AYDINLIK

-25-

Hızlıca Boranın elini tuttum ve ışınlanma büyüsü yaptım.

Neyi yanlış yaptım bilmiyorum ama kendimi tuhaf bir odanın içinde buldum. Hemen camdan aşağıya baktım, araba oradaydı ve o kadınlar etrafa bakınıyordu tam buraya bakacağı zaman kafamı geri çektim.

Duvara doğru dayandım ve ağlamaya başladım.

"Neden bunca şey benim başıma geliyor? Neden ben, neden biz?"

Kendimi sorugularken birden aklıma Bora geldi. Bora neredeydi?

Sağ sola bakınmaya başladım ama yoktu. Ben ona zarar vermiş olabilir miydim?

Burası neresiyse oldukça yüksek bir yerdi. Hemen merdivenlere doğru ilerledim ve aşağı inmeye başladım.

Merdivenlerden aşağı inerken gözüme duvardaki resimler takıldı. Bu resimleri bir yerden hatırlıyordum ama nereden hatırlıyordum?

Bir kat aşağı indim ve dışardan bir ses yükseldi "istediğiniz yere kaçın sizi bulacağım." İyice korkmaya başlamıştım Borayı hemen bulmam gerekiyordu.

Bu katın her yerini aramaya başladım, her odasına girdim ama Bora yoktu onun yerine yerde duran gümüş bir ok vardı hemen eğildim ve oku aldım. Son baktığım odadan umutsuzca çıktım kafamı önüme doğru kaldırdığımda karşıma bir boy aynası çıktı. Ona tuhaf tuhaf bakarak yaklaştım ve yüzümü incelemeye başladım. Arkama doğru baktım ve aynadan birisini gördüm bana doğru yaklaşıyordu. Şu an bu her kimse tam arkamdaydı.

Nefesi boynumu okşuyordu adeta, ona doğru döndüm, anlını anlıma dayadı ve ağazından tek bir kelime çıktı "kurtulacağız" kafımı yavaşca ona doğru kaldırdım ve  nefeslerimiz birleşti.

Ve birden geçmişe döndüm... şu an ki yaşadığım olay okula ilk gün gideceğim zaman gördüğüm rüyaydı. Bunu duvardaki resimler de destekliyordu.

İlk gün;
Her yer karanlık önümde uzun ve dar bir koridor var yavaş yavaş yürüyorum, duvarlara sanki efsaneler çizilmiş, her yerinde resimler var. Karşımda çok uzun bir ayna hızlıca yaklaştım. Aynada tuhaf yansımam ve elimde gümüş bir ok, ensemde sıcak bir esinti, gözlerim kapalı...Duygularım karmaşık. Yavaş yavaş arkamı döndüm kafamı yavaşça kaldırdım, sanki bir kuş oldum uçtum sanki şelale oldum aktım, karşımda gözleri yeşil saçları güneş olan, kalbimi durduran biri. Yavaş yavaş yaklaştı, anlını anlıma dayadı ve bana tek dediği kelime 'kurtulacağız', kafamı kaldırdım ve heyecanla ona baktım nefeslerimiz yaklaştı.

...

Kafamı geri çektiğimde gözlerine iyice baktım ve karşımdakinin Bora olduğunu gördüm.

"B-Bora.. ben bu anı yaşadım" dediğim an bina sallanmaya başladı birbirimize tutunduk.

"Tamam güzelim şimdi bunları konuşmanın zamanı değil. Buradan çıkmamız gerekiyor. Sen bir şeyler yapabilir misin?" Boranın sorduğu soruyu kendime sordum 'ben bir şeyler yapabilir miyim?'

"Bilmiyorum Bora" bir dakika aklıma kütüphaneden aldığım kitap geldi.

"Bekle kitap olacaktı dicem ama kitap arabada kaldı. Kitabı almamız gerek Bora"

"Tamam güzelim sakin ol alacağız. Beni takip et"

Ellerini ellerimle birleştirerek olduğmuz yerden ayrıldık. Çıkışa doğru yürüdük ve sonunda gelmiştik. Bora elimi yavaşca bıraktı ve dışarıya baktı.

"Bizi arıyorlar sanırım arabanın yanında bir kişi var diğerleri similasyon. Gerçek kişiyi bulmamız gerekiyor. Onu öldürürsek diğerleri de ölür." Boraya 'tamam' der gibi kafa salladım.