ေနာင္တ/နောင်တ ( Completed)

Part 22

Zawgyi

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာလုပ္လိုက္မွန္းမသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကင္းကို ရိုက္ဖို႔လုပ္လိုက္မိတယ္။

႐ြယ္မိေသာ ညာလက္ကိုၾကည့္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းမိတယ္။ ဒီလက္ ဒီလက္...

ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း!!!

ကားစတီယာတိုင္ျဖင့္ ဒီလက္ကို ထုရိုက္ေနမိတယ္။ အ့ံၾသစြာ ၾကည့္ေနေသာ ကင္းမ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာ၍ ရင္တြင္းနာက်င္မႈက ပိုဆိုးဝါးလာသည္။

ကင္းက ေမွာင္မဲေနေသာ လမ္းကိုထပ္ထြက္သြားဖို႔ လုပ္ေနသည္မို႔ စိတ္ကထိန္းမရခဲ့ပါ။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အသိစိတ္လြတ္သြားခဲ့တာပါ။ ေနျပည္ေတာ္လမ္းေတြက ပုံမွန္လူျပတ္တာထက္ ထိုလမ္းက ပိုလူျပတ္တယ္။

ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာရင္ေတာင္ ရိုက္လုတာမ်ိဳးရွိသည္မို႔ တစ္ေယာက္တည္းမသြားေစခ်င္သည္ကို ေျပာမရ။ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ လုပ္လိုက္မိရံုပါ။ နာက်င္လိုစိတ္မရွိခဲ့တာ အမွန္။

႐ြယ္မိရုံနဲ႔တင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းမိတာ ရိုက္မ်ားရိုက္ခဲ့မိလ်ွင္၊ ကင္းအသားသာ တကယ္နာက်င္ေစခဲ့မိလ်ွင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

မိုက္လိုက္တာ အာကာရာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနမ္းခဲ့ရတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ရိုက္ဖို႔လုပ္ခဲ့ရတယ္လို႔...

အားးးးး
ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း!!!

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အျပစ္ေပးေနမိသည္။

×××××××××××××××××××
ေဒါက္ ေဒါက္!!!

"သားသား သားသား !! "

ကိုႀကီးေခၚသံၾကားရ၏။ အျပင္ဘက္ေန ကားထဲ ျပဴးၾကည့္ကာ မွန္တံခါးေခါက္လိုက္၊ တံခါးဆြဲဖြင့္လိုက္လုပ္ရင္း ေခၚေနေသာ ကိုႀကီး။

Lock ဖြင့္ေပးေတာ့ တံခါးဆြဲဖြင့္ကာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြက မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသား။

"သားသား...ဘာမွမျဖစ္ဘူးမို႔လား၊ ဖုန္းဆက္ေျပာလာေပမယ့္ အိမ္ျပန္လာမယ္ထင္ၿပီး ေစာင့္ေနတာ၊ အခု၁နာရီခြဲေနၿပီမို႔ ကိုႀကီးလိုက္လာတာ"