Before Sunset (U N O)

K A B A N A T A LIII

Go

The frustration and negativity were radiating within me. Hindi sapat ang pag-iyak para maupos at mawala ito.

I can't even think rationally. I can't even help my self to breath properly. It's just too much to handle.

Ganoon ba talaga? Kapag humihingi ng tawad ibigsabihin ba noon ay hindi na mauulit? o ibigsabihin ba noon ay gagawa na naman sila ng pagkakamali? uulitin na naman nila ang mga kasalanan nila?

I was crying badly as I rushed to my car. Iniwan ko si Garret na hindi alam ang gagawin. His face was surprised. Tila ba hindi siya makapaniwala kung ano man ang narinig niya.

I'm sorry to disappoint everyone pero ganoon talaga ako. Ganito na talaga ako. Natatakot na masiyado.

I can't lose my self that way again. Ayokong aabot na naman ako sa puntong papatayin ko ang sarili ko. I need to make this life worthwhile.

Why would they always appear when I am about to recover? Bakit kung kailan pinupulot ko na ang mga bubog ng sarili ko? Ganoon na ba talaga ako kamalas?

They say problems appear to make us stronger, to make our faith resilient. Pero bakit saakin, bakit para akong papatayin palagi? Parang wala ng ibang paraan.

I maneuvered the car without even thinking twice. Wala na naman ako sa huwisyo. I felt so alone again. Parang binawi na naman saakin ang buhay.

Mama, she's the reason why my heart is full of anger and pain. She's the main reason. Bakit parang ang dali lang sakaniyang humingi ng bagay na hindi niya naibibigay.

She's too selfish!

Tears flowed in bullets as my sight bleared. Parang pinipiga ang puso ko sa sakit na nadarama. Para bang walang gamot o solusyon sa sakit na pinaparamdam saakin.

Halos masipa ko ang brake sa galit. I am a lost child once again. My mind is taken again to a place I've never set-foot for a long time.

The speed of the car was increasing minute-by-minute. Isang pamilyar na daananan ang tinatahak nito. For once I will be brave enough to face my death-bed.

But this time my pride was talking. I won't kill myself. I won't give up. I need to prove that I can live.

Iniwan ko ang sasakyan sa may puno ng Talisay. It grew taller and even creepier. Malalaki ang ugat nito at pumupulot na sa kailaliman ng espalto.

Kumaragnas ang mga dahon dahil sa mararahas na pag-apak ko rito. Hinang-hina na ang kaluluwa ko pero pilit na dinarama ang pag-ihip ng hangin.

Ang ingay nang rumaragasang tubig ay hindi nakatakas saakin. The greens of the trees and plants around me made me shiver. Masiyadong kakaiba ito.

Galit at poot lamang ang nadarama ko sa ngayon. Mawawala pa kaya ito? Kaya ko na naman bang takasan ang pait nito?

The turquoise color of the bed of water brought ecstasy and a feeling of nostalgia. Hindi ko mapigilang tumawa ng mapait kasabay ng pag-agos ng luha mula sa matang napapagod.

How brave of you Amanda? You really can face this place that signifies death?

"Fuck you all!" malakas kong sigaw. It echoed the whole place but it remained the same.

The incandescent light painted beauty despite the pain I felt. Parang walang magbabago kahit ilang beses akong magalit at magmura.

The beauty of Ciagao will never fade. How unfair it is that my life was ruined yet this place remained astonishing to my sight.