Everything except perfect ~Harry Potter Fanfic~

[46] Je bent geweldig

Ik ren door de gang heen. Mijn hoofd bonkt en mijn been doet pijn. Het bot steekt eruit, heel sexy weer. Echt die Halloween look. Niet. Maar, ik moet Seamus vinden. Hij moet hier ergens zijn.

"Hey, seam?" Roep ik, als ik hem zie, uitgeput met Rudolf Lestrange aan het duelleren. Gelijk trek ik hem achter een muurtje. Hij zakt neer, "Ja? Is er iets?'" Vraagt hij verward.

Ik kijk hem zo serieus mogelijk aan, "Beloof je door te gaan?" Hij fronst, "Prinses je praat onzin. Wat is er aan de han- WoW, wat is er met je been gebeurt?! Gaat het wel?!" Roept hij uit.

"Het is niks. Antwoord mijn vraag, beloof je door te gaan, als ik het niet overleef?" Vraag ik hem recht naar zijn gezicht. "Verdomme Leila? Wat is dat voor vraag? We gaan dit gewoon overleven?!" Roept hij verward.

"Daar kunnen we op dit moment niet echt van uit gaan hè. Mijn bot steekt uit mn facking been en ik ben bang Seam. Beloof het me. Alsjeblieft..." De tranen staan in mijn ogen.

Hij ademt diep in, "Oké, ik beloof het. Als jij belooft niet meer bang te zijn. We beschermen elkaar. Dit is allemaal bijna over. We kunnen dit. Samen. Verlaat me nog niet, oké?"

Ik schud mijn hoofd, "Sorry, ik, ik kan jou niet laten gaan." Zeg ik, zijn ogen worden groot. En voordat hij iets kan doen, spreek ik een verstijvings spreuk over hem uit. Hij lijkt geschokt.

"We kunnen dit niet, echt niet. Hun zijn zo geskilled. Daar kunnen we niet tegen op. Ik spreek zo een onzichtbaarheids spreuk uit. Ze zullen denken dat je weg bent en niet gaan zoeken. Het heft op een paar minuten na, mijn, je weet het." Zeg ik zachtjes. Hij beweegt niet, maar ik weet dat hij boos is.

"Sorry. Ik kan je niet dood laten gaan. Daarvoor hou ik teveel van je. Ik hoop dat je me kan vergeven. Vertel mijn ouders en Harry en Draco en iedereen dat ik van ze hield... Je bent geweldig Seam." Fluister ik.

"Ohhhh, daar zat de verraadster verstopt!" Roept een vrolijke gemene stem. Fuck. Bellatrix. "Jaaaa! Hoe raad je het zo?" Vraag ik even enthousiast. Ze gooit me een dodende blik toe.

"De kleine verrader, een Black, wie had dat gedacht?" Zegt ze en ze lacht chaotisch. Ik rol mijn ogen, "Ah ja jammer genoeg nog dichterbij familie van jou." Ze schud haar hoofd, "Wat een schande om je zo dood te moeten maken. Ik mocht je altijd wel, je herinnerde me me aan mezelf toen ik jonger was."

Ik grinnik, "Gelukkig ben ik niet zoals jij. Weet jij dat Voldemort een heel stukkie ouder is dan jou? Heel goor weer." Haar ogen worden groot. Ik maak mezelf klaar. Ze lacht, "Zielig meisje." Dan lijkt alles even heel stil, tot haar stem galmt door de gang,

"AVADRA KADAVRA!"