Hayaller Hayatın parçasıdır

Abim

Kardeş değil midir, birbirine bağıran çağıran, ama canımız yandığında ilk koşan. Belki de bu hayatta ki diğer yarımız. Kaçıp kaçıp yine ona yakalandığımız. Bir çıkmaza girdiğimiz de ona sığındımız. Belki çok kızdığımız, ama onsuz asla yapamadığımız. Arada bir deli ettiğimiz, kafasının etini yediğimiz, ama ayrı kalamadığımız.
Abim benim herşeyimdir. Yeri geldiğinde Annem, yeri geldiğinde Babam. Bazen öğretmenim, bazen öğrencim. Bazı zaman sırdaşım, bazen en bi kızdığım. Ama „onsuz asla yapamazdım“, dediğim. Abim için ateşe gözüm kapalı girerim. Kalbi dursa, kalbimi ona veririm. Gözü çıksa, gözüm onundur. Kana ihtiyaç duysa litre litre veririm hemde hiç düşünmeden. Iliklerime kadar onun. Hani bazen deriz ya işte ablası olan keşke abim olsa, abisi olan ablam olsa. Kardeşim olsa ne bilim işte bir yedek ararız bazen. Daha doğrusu istiyor gibi yaparız. Iyiki dediğim kişidir abim. Çok kavga da etsek iyiki diyebildiğim. Kardeş sevgisi, kardeşin yeri çok farklı. Bazen kimseye tutunamazsın, ama kardeşinin elini bırakmazsın, bırakamazsın.

_______________________________________________________

Abimin çok güçlü bir kişiliği vardır. Bazen çok sinirlenir, siniri virüs gibi yayar tüm eve. Ama başıma bir şey gelse ilk koşacak kişidir.

Daha sanırım dört veya beş yaşlarındayım. İşte abim benden iki buçuk yaş büyük. Her neyse biz birgün dışarı çıktık elimizde birtane scooter var. O zamanlar bir kaç parça eşyamızı bahçemizden çalanlar vardı. Olsun bir scooteri paylaşıyorduk biz. Kavga ediyorduk ben binecem, yok ben binecem. Sonunda tabi abim sürüyordu hükmü geçmişti. Akşam olmaya başladı biz artık eve döneceğiz abimin scooteri taşa takılınca, kendisi yere düştü. Ama size anlatamam ya, birde üstünde kısa kot pantolon, tabi dizi yarılır. Yara bere içinde yerde oturuyor ama gıkı çıkmıyor. Sadece kanayan dizine bakıyor. İnanır mısınız ben o acıyı yüreğimde hissettim o an. Kendisi bir damla göz yaşı dahi dökmezken, benim canımdan can gitmişti. Arkada bir genç çocuk vardı, abime bakış attı ve gülmeye başladı. Dilerdim abimin yerinde o olsun ama elden ne gelir. Abimin tek dediği „Hadi tut elimden de kaldır, gidelim.“, işte orda anladım küçücük bedeninde koskoca yüreği olduğu. Başka bir çocuk olsa orda „anne“, diye ağlardı.
Abimin ne kadar güçlü olduğunu orda gördüm. Hiç unutamıyorum. O benim en bi değerlim.

______________________________________________________

Bir anımı daha anlatayım. Aslında yazsam satırlara sığmaz, ama bazen sadece içinde yaşatırsın.

Tam üç sene önce şubat ayında Anneannemi kaybettik. (mekanı cennet olsun)
O gün biz ailecek, annem, babam, abim ve ben gezmeye çıktık. Bir o mağazaya bir bu mağazaya girip çıkıyoruz. Ama hava basıyor, girdiğimiz her yer üzerimize üzerimize geliyor. Üzerimiz de bir yük vardı, sanki her an herşey olacak gibi. Mağazalardan çıkıp yemek yemeye geçecektik ki, annemin telefonu çaldı. Annem açmadan eli ayağı titremeye başladı zaten. Türkiyeden arıyorlardı, içimize kuşku düştü. Annem zaten açar açmaz göz yaşlarına boğuldu. Karşı taraf hiç bir şey demesede anlamıştık zaten. Sadece ağlama sesleri geliyordu ama yeterliydi. Annemin sözleri aklımdan çıkmıyor, „Anam mı öldü, söyle anam mı öldü“, diye bağırıyordu sadece. En kötüsü ne biliyor musunuz, insanın elinden hiç bir şey gelmemesiydi.
Asıl ilginç olanı tam bir hafta önce Perşembe, evet anneannem Perşembe günü öldü. Tam bir hafta önce arkadaşımla otururken dedim ki „İçimde çok kötü bir his var sanki anam ölecek“, biz anneannemize ana deriz, öyle alıştık. Neyse asıl konu şu ki onu bir hafta önce hissetmem di. Biz haberi aldıktan sonra tabi ki hemen arabaya binip evin yolunu tuttuk. Bildiğiniz üzere almanya da kaldığımız için önce bir düşünmemiz gerekiyordu. Eve gidene kadar tek bir göz yaşı bile dökmedim. Annemler, yani dayımlar ne buluştu bir şekilde konuştu ve bilet ayarladılar, hepsi bir Türkiye gidecekti. Abimle benim okulum olduğu için biz kalmak zorunda kaldık. Beni kuzenimin yanına gönderdiler, daha kolay okula gideyim diye, bir de abim olmadığın da yanlız kalmayayım diye. Annemler birgün sonrasının sabahında uçakları vardı, onlar gitti ama ben o ana kadar bir göz yaşı dahi dökmemiştim. Yanlış anlamayın sevmediğimden degil, hatta çok severdim, anamda beni. Hatta belki en sevdiği torunu olabilirim. Sevdiğim için un aşı çorbası yaptığı günleri unutamam. O benim canımdan öte candı. Benim anam yani anneannem felçti, ilk basta sadece bir tarafı, yani yürür, namaz kılar, abdest, yemek yerdi. Sonra tüm felç oldu. Sağ olsun dayım ve halam bakarlardı. Hiç bir şeylerini eksik etmezlerdi. Bu arada şaşırmayın dayim ve halam dediğime, bizde karışık o işler. Her neyse annemler gitti, annem ne zaman o kapıdan çıktı ben oturdum yere hüngür hüngür ağladım. Sanki kendi annemi kaybetmiş gibiydim. Sanki o gittikleri iki hafta bana hapis gibiydi, annemden uzak çok zor gelmişti. Ilk kez böyle olmuştum. Bir yandan annem babam yok, abimi bir veya iki kez görüyordum. Evimiz uzak değildi ama gidip gelemiyordum. Özlüyordum. Kuzenim bana o kadar iyi baktı ki hakkını yiyemem asla. Ama hani bir yanın eksik olur ya. Eksiktim, yarımdım. Yediğim önümde yemedigim arkamdaydı, kendi çocuğna ne yaptıysa belki bana iki katını verdi, küçük olmasına rağmen. Ama yarım bırakılmış gibiydim. Abimi gördüğüm gün benim için bir ödül gibiydi. Biz anneannem ölmeden önce bir günümüz kavgasız geçmezdi. Hep bir tartışma, hep bir bağırma çağırma. Ama o günden sonra birbirimize özlemle baktık. Uzun bir aradan sonra hele ki kavuşunca annemi babamı bir yana bırak sanırım en çok
abime sarılmıştım. Artık her bir ayrıldığımız özlemle sonlanıyor. Sanırım birazda çok duygusal olduğum için böyleyimdir. Ama o iyiki var. Dilerim anneannem, anam huzur içinde yatsın, mekanı cennet olsun. Rabbim umarım cennette kavuşmayı nasip eder. Özledim. Özledim elimden tutup gezdirişini, cebinden her çıkan şekeri bana verişini, her defasında bahçeden bana armut uzatışını, bir gün olsun sevgisini eksik etmeyişini. Özledim onun cennet kokusunu, nurlar saçan yüzünü. Keşke onun yanında oturmaya çekinmeyip doya doya sarılsaydım. Gidince her şey bitiyor. Ama hasret kalıyor. Özledim güzelim, güzel anam.
Nurlar içinde yat.