Everything except perfect ~Harry Potter Fanfic~

Het einde

"Leila en ik hadden dit lopende ding, waarin we altijd in het nu leefde. Dat was een soort van ons ding. Morgen bestond niet als we samen waren. 'Misschien is voor nu wel onze vorm van altijd', dat zeiden we altijd." Begint Seamus,

"We waren erg bewust van wat er gebeurde om ons heen. Misschien was dat ook wel waarom we wisten dat elk moment telde. Zelfs op ons allerlaatste moment samen, vroeg ze amper over later. Alles wat ze zei is dat ze van me hield.

Van iedereen hier."

Hij kijkt naar Draco, Harry, Remus, Sirius, gewoon naar alle mensen. Niemand kijkt op. Iedereen is verdwaald in zijn eigen herinneringen en gedachtes.

"En ik hou ook van haar. En ik denk dat ik dat altijd blijf doen. Maar ze zou niet willen dat we over haar dood zouden blijven piekeren. Ze zou willen dat we zouden leven voor alles wat zij nooit gaat meemaken.

Ik zal haar herinneren als het geweldige mens dat ze was."

Eindigt Seamus en hij loopt het podium af. Zijn ogen zijn rood en de tranen lopen over zijn wangen.

Er hangt een grijze sfeer. Leila verliezen is iets wat niemand had zien komen. Vooral Draco, Harry en Seamus hadden een moeilijke tijd om er mee om te gaan. Ze gaven all drie zichzelf de schuld. Terwijl ze ook prima wisten dat Leila dat niet had gewild.

Draco loopt het podium op.

"Leila en ik hadden een onuitgesproken regel waarin we nooit elkaar zouden verraden of laten zitten. We waren altijd al close en deden alles voor elkaar vanaf het aller eerste moment dat we samen waren.

De laatste woorden die ze tegen me zei waren echt iets voor haar. 'Drake, hoe lang wed jij dat Snape zijn haar niet heeft gewassen?' Ik gokte 40 jaar, maar heb het haar nooit kunnen vertellen.

Er zijn zo veel dingen die ik haar nooit kan vertellen.

Leila, ik stal altijd je tandpasta omdat dat van mij altijd op was. Leila, die keer dat je je uniform kwijt en ik vertelde dat ik het echt niet had gezien, ja, ik had het per ongeluk te warm gewassen en heb het weg gegooid. Leila, die keer dat ik zei dat je niet stonk en dat je echt moest gaan, had ik een date en wou ik je weg werken.

Maar het is te laat. Ze is weg. Maar op een dag zijn we weer samen, en als ze ons nu zou zien zou ze een appel op ons gooien want we zijn allemaal te verdrietig. En dan zou ze me uitlachen omdat ik een vlek in mijn broek heb gekregen die lijkt op Dumbledore. Oké, ik dwaal af.

Wat ik bedoel is, we moeten leven, voor Leila"

En ergens ver boven hen, volgde Leila alles. "Ik kan niet geloven dat hij mijn uniform heeft gesloopt!" Roept ze geërgerd. "Naar beneden aan het kijken?" Vraagt Marlene terwijl ze naast haar gaat liggen. Leila glimlacht, "Je kent me toch." Marlene knikt, "Tuurlijk. Je weet wel dat het zo niet beter word?"

Leila bijt op haar lip, "Ik weet het. Maar iedereen lijkt zo ongelukkig. Ik wil naar Reem en Siri, naar Harry, naar Seamus, naar Draco, naar ze allemaal." Marlene pakt haar hand, "Je hebt het goede gedaan. Ze zijn allemaal trots op je, dat weet ik zeker. Het verdriet gaat over, dat beloof ik. En op een dag, komen ze ook hier."

"Ja, het komt goed." Zucht Leila. "Maar dat haalt niet weg dat dat mijn favoriete uniform was! Het was de enige die perfect zat!" Roept ze. Marlene grinnikt, "Dat word tegen hem schreeuwen als hij hier komt."

-||-

"Potter!! Ben je nou eindelijk klaar? We moeten onze pakken ophalen!! De bruiloft is morgen al!!" Roept Harry omhoog bij de grote ronde trap in het midden van de ingang van het huis.

Draco komt de af lopen, met water uit zijn haar druipend, "Harry, we zijn nu al bijna meer dan drie jaar getrouwd, wanneer ga je stoppen met me Potter noemen?" Vraagt hij lachend.

Harry zet een paar stappen de trap op, en ze staan face to face, "Wanneer het went dat ik met je getrouwd ben. En trouwens, jij bent de schuldige hier. Je hebt me zes jaar lang Pottahhhh, genoemd."

Hoofdschuddend zet Draco een stap naar bedenden, "Oké, oké, wat jij wilt. Ik vind het wel leuk klinken uit jou mond." Harry loopt ook de trap af, "Je vind mij gewoon leuk dat is het." Draco grinnikt, "Dat ook ja."

-

"Sirius!! We moeten Seamus zijn taart ophalen!!" Roept Remus boos lachend terwijl Sirius als een hond voorbijgangers loopt te irriteren. Hond-Sirius blaft en gaat weer door.

Remus loopt naar hem toe en trekt de hond mee een steegje in. Gelijk transformeert Sirius terug, "Oehhh een steegje, wat wil je doen??" En hij wiggelt met zijn wenkbrauwen. Remus grinnikt, "Siri, we zijn bijna zestig, wanneer hou je op met die grappen..."

Sirius stapt het steegje uit, "Als jij stopt met ze leuk vinden. Dus nooit. En kom op, Seamus gaat trouwen en wij moeten die taart halen. Schiet op." Zegt hij enthousiast. Remus rolt met zijn ogen, "Dat probeer ik je al de hele tijd te vertellen!!" Roept hij lachend.

-

"Dus morgen is de grote dag huh?" Zegt Seamus. Hij ligt met zijn hoofd op Dean's schoot. Dean zit en Seamus ligt op de stoelen klaargezet voor de volgende dag, de trouwdag.

"Ja... nog steeds zeker van je aanzoek?" Vraagt Dean plagend. Seamus glimlacht, "Ik ben nooit ergens zekerder van geweest." Dean tilt zachtjes Seamus' zijn hoofd op en staat zelf ook op. Naast de rij met stoelen staat een radio, en met een klik erop word de lucht gevuld met muziek.

"Mag ik van u deze dans?" Vraagt Dean met een lach op zijn gezicht terwijl hij zijn hand uit houd naar Seamus. Hij schud lachend zijn hoofd en pakt de hand aan. Langzaam beginnen ze te dansen.

En Leila, ergens ver boven al hen, glimlachte zachtjes. Eindelijk, na alle jaren waarin ze hem vol verdriet had gezien, was hij gelukkig. Iedereen waarvan ze hield was gelukkig. En dat was het enige wat ze ooit had gewild. Daarna keek ze nooit meer naar beneden.

Ze had vrede gevonden.