VIP ODALAR •NOİR•

28 - BÖLÜM

*Mırıldanıyor cehennemdeki insanlar dalgınlığıma..*

NOİR...

Acı insanoğluna verilmiş en büyük cezaydı. Peki bu cezayı insanoğluna bir insanoğlu  verseydi.

Her şey bir acıdan doğmuştu. Ve bu acı ölümü istiyordu. Ölümün içinde bir hayat sunuyordu. Gerçekler aslında ilk bakışta anlaşılmazdı onu detayına kadar incelenmezse göremezdi.

Şimdi her odaların gerçek yaşamlarına dokunmalıydı seyircilerim. Uzaktan odalarımı her saniye izlemiştim. Hal ve hareketlerini detayına kadar ezberlemiştim. Etraflarındaki herkesi teker teker tanımış gözlem yapmıştım kendimce. Onların her hareketini ezberlemiştim. Ruhlarına sızmam tek kalmıştı. Ve elbet bir gün bunu da başaracaktım. Ve onları kimliksizleştirecektim zamanı geldiğinde.

Ve oyunumu kurana kadar onları aksiliklerle oyalamıştım.

Acılarla hayatlarını süsleyip onları yalnızlaştırmıştım. Bu planımın ilk maddesiydi. Her maddemi sabırla gerçekleştiriyordum.

Acımasızlığı her günün ardından daha da artıyor onlara zorluklar çıkarmaktan gocunmuyordum.

Hayat bu değil de neydi?

Ya acı çeken olurdun ya da çektiren.  Dünya ikiye ayrılmıştı sanki güçlü olanlar ve güçsüz olanlar. Peki bu güçlü olanlar güçsüz olanlara neler yaşatıyordu?

Her şeyi başlatan ufak bir hataydı. Şimdi bu hatanın bedelini ödüyorlardı. Hepsi bir zincirin halkasıydı. Bu halka koptuğu an hepsi bir domino taşı gibi devrilecekti. Bende bu yıkımı önleyen tarafım. Aslında her açıdan bakıldığında ipuçlarını iyi kullanarak benim gerçek kimliğime ulaşabilirlerdi. Ama şu an o kadar sersemler ki gerçeklerin farkına varamıyorlar. Şuan çaresizlik onların sağlıklı düşünmesini engelliyordu.

Her oyunda istediğim kişiler oyunu anlıyor ve akıllıca davranarak oyunda kendini koruyabiliyorlardı. Tabii bu kişiler bunun bilincinde değiller. Sahi onlar şuana kadar neyin bilincinde olabildik? Her zaman bir köşeye çekilip acılarını yaşama peşindeydiler. Savaşacak gücü sanırım bulamıyordular kendilerinde. Ama onların kim olduğunu elbet bir gün gözterecektim herkese.

Acıdan beslenen kişilere dönüşeceklerini  bilmiyorlar. Her günün sonunda ölmeyi isteyeceklerini bilmedikleri gibi.

Hayatlarını sonlandırmamı isteyecekler günü geldiğinde. Ama ben bunu kabul etmeyeceğim. Ben oyunu bitireceğim ve sonu çok farklı olacak.

Aslında her şey bundan tam 7 ay önce başlamıştı. Sonu bu olay başlatmıştı.

Hepsi hayatlarında pasif kişilerdi. Bir köşede durup hayatın gidişatını takip ediyorlardı. Korkak ama gizem doluydular. Kendilerinin bile farkında değillerdi.

Hepsinin bir hayatı vardı. Şimdi bulunduğum odada onlara ait resimler ve hayatlarını anlatan dosyalar.

Hepsini tek tek ayrıntısına kadar okumuştum.

İlk okuduğum dosya Lavin 'in olmuştu. Psikiyatrist mesleğiyle kimliğini gizlemişti. Hayatında yaşadıklarını hafızasında bir köşeye fırlatmış ve oraya bir zincir vurmuştu.

Acısını unuttuğunu sanan bir zavallıydı benim gözümde. Acılar silinmezdi ruha kazınıp ruhu tüketmeyi tercih ederdi.

Acıları unutmak sadece yokuş olan bir yolda tutuna tutuna ilerlemekti. Eninde sonunda o yolu yürümek zorunda kalacaktır insan pes etmemeli.