp hastası. Umarım şu durumun çözümünü çabucak buluruz. Umarım Xavier gerçekten panzehiri bulmamıza yardımcı olabilir.

Yaşayanlar:
Murat Adayeli
Hakan Ulu
Susan McBride
Conan Key
Raja Mahavir
Esma Adayeli (anne)
Selin Jenny Adayeli
Sophia Cliff
Xavier "X" Flores

Ölüler:
Amrit Mahavir
Laura Wayles
Ronald Blake
Hope Cliff

Bilinmiyor:
Nafisa
Jennifer Wayles