Peter Pan: The Unspoken Truth

Entry #35

September 21, 1920
10:40 AM

Dear Journal,

Oddly enough, last night there were no signs of the shadow. Maybe he doesn't like seeing me stripped down to skin and bones. I thought men like skinny women, maybe I was wrong or I just misheard my mother's teaching.

Just an hour ago, I finish my daily rituals. And by rituals I mean, cuttings. Wala sa konteksto ng lahat ng 'to ang paglalaslas dahil gusto ko na talagang tapusin ang buhay ko, pero kumakalma ako sa bawat nakikita kong pulang likidong lumalabas sa pulsuhan ko kaya ginagawa ko pa rin siya. Kumakalma ako sa tunog na niliklikha ng matalas na kutsilyong dumadapo sa sugat-sugat ko ng balat. 

Nahihibang na nga talaga ako, dahil bakit hinahanap ng sistema at utak ko ang anino. Tinatawag ito ng mga boses sa ulo ko. Napapalibutan ng iba't-ibang tekstura ng boses ang paligid ko habang sinusulat 'to, at sinasabi nilang lahat ang ayaw na ayaw kong mangyari noon.

Go with him to Neverland. 

Ngunit ayaw ko. Mas gusto ko pang mamatay ako gamit ang sarili kong mga kamay, kaysa sa paglaruan ng walang hiyang anino, lalaki o ano man siya. Nandidiri ako sa kanya, pero mas nandidiri ako sa sarili ko. 

I will never be worth anyone's bride. I am as dirty as the ratchet mouse balancing on beams of wire across the wet market place of London. I am unfit for any affection from anyone. Who would love someone as damage and unruly as me.

- Wendy Darling
London, England