Before Sunset (U N O)

K A B A N A T A XLVII

Mistake

I really don't know what to feel. It was mixed emotions that I felt. Nangingibabaw ang pagbabaga ng aking puso. Unti-unting nasisilyaban ang tamis ng nakaraan.

Hindi naman ako nagpapatalo roon. It was a battle between my heart and the things that I wanted to prove. I wanted to be different so badly.

Ayokong maalala ang kadiliman na dulot ng kawalan ng pagka-kuntento ni Mama. I don't want to be a shadow of her image. Lalong lalo na ay unti-unti ko nang natatanggap ang pagmamahal na hinangad ko noon kila Mommy Lola.

Though we are not really blood-related, but I am seeking for the acceptance and love. I don't want to destroy it again sa mga maling desisyon.

Funny how time changed everything. Maraming nagbago saakin, alam ko iyon. But one thing never changed, alam ko kung ano ito.

Ang mabilis na paghataw ng puso kapag nariyan na siya. Kapag nakapaligid na siya. Tuwing nakakasalamuha ko at natititigan ang kaniyang mga mata ay ganoon pa rin ang pakiramdam.

But that doesn't mean I will take his ideas again. No matter how hard he will pursue ay hinding-hindi ako bibigay.

On the other hand, this man is really immovable. I really don't know where he got the courage. Ako ang napapagod sakaniya.

The presents and foods continuously came in the office. Halos magtago na ako sa pang-aasar ni Gavin nang minsan siyang dumalaw sa site at siya pa ang naka-receive noon.

"Ayos ah... Ang consistent... Ba't di mo pa pansinin?" sabay tawa ni Gavin habang inuusisa ang mga naroroon. It was a meal tulad noong mga nakaraan.

The truth is hindi ko naman talaga kinakain ang mga binibigay niya. Ibinibigay ko na lang sa mga kasamahan ko. Ewan ko ba kung bakit allergic ako kapag bigay niya.

"Kainin mo na oh..." sabay abot saakin ng naka-pack na meal.

Umiling ako saka muling nireview ang changes sa design ng staff area. The progress is really fine. Nasusunod ang schedule na napag-usapan. A few months from now ay nasa peak na ang construction kaya magdadagdag pa ng workers.

Hindi ko hinawakan iyon or what instead I offered it to him. "Sa'yo na 'yan, nang mahawaan ka ng consistency niyan..."

Bumusangot ang mukha niya dahil sa sinabi ko. Naasar pa ng bahagya pero naupo na lang siya sa may lounge area.

Sometimes Garret would show-up kapag may deliveries pero mailap talaga ako. Kapag may delivery ay hindi naman makalapit dahil kapag nariyan na ay agad akong may tatawagan sa phone or what. A lot of alibis.

Seeing him gives me chills or what. Hindi ako makapag-focus kapag nariyan na siya. Lalo na minsan na naman siyang nag-deliver sa bahay nila Tita Ae.

Biglang-bigla pa ako dahil ay kakagising ko pa lang and biglang may nag-door bell. Hindi pa bumababa sila Aislyn at ako ay nasa may living room.

"Wait lang..." I shouted when the beeping continued. Ang aga-aga pero parang nira-rush ang kung sino iyon.

Hindi ko alam kung nasaan ang mga kasambahay, maybe ay namalengke or nagdilig ng halaman sa bakuran kaya hindi naririnig dito.

The moment I opened the door, an immaculate image suddenly showed up. The man was standing right there carrying two baskets of vegetables.

He was smiling pero medyo nagulat siya ng makitang ako iyon. His eyes bore into my body. Nabitin ang hininga ko nang pasadahan niya ng tingin ang suot ko.

I suddenly realized that I was still wearing my satin night gown. Nag-iwas ako ng tingin bago bahagyang inayos ang suot. It was short and revealing.