Unlucky Fate with You

KABANATA 2

Trigger Warning: Sexual harrassment and explicit words

Camille

Walking along with the sun breeze and smoke of the vehicles, I follow each patterns on the ground that I'm taking. A long way that could lead me to his place and comforts.

He is Enriko. My brother on my father side. Things tangled before that's why we have different mothers. I don't know why did our father broke his promise to God and Mom. But now, I'm grateful that I have Rika with me.

Nabuntis niya iyong kaibigan niya dahil sa kalasingan, ayon sa mga kasambahay namin dati. I'm not even sure if it's true. My mother never shared stories from their past, she'll just slap you once you utter one word about it.

Hindi ko naabutan ang bus papunta roon. Bus is the only transportation that I trust when it comes to safety kaya ngayon ay mas pinili kong lakarin na lang. Sanay na rin naman ako sa paglalakad and I don't like riding a taxi.

Ihahatid ko 'tong pagkain na hindi ko naman in-order. Thinking about telling him my plans bothered me. He is not that type of person that got easily persuade. 'Di ko alam kung ano'ng magiging reaksyon niya sa mga sasabihin ko mamaya but my decision is final.

Oh, God! Sana lang kayang kong panindigan ang desisyon 'to.

I snapped back from my deepest thoughts when I tripped to that unseen, freaking stone. Muntikan na ako matumba at masubsob, mabuti na lang at nai-balance ko pa ng kaunti ang katawan ko kung hindi baka nakasalampak na ako sa lupa ngayon.

When you thought about lucks, well I don't possess those. I groaned when I felt a pang and sting on my left foot. Shet!

“Now, what? Gosh!” bulong ko sa sarili ko.

I sighed. Should I call him para tulungan ako or not? Napabuga ako ng hangin. I looked at my wrist watch, it's just around ten in the morning, nasa gitna na iyon ng pagpapahinga panigurado.

No one saw me and I don't know what to do right now. Ayokong mang-abala ng ibang tao dahil sa katangahan ko. Kamalasan my foot!

Inilibot ko nalang paningin ko at napagtantong nandito na pala ako sa St. Anna's plaza. From here, I saw a bench just a few meters away from me. Kaya ko pa naman sigurong maglakad kahit papaano.

I slowly limped while keeping the safety of the food I was holding as well as enduring the pain. Few steps and I finally reached the concrete bench. Yey! Should I be happy?

Umiling ako.

Pasalampak ako umupo sa bench at tiningnan ang paa. Nagsisimula na itong mamaga at may maliit na sugat din ng dahil sa talim ng bato kanina, mabuti na lang at hindi ako napasalubsob sa lupa kanina.

Hay. Anong gagawin ko dito? I don't want to disturb Enriko, for sure he's really exhausted from work.

Maghihintay na lang ba ako hanggang mag-tanghali saka siya tatawagan? Pero baka siya na rin ang tatawag sa akin gaya ng nakasanayan niyang gawin. Iyon na lang ang gagawin ko. 'Di naman siguro masisira itong pagkain na dala ko 'no?

Iginala kong muli ang mata ko sa paligid. Ang daming bata ang naglalaro sa playground. Naghahabulan at nagkukulitan kahit 'di naman sila magkakilala.

'Yung ibang bata naman kumakain ng sorbetes, cotton candy at ibang pang matatamis na pagkaing itinitinda rito sa plaza.

Ang sarap sa pakiramdam ang panoorin silang masaya, lalo na at kasama nila ang mga magulang nila na kagaya ko ay masayang silang pinagmamasdan.

My mother never did that. Mabuti pa sila. Unlike them, hindi ko naranasang makipaglaro sa mga batang ka-edad ko dati.