There has been a lonesome quarrel inside my head—as my mind gamble upon something I couldn't explain. Maybe the fact that my own mother and grandmother are keeping me inside for far too long—that not even the daylight shone my body to gravitate it to feel happy. I want to feel the outside cold breeze London could give. I miss the old bakery around the corner of the main fountain in Bloomsbury. Sir Joseph with his big ol' cart of lavish fruits and vegetables. I am not even sure if he sells those goods still.
•••••••
WENDY halted for a moment as she saw a site of a spider crawling along the table while she was writing her daily logs in her journal.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Tinignan niya ito ng masama at dahan-dahan linakad ang kanyang mga daliri para patayin ito.
Tumawa si Wendy sa kanyang ginawa. Na para bang natutuwa sa pagpatay niya sa walang kaalam-alam na insekto.
"Okay, were was I?" wika niya sabay balik na sa kanyang sinusulat nang bigla siyang nabingi sa mga mala-gumagapang na ingay.
"Wait, stop ..." she hissed covering her ears.
Mas lumakas pa ang ingay sa kanyang tenga hanggang sa napahiga na siya sa sahig. Nangingisay na nangalugmok si Wendy sa sakit ng tenga niya duality no matinis na ingay.
"Stop, stop it, stop—please leave me alone!" nagpupumigil sa sigaw niyang tugon.
Mula noong sa bahay na lamang si Wendy ay parati siyang pinagsasabihan ng kanyang grandma Maggie na mali sa isang binibini ang sumigaw. Hindi ito karapat-dapat.
"Mommy, help me ..." napasinghap si Wendy, habang dahan-dahan binaba ang kumpas ng kanyang braso para hindi ito magambala.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
The tarantulas was inching ever so slowly towards her face. Terror was covering Wendy's face. She was still as a statue looking at its scurrying legs—leaving goosebumps on her skin.
Matagal niya itong tinitigan nang bigla itong lumalon papunta sa mukha niya. "No, get off me. Take it off, Mommy help me." she said sobbing.
Pinagsasampal na niya ang sarili dahil sa pagpunta ng gagamba sa mukha niya nang biglang pumasok si Michael sa loob ng kwarto. "Hey Wendy?"
Nagulat si Michael sa panginginig at pagsasampal ni Wendy sa sarili at kaagad na nilapitan ito. "Wendy, what's the matter?" pilit na tinatanggal ni Michael ang kamay ni Wendy na nakatakip sa mukha niya.
"Spiders Michael, help me!" sigaw na ni Wendy nang napagtantong nasa harap na niya ang kanyang kapatid.
Napabuntong-hininga si Michael nang maproseso na ang nangyayari. "No, nothing's there. You're seeing things again." tugon nito para kumalma na ang kanyang kapatid.
Napatingin si Wendy kay Michael ng mariin, para bang hindi nito kayang paniwalaan ang kapatid, dahil ramdam parin niya ang mga galamay ng gagamba sa mukha at katawan niya.
"I promise it's not there. Come on, Mom said she baked cookies for our family gathering later. If you want some, she stored it in the kitchen near the condiments." diretso nitong tugon.
Tumango nalang si Wendy nang mawala na ng kaunti ang mga ingay.
Ito ang problema niya e. Hindi niya ito kayang kontrolin. Hindi mabubuo ang isang Wendy kung wala 'tong mga 'to. Pero how desperate she wants it to stop, so she can be normal.
Bumalik siya sa kanyang ginagawa at tinapos na ang kanyang pagsulat sa kanyang talaarawan ngayong araw.
•••••••
So as I was saying, I really wanted to go outside. Baka kasi makatulong iyon sa mga naririnig ko. Dito sa bahay kasi ay palagiang pakikipag-away ang tenga at nararamdaman ko sa mga insekto at dugoang taong nakikita ko sa kwarto namin nina Michael at John.
I barely talk to other people, which breaks me to long more of what outside is. I asked grandma Maggie once why I was isolated, then she just said—because I need to. Maybe because I was ugly or weird—either the two or both maybe is the reason, but grandma Maggie has always said I wasn't ugly. She told me, any gentleman in Bloomsbury, even London, would die to marry me. I know nothing about love or marriage but I do know how they succumbed for it. It starts with a kiss, my mother say. Dad gave Mom a kiss when she was younger, and soon I will find my kiss to a boy soon. But I don't think that will be anytime sooner, I can't even go outside, and gosh I'm 10 years old.
