လိုင်လိုင်းအခုထိအိမ်ပြန်မရောက်သေးပါ။
တချိန်ချိန်ဖြစ်လာမဲ့ ပြသနာကို အခုတော့ရှောင်ပြေးနေမိသည်။
တော့ပူကီဆိုင်ကထွက်လာပြီး
ပန်းခြံကထိုင်ခုံလေးမှာ ထိုင်နေမိသည်မှာညနေ၅နာရီပင်ဖြစ်လို့နေပြီ...
ထိုမှသာသမီးလေးကိုသတိရပြီး
စက်ပိတ်ထားသည့်ဖုန်းကိုဖွင့်ကာ
ကျောင်းကိုဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဒယ်ဒီနဲ့ပြန်သွားသည်ဟုသိရသည်ကြောင့် တော်ပါသေးသည်။
သို့သော်သတိမထားမိလိုက်သည်က
မောင်ဆိုတဲ့ အနီရောင် missed call တွေက
တစ်သီတတန်းကြီးပင်
"ဟူး..မောလိုက်တာ..အာ ဒီမှာထိုင်လို့ရမလားဗျ"
"ဟုတ်ကဲ့..ရပါတယ်"
ငူငူငိုင်ငိုင်ထိုင်နေသည့် လိုင်လိုင်းအနား
Bodyတောင့်တောင့်နဲ့ အားကစားဝတ်စုံဝတ်ထားသည့် လူတစ်ယောက်လာထိုင်သည်။
"မင်းက ကိုရီးယားလား?"
"အာ...ဟုတ်ပါတယ်"
"ဒီမှာနေတာလား?"
"ဟုတ်ကဲ့"
ထိုလူက စကားစကာ မိတ်ဖွဲ့လာသည်မို့အလိုက်သင့်ပြန်ဖြေနေလိုက်သည်။
ပန်းခြံ ထဲက ထိုင်ခုံလေးဖြစ်လို့ နှစ်ယောက်
တတွဲထိုင်နေသလိုလိုထင်ရသည်။
"သိပ်ပျော်နေကြတာလား..လိုင်လိုင်းကို"
ထိုစဥ် ရင်းနှီးနေသည့်အသံပိုင်ရှင်
ပြောရရင်မောင့် အသံသြသြ ကိုအနောက်ကကြားလိုက်ရသည်။
ပိုသေချာသွားသည်က လိုင်လိုင်းကို ဟူသည့်နာမ်စား ကိုတင်းမာစွာ အံကြိတ်ပြောလိုက်ခြင်းပင်..
လက်ကနေစောင့်ဆွဲခြင်းခံလိုက်ရသည်ကြောင့် လူကမိုက်ခနဲပင်ဖြစ်သွားရသည်။
"သမီး ကိုတောင်မေ့တဲ့အထိလား"
"မောင်........မောင်လာခေါ်ပြီ...မောင်လွမ်းနေခဲ့တာ"
YOU ARE READING
မြေစာပင်လို သူ(Completed)
Short Storyအိမ်မက်တွေကို ဖန်ဆင်းပေးတဲ့ ညကောင်းကင်ပြာပြာနဲ့ ကြယ်လေးတွေကပြောတယ် ထိုလူသားကိုဆက်ဆွဲထားပါတဲ့... ကျွန်တော်မျက်ရည် တွေကိုသိတဲ့ ခေါင်းအုံးလေးကပြောတယ် ထိုလူသားကိုစွန့်လွှတ်လိုက်ပါတော့တဲ့..... ဘက်လိုက်တဲ့ကံတရားကို ပြန်ပြောင်းရန် နည်းဟူသည် ရှိပါမည်လော...
