Everything except perfect ~Harry Potter Fanfic~

[31] Wat er daarna gebeurde...

"Reem? Siri? HALLO?! Iemand?? Alsjeblieft." Schreeuw ik door het hele Grimmauld plein heen.  "PA IK HEB PIJN ALSJEBLIEFT!" Ik schreeuw de longen uit mijn lichaam, maar krijg geen reactie.

Naar de Burrow maar dan, ik loop naar de kachel toe. Met mijn ene hand heb ik mijn andere onderarm romdgegrepen. Bloed loopt tussen mijn handen door en het brand, het brand zo erg. En mijn hoofd bonkt. Ze hadden minder vaak door mijn schilden heen moeten proberen te breken. Alles tolt.

"DE BURROW." Roep ik hard. Met een klap voel ik de openhaard om me heen weg gaan. Een na de ander vliegt voorbij. Dan met nog een klap val ik voorover, de Burrow in. Mijn oogleden voelen zwaar, even dicht, even maar.

"Leila?" Hoor ik dan ineens iemand zachtjes zeggen. En dan ineens geschrokken, "LEILA! Oh Merlin! ARTHUR!" Hoor ik iemand hard schreeuwen. Ik probeer zachtjes mijn ogen te openen.

Het velle licht verblind me. Even duurt het voordat alles helemaal scherp is. Dan probeer ik langzaam omhoog te komen. Een kamer komt tevoorschijn, de burrow, zoals het hoort, ik zit goed.

"Molly?" Vraag ik zachtjes. Ik zie haar rode krullen. Iemand tilt me op en zet me op de bank. "Ja, kan je me horen. Het is goed ik ga je helpen." Zegt Molly verzekerend. "Arthur!! Zoek haar vaders, we hebben hulp nodig. Albus of Minnie weten vast ook wel meer, zoek iemand. Ze is eindelijk weer terug!" Zegt ze dan.

Mijn hoofd begint een beetje rustig te worden en alles word iets duidelijkers. Ik zit echt in de Burrow, de woonkamer. Molly zit voor me met een doek over haar schouder. Ik heb nog steeds mijn onderarm vast.

"Mam? Wat is er allemaal aan de hand?" Hoor ik dan achter me. Ik draai me een stukje om en zie Ron op de trap staan. Zijn ogen worden groot en hij rent naar me toe, "Leila?? Wat is er gebeurt?! Wie heeft dat gedaan?!"

"Wil je je arm los laten liefje?" Vraagt Molly zo rustig mogelijk. Ik schud mijn hoofd. "Het is heel belangrijk dat we je helpen, je hebt bloed overal, ik moet het verbinden." Zegt Molly zo kalmerend mogelijk.

Ik voel mijn ogen weer vol lopen, "Ik, ik, sorry." Haper ik zachtjes. Dan laat ik mijn arm los. Molly haar mond valt open. Ron zet gelijk een stap naar achter en pakt een poke van de kachel.

"Ron laat de stok vallen, nu." Zegt Molly boos. Dan draait ze naar mij toe, en haalt ze de doek van haar schouder. Rustig begint ze het bloed van mijn arm weg te halen, "Arthur is je vaders halen. Misschien kan jij ondertussen mij vertellen wat er is gebeurd? Ron maakt wel wat eten voor je in de tussentijd."

Ron legt de stok voorzichtig neer en loopt naar de keuken toe. Ik kijk Molly verward aan, "Je bent niet bang voor me?" Vraag ik onzeker. Ze glimlacht zachtjes, "Tuurlijk niet, niks heeft er ooit op gewezen dat jij dit uit jezelf zou doen. Er moet een uitleg zijn dat het waard is om naar te luisteren."

Zachtjes zucht ik, "Ik zou naar Draco gaan vandaag. Sirius en Remus zagen het eigenlijk niet zitten, maar niet gaan zou het verdacht maken, waarom zou ik niet naar mijn beste vriend gaan als ik alleen op Hogwarts zit, snap je?"

Molly knikt zachtjes, terwijl ze mijn gezicht begint schoon te maken, wat blijkbaar ook helemaal onder het bloed zit. Het enige wat ik kan voelen is het gedraai in mijn hoofd, maar ik praat door,

"Dit ik ging vanochtend, en toen ik daar aankwam hing er een hele andere sfeer. En Bellatrix, de dooddoener, zat er op de bank. Het verwarde me gelijk. Zij hoort in Azkaban weetje." De tranen zitten in mijn ogen en mijn handen shacken,

"Draco zag er anders uit dan normaal. We zijn al vanaf jongs af aan close geweest en ik kan het zien als er iets aan de hand is. En toen we alleen waren begon hij vreselijk te huilen. Ik probeerde met hem te praten, maar het enige wat hij wou zeggen is dat het hem speet."

Ron komt de kamer binnen met een bord met tosti's en beker water. Ik lach dankbaar terwijl ik het aanneem. "Wil je dat ik blijf? Of moet ik gaan? Ik, denk niet dat het mijn business is, maar als jij graag wilt dat ik blijf..." Zegt Ron zachtjes.

"Je mag wel blijven. Zolang je maar niks aan de andere verteld." Zeg ik terwijl ik een slokje water neem. Ron gaat gelijk op de stoel zitten. Molly legt eindelijk de doek weg en begint mijn arm te verbinden.

Ik adem diep in, "Toen haalde zijn vader ons. Ik kon nergens tegenin gaan, maar ik wist dat iets mis was. We liepen naar de eetkamer, waar allemaal mensen aan een lange tafel zaten. Ze hadden lange zwarte mantels aan." Even stop ik. Dan laat ik mijn hoofd zakken,

"Voor hoever ik weet allemaal dooddoeners.

Ik wist het niet. Echt. Ik had het moeten weten, maar toch was ik gegaan. Gelijk gooide ik mijn muren om mijn gedachtes. Ze mochten niks weten over mijn vaders of over Harry, over jullie of eigenlijk overal over.

Toen liep jeweetwelwie naar voren.

Hij begon me dingen te vragen. Over wat ik deed enzo. Het was eng, omdat ik geen idee had wat er gebeurde. Hij was iets van plan. Toen vertelde hij dat wij dooddoeners moesten worden. Om iets te doen voor hem.

Maar voordat hij dat kon doen moesten we onze trouw bewijzen."

Ik voel Molly haar grip verslappen. Ik zet mijn niet eens aangeraakte tosti's op tafel samen met mijn beker. Zachtjes haal ik mijn haar aan de kant, een diepe snee zit van de onderkant van mijn oor tot op mijn rug,

"Bellatrix heeft deze gezet. Geen idee waarom. Jeweetwelwie wou waarschijnlijk weten heo sterk ik zou zijn. Het was niet het enige. Zoveel spreuken stuurde ze mijn kant op. Zo vaak probeerde ze in mijn gedachtes te komen. Niet een keer heb ik een kik gegeven.

Tot ze eindelijk stopte.

Draco had zitten schreeuwen dat ze moesten stoppen, dat ze me geen pijn mochten doen. Eindelijk luisterde ze. Ze lieten me los en lieten me over aan jeweetwelwie, op dat moment bloede ik al overal.

Hij zette zijn staf op mijn pols en begon te sissen. Niet als raar praten ofzo, nee, hij siste echt. In parseltongue. En het voelde vreselijk. Mijn hele arm leek in de fik te staan, alsof er een soort slang door mijn arm heen ging. Langzaam aan verscheen dit erop. Het deed meer pijn dan elke spreuken daarvoor bij elkaar. Ik hoorde Draco zijn longen uit zijn lijf schreeuwen van de pijn. De tranen stromen over mijn gezicht van de pijn.

En toen stopte hij. Hij haalde zijn stok ervan af. Maar de pijn dimde maar een klein beetje. Het doet nog steeds zo veel pijn. Alsof ik het veel te lang in het vuur heb gehangen.

Draco kwam sneller bij dan ik. Mijn arm bleef maar bloeden. Hij heeft me geholpen in de openhaard om me naar huis te sturen. Hij heeft zo vaak sorry gezegd, het is niet meer te tellen. Ik weet niet of hij het zichzelf ooit zal vergeven. Al heb ik dat allang gedaan."

Molly slaat haar arm om me heen en begint me een beetje te kalmeren. De hete tranen stromen over mijn wangen. Ron staat op en komt aan de andere kant naast me zitten, "Niks van dit alles is jou schuld." Fluistert hij zachtjes.

Mijn arm doet zoveel pijn. Hij zit erin. Iets van hem zit in mijn arm. Ik wil het niet, ik wil het weg. Ik wil mijn vaders vasthouden. Zachtjes sluit ik mijn ogen en leun ik tegen Ron aan. De tranen blijven stromen, maar ik voel me zachtjes in het zwart worden getrokken.

A/N

My bby is in a hella lot of pain

:(