ყოველთვის,როცა ცრემლებში ვიხრჩობოდი ან მარტოსულობის განცდა მიტევდა, მაშინვე ჩნდებოდა მობულურის ეკრანზე მესიჯი ან ზარი,რომელიც აუცილებლად იმას ნიშნავდა,რომ ჩემი თავი უნდა დამევიწყებინა და მათთავის მესმინა.
ძალიან მიყვარს ჩემი მეგობრები, ძალიან მიყვარს ახლობლები და ყველა,ვისგანაც საპასუხოს ვგრძნობ. რადგან ორმხრივობა ჩემთვის მთავარია. ერთი ტაბიძეს ვერ მოვუხერხე ვერაფერი.
აი,ახლაც.. როცა ჩუმად ვღვრიდი ცრემლებს,მობილურის ეკრანი ანათებდა. ვიკა რეკავდა, ანუ რაღაც ხდებოდა მის თავს.
-გისმენ.-ფრთხილად ვთქვი.
-რა გჭირს შენ?!
-არაფერი.- გავიღიმე.
-მოწყენილი ხარ?!- ეეხ!
-ჰო,რა ხდება?!- ყურადღება მისკენ მივმართე. ეს ყოველთვის შველოდა სიტუაციას.
-გიორგი იზ ქამ ბეექ.- გადაიკისკისა.-შენმა საათიანმა ლექციებმა გაჭრა,ჰოდა რომ ვნახე.. ჩავუტარე.- ხალისიანი იყო.
-აბა,აბა,მომიყევი.
-გოგოებთან ვიყავი ასული. ცოტა დავლიეთ,ჰოდა ის გადამთიელიც მობრძანდა. გადაგვკოცნა.რაღაც ბანძი დიალოგები შეუშვა. გაამახვილა ყურადღება იმაზე,რომ ვსინავ,არ ვპასუხობ. ჰოდა, გავიცინე. რა გაწუწუნებს,ალბათ, დააშავე და ისჯები-თქო.
-მაგაზე რა თქვა?!
-პატარა ბავშვივით ბუტიაობო?! ლომებს არ ვებუტები-თქო. აუ, რა მთვრალი ვიყავი,მაგრამ არ მოვეშვი. შევუყვანე დიალოგები და სანდროზე გაჭედა. დაკნინება დაიწყო. მერე მე ვერ ავიტანე.
-აუ,მოშვას ამ სანდროს რა!- გავღიზიანდი.
-ვერ შეგაბა კიდევო?! ტიპი რა საწყალიაო. უთხარი მე რომ შემხვდიო?! ამწია ჭკუიდან,ვფიცავ. სანდროს სულ არ აინტერესებს შენ შეგხვდი თუ არა, საერთოდ ის იკითხე,თუ ახსოვხარ?! მერე როდის იყო, მეგობრები ეარშიყებოდნენ ერთმანეთს-თქო.
ის,როგორც მეგობარს არც გიყურებსო. შენ რა იცი,ორი წუთითაც არ გყავს ნანახი-თქო.
ვიციო. მეთქი-წესიერაად!- გამეცინა.- ის წამომცდა,შენ რომ გგონია ერბო ქონია,ერბო ერბოქ და ქონი ქონია.-გაეცინა.- მერე გამახსენდა,კონლრეტულად შენი რომ არის საავტორო უფლება.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
უშენოდ არ შემძლებია.(სრულად)
Romantizmესაა მიზიდულობა სულთა შორის, როცა მის გარდა ვერავის ამჩნევ. შეიძლება გიყვარდა მანამდეც, მაგრამ ეს ერთია,ეს სხვა ერთია. ის ერთია,უიმისოდ სიცარიელის მძიმე დაღი რომ გაზის და ქვეყნად არაფერი გიხარია. იწყება,ასე...
