Kim Taehyung | taekook ✔

25|aşk şarabı, şeker gülü

Selamlar, yorumlarınızı bekliyorum çünkü zurnanın zırt dediği yere geldik

Sizi seviyorum, iyi okumalar dilerim ♡

Taehyung'la birinci yılımın üzerinden geçen birkaç hafta, her zamanki gibiydi. Her zamanki gibi okula gidiyor, okuldan gelip Taehyung'un hazırladığı yemeği yiyor; onunla bir şeyler içiyor, ders çalışıyor, o resim çizerken dizinin dibinde oturuyor ve arada bir saçlarımı okşamasını istiyordum. Bazı günler Yugyeomlaydım elbette, onu tamamen bırakamazdım ve bırakmak istemezdim de zaten. Birlikte spora gidiyorduk, yine onunla yaşadığımız evimizde kalıyordum ya da o bize geliyordu.

Hayatım hiç olmadığı kadar güzel ve düzenliydi, her şey tıkırında ilerliyordu ve istediğim her şeye sahiptim.

Üniversitede tanıştığım birkaç arkadaşımla yediğimiz akşam yemeğinden eve dönüyorken aldığım biraların poşetini bileğime taktım ve anahtarı kilitte çevirdikten sonra, Taehyung'un evde olduğunu bildiğimden genişçe gülümsedim. Onu görmediğim tek bir gün yoktu, onsuz uyuduğum gece en son ne zamandı hatırlamıyordum; onsuzdan kastım fiziki değildi, onu düşünmeden ve aklımda fikri olmadan uyuyabildiğim tek gece, fotoğrafına dahi bakmadan gözlerimi açabileceğim bir gündüz yoktu artık. Ona körü körüne bağlanmıştım, gözümü ondan başkası görmüyordu; onsuz nefes alamayacak kadar dizinin dibinde olmaya alışmıştım ve damarlarımda öyle sinsi ilerlemişti ki kıskançlık noktama dayandığını, onu insanlardan soyutlamak isteyecek kadar sahiplendiğimi anlayabilmek tam da bu güne dek hiç mümkün olmamıştı.

Evimizin kapısının eşiğinden attığım birkaç adımdan sonra unuttuğum ayakkabılarımı çıkararak ayak ucumla yerine ittirdim ve sonra bakışlarım Taehyung'un koltuğunda uzun süre gezindi çünkü o, yumuşak battaniyesini kırıştırarak kenara ittirmiş, henüz yudumladığını fark edebildiğim şarabı doldurduğu kadehini, seçerken çok kararsız kaldığı ahşap sehpasının üzerinde, açık kitabının yanında bırakmıştı. Taehyung, kitaplarını karıştırmama ses çıkartan bir adam değildi, aramızda özel olduğunu düşünmüyor gibiydi de zaten. Resim yaparken yalnız kalmayı dilemiyordu, kitaplarında katladığı sayfaları okumama izin veriyordu ve eğer onun kadehini çalmak istersem dudaklarıma yaslardı. Kıyafetlerini giydirirdi bana, öyle fotoğraflarımı çekip de dalga geçmeyi çok severdi, uzayan saçlarımı da çok severdi Kim Taehyung. Beni çok severdi.

Parmaklarıma dolanmış poşeti umursamazca tezgaha bıraktıktan sonra belki de uyuyakalmıştır diye seslenmeyi es geçerek yukarı adımladım, odası boştu; odam boştu ve en sonunda odamıza vardığımda onun nadide bedenini aynanın karşısında ve çırılçıplakken görmeyi beklemiyordum. Fakat görmüştüm, oradaydı, tüm ihtişamıyla karşımda ve karşısındaydı. Uzun, şimdilerde sapsarı saçlarını ensesinde toplamaya çalışsa da tutamları önüne salınıvermiş, kalçası hafifçe dışarı çıkmıştı. Beli incecikti, bacakları bronz teniyle parlıyordu ve o uzun parmakları beline yaslıyken diğer eli aynaya doğru uzanmıştı. Onu kendimden kıskandım.

Onu, ondan bile kıskandım.

Birkaç adım atmayı denesem de bir türlü başarılı olamayışım elimi usulca kapının kenarına yaslayarak sıkmama sebep olduğunda hala geldiğimi görmemiş olacak ki birkaç adım geriledi, kendine bir kez daha, o güzelim gözlerini süzerek baktı ve aynada kesişen bakışlarımızdan sonra takip ettiğim kıvrımları beni bir yere sürükledi. Kalbine. O, tırnakları oranın üzerini kaşıyorken gözlerini birkaç kez kırpıştırarak bana doğru dönmüş ve "Jeongguk," demişti yorgun bir sesle. Göz altları çökmüş görünüyordu, son zamanlarda uyku problemleri çektiğinden çok üzülüyordum. "Gelsene."

Adımladım, parmak uçlarım ona doğru sürüklendi ve sarkık ceketimi yırtıp atmak istedim ancak o usulca parmaklarını ceketin içine sokarak omuzlarımdan kaydırmış, sonra yatağımızın üzerine bırakmıştı, gözlerimi ondan alamıyordum, Tanrım, onu nasıl yarattıysa, gözlerimi ondan çekemiyordum. İfadeleri kusursuzdu, burnuma kokusu doluyor, kulaklarımdan taşıyordu ve vücudundaki tüm çıplaklığıyla bile, güzel kirpikleriyle ilgilendiğim kadar ilgilenememiştim.