VIP ODALAR •NOİR•

6 - BÖLÜM

*Ay attığım çığlıklarımın karşısında sadece şekil değiştiriyordu...*

Sisler bulvarı haykırıyordu sessizliğe , ruhlar yorgundu yatıyorlardı.
Onlara ağlayan bedenler ıstırap içindeki o kor kızıllıkla bütünleşmişti. Katledilen duygular kaçışmaktaydı. Sığınacakları yaralı bedenler uğranmayan mekana ev sahipliği yapıyordu. Acı insan bedenine bürünmüşcesine sinsi sinsi insanlığın içine sızmıştı. Yavaşaca kötülüğü yayıyordu gizliden gizliye. Ruh ve bedeni birbirine düşman haline getirmişti . Beden ve ruh zıt kutuplar gibi birbirini itiyordu. Karmakarışık duygulara misafir olmuştum bilmeden. Ne yapmalıydım bilmiyordum? Elimden ne gelirdi? Lale ‘ nin çığlığı etrafa atılmış bir ok gibi hedefini vurmuştu Herkesin bakışları onun üzerinde toplanmıştı. Yaşlarımı dindiremiyordum istemsizce alıveriyordu. Acı ve çaresizlik içinde kalakalmıştım yardım isteyebileceğim kimse yoktu. Donmuş bir şekilde Lale ‘ nin ayak topuğuna batan bıçağın açtığı yaradan akan kanda gözlerim sabitlenmişti. Lale hıçkırarak ayağın tutmuş olduğu yerde çömelmişti. Çektiği acıdan dolayı kısık kısık inliyor ve alnındaki ter damlaları usulca akıyordu şakağından. Onun yerinde asla olmak istemezdim.

Gözlerimi Lale ‘ den çekip     Deren ‘ e kaydı hızlıca .Korku dolu ifade ile ikizine bakıyordu. Yerinde öylece durmuş Lale’ nin kanayan ayağında gözlerini sabitlemişti. Dikkatimi yumruk olan eline kaydı sağ elini sımsıkı sıkmış öylece duruyordu.
Çaresizdi bi o kadar da öfkeli . Kardeşini bu acıdan kurtaracak hiçbir şeyi yoktu. Yanına gidip destek olamazdı da bedelini ağır öderdi.

Ne yapmam gerektiğini de bilmiyordum. Ama elim kolum bağlıda olsa bir şeyler yapmalıydım. Düşünmeye çalıştım ama o kadar stres ve korku dolu bir an içindeydim ki bunu yapmak her zamankinden daha zordu. Zihnim işgal altındaydı sanki. Hiçbir düşünemez olmuştum. Zihnimi zorlamaya devam ettim. Bir şeyler yapmalıydım. Bu kargaşa ve acıya son vermeliyim. Zihnimi düşünmeye zorladım. Ama bu şuan için çok zordu.
Ve o anda ağzımdan istemsizce dökülen sözlerle herkesin bakışlarıyla karşılaştım.

“ Doğrul yerinden Lale . Bunu ailen ve ikizin için yap. Cesaretini toplayıp bu lanet olasıca parkuru tamamla. Süren azalıyor. Hızlı ol.”
Sözlerimin ardından bir kaç saniye yaşlı gözleriyle  gözlerime baktı. Acı vardı o bakışlarda ve umut ışığı arayan bakışlar. Sözlerim ona ne kadar tesir ederdi bunu bilmiyordum. Ama elimden bir şeyin gelmesi beni azda olsa rahatlatacaktı. Hiçbir şey yapmadan öylece bakmaktan daha iyiydi. Seyirci kalmamak her zaman önemliydi benim için.

Benim sözlerimin ardından  yerinden doğrulmak için çabaladı. İlk başta bocalamıştı kalkmadan tekrar eski pozisyonuna geri dönmüştü ama kendini zorladığı yüz ifadesinden belli oluyordu. Sonunda kendini zorlayarak ikinci denemesinde zor da olsa başarmıştı. Bu hem ikizini hemde beni çok mutlu etmişti. Pes etmemesi güzeldi. Yerinden doğrulup parkuru tamlamaya başlamıştı ağrıyan ayağına rağmen . Parkurun sonuna az kalmıştı birkaç adım daha atsa bitirebilecekti  . Canı yansada son adımını atarak birkaç adım daha atarak parkurdan indi yavaşça . Gözlerim iki kız kardeş arasında gidip geliyordu. İndiği anda Deren ‘ in tuttuğu nefesi  yavaşça verdiğini fark ettim. Zor da olsa parkuru tamamlamasına sevinmişti.
İndiği anda Deren onun yanına sürünerek geldi. Herkes aynı acıdan müzdaripti. Canlarımız yanıyordu ama bizler bunu durdurmayı beceremiyorduk. Karşısında durduktan sonra Lale ‘ ye sarıldı hızla . Dere ‘nin kollarında küçük bir kız çocuğu gibi hüngür hüngür ağlamaya başladı. Deren onu sakinleştirmek için bir kaç kere kulağına bir şey fısıldıyordu ama buradan duyamıyorum. İyi bir tablolardı. Aralarındaki sevgi bağı çok belliydi. Kafamı çevirip  gözlerimi yerde oturanlara tek tek gezdirdim. Yaralarıyla meşguldüler. Herkes çektiği acının yoğunluğunda savaş mücadelesi veriyordu. Yanlarına doğru ilerledi ağrıyan ayağıma rağmen . Yavaşça ayağımı zorlamadan yere oturdum. Bu biraz sancılı olmuştu.