Everything except perfect ~Harry Potter Fanfic~

[5] Afscheid deel 2

"Ze kon amper meer lopen en had nul controle meer over haar blaas, ze was allang haarzelf niet meer, ja, op een goede dag wist ze nog wie we waren en kon ze nog een beetje praten, maar dat was magisch en nooit lang durend. Toen ze begon met vechten hiertegen, vijf jaar terug, zou ze nooit hebben gewild dat het zo ver zou komen." Vincent schud zijn hoofd, "We moeten haar laten gaan. Ze heeft gevochten, ze heeft haar best gedaan, jammer genoeg is het niet gekomen zoals ze het wou. Het is over."

Ik veeg met mijn handen de tranen uit mijn gezicht en knik zachtjes, "Ik weet het, ze zou dit niet willen. Ik had alleen gewild dat ik afscheid kon nemen. Op de goede manier. Met de oude haar. Met hoe ze echt is."

"Ik ook. Merlin, ik zou alles doen alleen maar om pa hier te krijgen nu. Maar nee, hij zit in Azkaban." Zucht hij. Ik laat mezelf tegen hem aan vallen, "Het is niet eerlijk. Waarom ons?" Fluister ik.

Hij slaat zijn arm om me heen, "Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Maar wat ik wel weet is dat ze op die knop moeten drukken. Ik denk hoe langer we wachten hoe minder tijd we met haar hebben."

"Ja... waar moeten we het met haar over hebben? Het voelt zo raar." Fluister ik. Hij wrijft met zijn hand over mijn arm, "Wat jij wilt. Misschien over iets normaals, zoals school. Of iets diepers, iets laatste wat je tegen haar wil zeggen. Of je zegt gewoon dat je van haar houd. Ik weet het ook niet sis, ik was niet zo close met haar als jij."

"Laten we gewoon drukken." Zeg ik en ik doel op de knop. Hij knikt en staat op. Hij drukt op zijn, gelukkig weer, lompe manier op de knop. Het is rustgevend om te zien hoe hij weer normaal doet. Ik wil dat mam ook weer normaal doet. Ik wil dat alles weer normaal word.

De arts komt binnen. Hij zegt dat we nog even met haar kunnen praten en dat ze geen pijn zal hebben. Maar ze zal ons misschien niet herkennen. Ook zit ze hoog op medicijnen, wat eigenlijk drugs is, dus ze zal anders zijn. En na even zullen haar ogen dicht vallen en zullen ze nooit meer open gaan.

Dat is eigenlijk best wel eng.

Zometeen zal ze voor het laatste haar ogen open hebben. Ze zal haar laatste woorden zeggen. Ik zal haar voor de laatste keer omhelzen. En het zal over zijn. Ik zal alles doen om haar langer te geven.

Maar ik weet dat ze eigenlijk al weg is.

Hoe ze ooit was, de strenge moeder die me geen chocolade koekjes liet eten. Niet de schim van hoe ze ooit is geweest. Ik wil die schim niet. Ik wil haar. De echte. Als ik doe vorm van haar ooit weer vind, zal ik haar nooit meer los laten.

Ik ga aan de ene kant op het bed zitten en Vincent aan de andere kant. Terwijl de arts allemaal spreuken opheft, pak ik Vincents hand. Hij knikt naar me met een hoopgevend glimlachje. Toch kan je goed zien dat het slecht gaat met hem. Er zitten rode kringen onder zijn ogen van de tranen.

Mam haar ogen openen. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. "Hey mam, weetje wat er aan de hand is?" Vraag ik zachtjes. Moeilijk slik ik en pak ik haar hand. Ze probeer rechtop te gaan zitten, "Ik voel me raar. Gezonder."

"Ja mam... Ze zeggen dat het een soort roze bril is." Fluister Vinc. Hij zoekt naar mijn blik voor zekerheid. Maar ik ben te druk met het kijken naar mam. Ik moet haar zien, nu het nog kan. Haar glimlach valt,

"Ik ga dood, of niet soms?"

Ze fluistert zachtjes. Ze ziet er niet zo hopeloos uit. Meer, opgelucht? als ik dat mag zeggen. Ze kijkt niet zoals ze deed zoals ze ziek was, maar ze kijkt als daarvoor. Ze kijkt zorgeloos.

"Oh nee, Leila, Vincent, ik ben niet verdrietig of boos. Ik wist altijd al dat deze dag zou komen. Kom hier kinderen van me." Zegt ze en ze steekt haar armen wijd uit. Ik kijk verward naar Vincent. Hij kijkt niet terug en gaat bij mam liggen. Twijfelend kom ik erbij liggen.

"Vroeger lagen we ook altijd zo, toen jullie heel jong waren." Fluistert ze. Vinc en ik luisteren in stilte naar hoe ze praat. "Jullie vader werd opgepakt toen jullie jong waren, dus ik zorgde altijd alleen voor jullie."

"Vond je dat vervelend?" Vraagt Vinc zachtjes. Mam schud hard haar hoofd, "Nee! Nee! Ik vind het altijd gezellig met jullie. Jullie vader zou daar nooit in passen. Hij was altijd veel te veel bezig met achter the dark lord aanrennen." Ze lijkt even te verdrinken in gedachtes.

Dan kijkt ze van Vinc naar mij, "Weetje, er is iets wat ik jullie mee wil geven." Ik knik zachtjes. De tranen zitten nog steeds in mijn ogen, maar ik hou ze in. Ik laat mijn laatste momenten met mijn moeder niet overgaan omdat ik zo nodig moet huilen.

"Vecht voor wat jullie denken dat goed is. Ik heb alles gedaan om jullie mijn ideeën mee te geven, maar jullie kiezen zelf. En dat vechten kan zijn tegen een ziekte of een mens. Het maakt mij niet uit. Maar doe het. Alsjeblieft." Zegt ze.

Ze heeft onze handen vast, ik zie de blik uit haar ogen glijden. Vincent knikt zachtjes. Haar gezicht ziet er moe uit. Het is elk moment over. Ik knijp in haar hand, "Ik hou van je mam." Fluister ik zachtjes. Ze glimlacht een beetje,

"Ik hou meer van jou meis, ik hou meer van jullie." Fluistert ze.

En haar oogleden zakken dicht. Haar arm valt en ze word kouder. Ik kijk haar aan, met het kleine beetje hoop dat ze haar ogen zo weer opent. Maar ik weet dat het niet gaat gebeuren. Het is klaar.

Ze is weg.