Everything except perfect ~Harry Potter Fanfic~

[32] Bijna weer naar school

Pov Remus:

"JE ZEI DAT ZE VEILIG ZOU ZIJN!!" Fluister schreeuwt Sirius tegen Albus.  "JE ZEI, ALS WE MAAR DOEN ALSOF ZE EEN CRABBE IS IS ZE VEILIG. EN WAT NU HÈ, ZE KOMT HIER NOOIT MEER VANAF!" Roept Sirius hopeloos.

Ik zit op de stoel naast Ron en Leila, maar ik kan Sirius en Albus horen vanuit de keuken. Leila ligt diep in slaap en Ron staart voor zich uit. Ze ligt nog steeds op zijn schouder. Dat kan niet heel goed zijn voor haar nek.

De stemmen in de keuken worden zachter. Sirius zal iets afgekoeld moeten zijn. Als Albus maar iets weet om te doen. Om eerlijk te zijn vertrouw ik hem voor geen meter meer, met al zijn domme praatjes. Maar, voor Leilas veiligheid doe ik alles.

"Ron? Hey, zullen we Leila even neerleggen, dit kan niet heel goed zijn voor de wonden op haar nek." Zeg ik tegen Ron. Hij knikt zachtjes. Ik til Leila een stukje op, waarna hij er tussenuit glipt. Dan leg ik haar voorzichtig weer neer, zonder haar wakker te maken.

"Denk je dat je nog gaat kunnen slapen?" Vraag ik Ron dan. Hij schud zijn hoofd, "Als dat geen probleem is bij jou blijf ik liever hier bij haar. Ik wil niet dat ze alleen wakker word. En als ik
nu naar boven ga maak ik Hermione wakker."

Er komen jongens in haar buurt en ik vind het niet heel prettig. Kijk, ze is jong enzo en moet plezier hebben. Maar het is nog steeds mijn dochter, mijn kleine meisje. Ik wil niet dat ze met de verkeerde omgaat. En ik zeg niet dat Ron verkeerd is of dit iets met hem te maken heeft ik vind het gewoon naar.

"Prima, maar laat haar wel rusten. Ze heeft het hard nodig. Morgen kunnen we wel weer met haar praten." Zeg ik dan maar en ik sta op. Ron gaat op mijn stoel zitten, ik loop naar de keuken toe.

-||-

Pov Leila,

Weken zijn voorbij gegaan sinds die avond. Niet dat iets dan ook maar een beetje beter is geworden. Ik ben naar Draco geweest om dingen door te nemen. Hij heeft zich nog 300 keer verschuldigd en ik heb 300 keer gezegd dat het niet zijn schuld was.

We moeten echt Dumbledore vermoorden.

Ik weet niet hoe hij zich dit voor zich ziet. Ik heb het aan niemand verteld, ik durfde niet. Straks geven ze Draco de schuld, dat verdient hij niet. Echt niet. Mijn ouders zijn al zo boos geworden ik wil dat niet opnieuw meemaken. Je had Sirius moeten horen schreeuwen.

School begint morgen weer en ik heb nog nooit ergens zo tegenop gezien. Het word anders. Ik ga alleen maar bezig moeten zijn met Dumbledore vermoorden en dingen fixen voor Draco en mezelf. Ik ga Harry moeten helpen en de DA door laten gaan. Ik ga het Teken op mijn arm blijven voelen.

Het teken.

Dat verschrikkelijke ding dat altijd op mijn arm zit, dat elke dag brand. Woorden zijn in mijn arm gegraveerd. Maar dat teken zit eroverheen. Het zal er altijd blijven zitten en het doet pijn. Zo ontzettend veel pijn.

"Leila? Mag ik binnenkomen?" Hoor ik Remus van buiten de deur zeggen. Snel sta ik op en trek ik een vest aan om mijn armen te bedekken, "Ja, kom binnen." Zeg ik en ik plof weer neer op mijn bed.

De deur gaat open en Reem loopt naar binnen toe. Hij draagt Sirius' leren jas en zijn haar zit rommelig. Ze zijn waarschijnlijk net even weg geweest. Ik heb het niet eens door gehad. Het voelt raar weetje, dat Sirius nu ineens vrij is. Iedereen mag weten dat hij vrij is, maar niemand mag weten dat ik zijn dochter ben.

Autsj.

"Heb je je spullen al gepakt?" Vraagt Remus, terwijl hij naast me komt zitten. Ik knik zachtjes en wijs naar mijn koffer. "Oké mooi, je weet dat je niet met de trein mag, maar dat ik je naar school verdwijnsel." Ik knik opnieuw.

"Ik had je moeten beschermen tegen dit alles." Zegt Remus zachtjes. Ik bijt op mijn lip, niet wetend wat te zeggen. "Het spijt me zo erg Leen, ik hou zo veel van je en dit had nooit mogen gebeuren. Ik ga je helpen oké?" Zegt hij en hij slaat zijn armen om me heen.  Ik glimlach zachtjes, "Dankjewel. Het is niet jou schuld."

Even valt hij stil.

"Hoe was Marlene, toen ze nog leefde bedoel ik..." Vraag ik dan en ik kijk naar zijn reactie. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht, "Je lijkt erg op haar. Jullie hebben dezelfde ogen. Maar ze had lang blond haar."

Remus trekt zijn portemonnee uit zijn zak en haalt er voorzichtig een foto uit. Het is een lachende vrouw, van rond de twintig. Ze heeft een korte fel gele broek aan en een wit shirt, met het zwarte leren jack. Om haar heen regent het, maar ze heeft een paraplu op, in dezelfde kleur als haar broek. Ze ziet er uit alsof ze licht geeft, zo vol met leven, vol met geluk.

"Ze was prachtig." Zeg ik zachtjes terwijl ik de foto aanneem. Remus knikt, "Ze was geweldig. Altijd was ze bezig om andere te helpen en attent te zijn, net als jij. Wanneer we hoorden dat Lily zwanger was van Harry, kwam zij naar ons toe. Het is hoe jij hier staat vandaag de dag. Ze hield zo veel van je."

Ik glimlach, "Ze was vast een geweldige moeder geweest. Het is een schande dat ze er niet is vandaag de dag." Remus pakt nog een foto, "Ze heeft gevochten, mede voor jou. Ik denk niet dat ze er ook maar een beetje spijt van heeft. Je bent een geweldige vrouw geworden, net als zij."

Dit is een foto van haar met twee baby's in haar armen. In de ene arm een jongetje en de andere een meisje. Het moeten Harry en ik zijn, zo klein en schattig. Weer ziet ze er zo gelukkig uit. Er straalt warmte van haar af, en ik wil haar vast houden.

"Ik ben blij dat ze voor mij gevochten heeft. Ik hoop dat ze trots op me is." Fluister ik zachtjes. Remus trekt me tegen zich aan, "Tuurlijk is ze dat. Geen twijfel mogelijk."