Hekayələr əslində sonda bitmir. Ortada bitə bilər. Ya da əsərin ilk cümləsindən bilirsən bu helayə bitəcək. Hansı ağrılar və yuxular olaxaq. Duyğunhn önünə keçə bilməmək o qədər təhlükəli ki. Məğlub olsan öıəcəksən, qalib gəlsın yaralı. Hər seçimdə itirəcəksən bir şeylıri. İnsan bəzın də tamaşaçı olar bilər. Ancaq hekayəni oxuyar. Nələr baş verir yalnız onun oxuduğu sətirlərdın başlayar və bitər. Yenə də hekeayələ4 bitmir ki. Birinjn həyatına yapışıe. Kiminin bel çantasına, kiminin kitabın üstünə, kiminjn də dilinə. Hər nəsildə bu heakəyə təkrarlanar. Harda kim necə. Hər kəs gəlin bir mündərucata qeyd qoyar. O hər kəsləru isə sətirlərdə tapa bilməzsın. Nəinki adı keçər, heç izinə tozuna rastlanmaz. Rastlananlar duyğular və başlanğıcıardı. Hansınl sən əvvəl yazacaqsan hər kəsə maraqlı olar. Onlar bunu yaz deyər sənsə öz bildiyini. Ancaq sən bilərsən hekayə harda bitər. Bəlkə də hekayələr heç bitməz biz kitabı bağlarıq. Keçmişə nəzər salanda indinin dadını dəyişirik. İndiki zamanda hekayə bitməz. Heç gələcək zamanda da. Keçmişsə bitməz qalsın qırağa heç yaşanmamış olar. Dedim hekayələr özü yazılır. Sən qpy nöqtəni o özünü davam elətdirər. Bitməyən hekayəlırsı həyatın özüdü. İnsan ölmür. Ölürsə də heç yaşamamış deməkdir. Gözlərindən öpəsən hekayıni.
Harda qalmışdınsa sıfırla yenidın başla. Unutduğun yerlər vardır əlbəttə ki.
