VIP ODALAR •NOİR•

20 - BÖLÜM

*Gölgeler tedirginlikle yalnızlığı karşılamaktaydı...*

Çığlık seslerinin eksik olmadığı bu hayatımda hep sessizliği istedim. Ama kabullendiğim tek şey büyük bir gürültü olmuştu. Bedenim , zihnim mutluluğa ve huzura açtı. Bu açlığı nasıl doyuma ulaştıracaktım bilmiyordum. Her geçen günün ardından bana kalan tek geçmişimdeki anılarımdı. Bu anılarımı her gecenin karanlığında defalarca düşleyip duruyordum. Her anımın mutluluğuyla mutlu oluyor. Üzüntüsüyle üzülüyordum. Bedenimi ele geçiren acıya çare bulamıyordum. Çaresizliğin elleri boğazımı boğmaya kalkıyordu. Sıkıntılarla çevrelenmiş etrafımda bana hiç iyi gelen bir şey yoktu bu zaman kadar. Hüzünlenen hayatımda beni teselli eden hiç kimse olmamıştı. Görmezden geldiğim yalnızlığım her geçen günün ardından bir bir yüzüme çarpıtılarak hatırlatılıyordu bana. Zihnimdeki acımasız sesleri susturamıyordum. Ben bana yapılanlara karşılıksız tepki vermeden öylece olacakları seyrediyor sonunu bekliyordum. Ama her yapılan bittiği an başka sorunlara maruz kalıyordum. Susturamadığım düşüncelerime işkal eden zihnim boyun eğiyordu. Kötülüklere onun boyundurluğuna giriyordu.
Her zaman böyle değil miydi hayat ? Güçlü olan her zaman güçsüzün cesaretini kırar ve onu yönlendirmeye çalışırdı. Belki biri çıkarda bu haksızlığa karşı gelerek huzuru sağlayabilirdi dünyaya .

Hepimiz şimdi kimin sırası olduğunu bekliyorduk. Noir açıklama yaptığında sıradaki itirafı yapacak ve bitirecekti.

“Evet odalarım Ediz itirafını yaptı. Üzücü bir durum. Bir yandan mesleği bir yandan kızı onu ikilemde bırakmış. Hayatta bu değil mi, ya sizi ikilemde bırakır ya da sizi uçuruma sürükleyerek ölüme iter. Şimdi sıranın kimde olduğunu açıklayacağım. Sıradaki itirafı yapacak olan kişi 004 Meriç. Sende herkese nasıl bir katil olduğunu açıkla. Nasıl bunu yapmaya zorlandığını. Dediklerimi hatırlıyor olmalısın.”

Noir konuşmasını bitirdikten sonra bakışlarımı Meriç’e çevirdim.

“Bir görevdeydim bundan tam 6 yıl öncesiydi. Yapmamam gereken bir şey yapmıştım. İhanete uğradığımı zannetmiştim. Ama yıllar sonra yanıldığımı anlamıştım. Eski karımla arkadaşımın yakın olam bir kaç resmi bilinmeyen bir numaradan cep telefonuma gönderilmişti. Öfkelenmiştim . Bunu yedirememiştim. Görev anında can dostum dediğim adamı vurmuştu soygun yapan hırsızlardan biri. Önceliğim dostumun yanına gidip onu kurtarmakken ben hırsızın peşinden gitmiştim. Döndüğümde geç kalmıştım. Onun cansız bedeni beni karşılamıştı. Kimse bunun benim suçum olduğunu bilmiyor. Sonra karımla boşanmıştım tek celsede. Oda itiraz etmemişti boşanma isteğime. Eşyalarını evimden toplarken çekmecelerden birinde bir telefon görmüştüm. Telefonu alıp açmıştım . Telefonu kurcaladığımda eski karımın uygunsuz resimlerini ölen arkadaşıma gönderdiğini. Mesaj bölmesinde ona olan iğrenç cümlelerini okumuştum. Arkadaşım hep onu terslemişti cümleleriyle . Ani öfkelenmem değerli dostumu kaybetmeme sebep olmuştu.” Diyerek sözlerini tamamladı.

Büyük bir yanlış anlaşılma nelere sebep olmuştu. Onun adına üzgündüm. Şimdi vicdanının ağırlığı altında eziliyordu. Herkes hayatına çoğu hata yapmıştı ve bu hataları telafi dahi etmişti. Hatalar çoğaldıkça onları göz ardı ederek yenilerini eklemiştik.