Before Sunset (U N O)

K A B A N A T A XXXV

Beg

That moment when he turned his back to me, I was awakened that he was so sure. There was no hesitation in his eyes, the only thing that is visible is anger.

Other than that? Everything was so unclear.

"Mandy!" sigaw ni Aislyn nang makita ang pagkakapako ng mga tuhod ko sa marahas na aspalto ng daan.

My tears kept on flowing and it could not be stopped. I think I was suffocated that I was gasping when they held me.

Pilit nila akong itinatayo ni Miggy sa madilim na parteng iyon ng kalsada. Halos hindi na ako makatayo dahil sa panghihinang nadarama.

I don't understand. I need an explanation. I want things to be clear.

Bakit? Bakit kung kailan ay binigay ko na? Kung kailan sigurado na ako.

"A-Ais... Bakit?!" Hindi ko na napigilan ang paghagulhol nang haplusin nila ang likod ko.

Nanlalabo na ang mata ko at hinang-hina na ako. Miggy was muttering curses and Aislyn was fuming mad.

"Shhh... Ako na ang bahala doon..." sabi ni Aislyn habang inaakay ako papunta sa sasakyan ni Miggy.

I've never cried like this before. There was a torturing feeling inside my chest. Tipong aakalain mo ay may sakit ka na.

"Putangina talaga masasapak ko na 'yan!" gigil na sabi ni Miggy habang nagmamaneho.

"Huwag muna tayo umuwi..." sabi ko.

Ayokong umuwi ng ganito. Baka makita pa nila Papa at kung ano ang mangyari. They don't know about us so things will get complicated.

Nakasandal ako sa balikat ni Aislyn kaya kitang-kita ko ang tinginan nila ni Miggy sa rear view mirror.

"Saan mo ba gusto pumunta?" tanong ni Miggy.

I really don't know. Basta gusto ko lang matahimik. "Kahit saan..."

They were pretty serious at hindi nag-iingay sa kotse. Taliwas na taliwas kapag magkakasama kami.

I guess this is the first time na nakita nila akong umiyak. I never cry in front of anyone. Ayoko sa lahat ang naiiyak sa gitna ng mga tao o mga kaibigan.

Natuyo na ang mga luhang kanina ko pa pinupunasan. I can't stop thinking about Garret. I want to know why. This is so unfair.

"Ano ba kasi ang nangyari?" pang-uusisa ni Miggy habang hinihintay niya ang lugaw namin.

Wala ng tao ang kainan dahil gabing gabi na. Kanina pa ako tinitingnan ng dalawa pero I'm spacing out.

I looked at them, I know that they will listen to me. I need to vent out what I feel. Pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin kapag hindi ko nasabi ang sama ng loob ko.

"Ayaw niya na... Pagod na raw siya..." sabi ko.

Nangunot ang noo ni Aislyn sa sinabi ko. Si Miguel ay nasapo ang noo na para bang hindi makapaniwala.

"Paanong ayaw na? Ano ayaw niya na manligaw? Saan naman siya napagod? Hindi ka naman demanding ah..." naguguluhan niyang sabi.

Umiling ako. Nanunumbalik ang sakit na nadarama. It was too much to handle.

"S-Sinagot ko na siya..." nanghihina kong sabi pero pareho silang napasinghap dahil doon.

"Anak ng..." galit na singhal ni Miggy.

"Hindi ko talaga alam kung bakit..." napaluha na ako. "Bakit? Kung kailan..." tuluyan na akong umiyak kaya tinahan na ako ng dalawa.

"He left me there without explanation... Kaya hindi ko maiintindihan..." I was looking at them habang patuloy nila akong pinapakinggan. Disappointed sila masiyado sa nangyayari.