უხეში 2

თავი 4

-შეენ?რა ჯანდაბა გინდა?-თქვა და ფეხზე წამოდგა,მერე კი ჩვენს შორის დისტანცია დაამკვიდრა და ოდნავ მოშორებით დადგა.
-არაფერი რა უნდა მინდოდეს?!-უხეშად მივუგე.
-რატომ შემეხე?-რატომ აქვს გართულება?რა დავუშავე ისეთი რომ ჩემი შეხებაც კი ზარავს.
-გთხოვ უბრალოდ შემეშვი!რატომ არ შეგიძლია რომ თავი დამანებო?
-რატომ არ შეიძლება რომ ვიმეგობროთ?-მისი გულის მოგება მინდა.რათქმაუნდა მისდამი გრძნობები არასდროს გამიჩნდება.
მე..მე უგულო ვარ,არ შეიძლება ვინემ შემიყვარდეს.გადაიხარხარა.
-ნუთუ დენი როულენსი,ბიჭი რომელიც უკვე 12 წელია მაწვალებს მეგობრობას მთხოვ?რაღაც ხუმრობაა...-თქვა და ისევ გაიცინა.მასთან ახლოს მივედი თვითონ უკან დაიხია,მაგრამ რაფას მიეჯახა.ხელები წელზე მოვხვიე და ოდნავ ავწიე რომ რაფაზე შემომესვა.ის ისეთი მსუბუქი იყო.თან გაშტერებული მიყურებდა.ერთი ხელით ფეხები გავაშლევინე და მის შორის მოვექეცი.გაოგნებული აკვირდებოდა თითოეულ ჩემს მოძრაობას თანაც ისე რომ თვალებსაც არ ახამხამებდა.ახლოს მივიწიე და ჩემი ცვირი მისას გავუხახუნე.შემდეგ ლოყებზე დავუწყე ფერება...ისეთი გემრიელი სურნელი სდიოდა.ხელით მის მუცელზე ფერება დავუწყე.ნელ-ნელა კი ზემოთ ავდიოდი,მეორე ხელით კი მის მარცხენა ლოყას დავადე.საბოლოოდ ჩემი ბაგები მის მარწყვისფერ ბაგებს შევაერთე.ენა ტუჩზე გადავატარე და ვეცადე რომ ამყოლოდა.ტუჩზე ვუკბინე რომ პირი გაეხსნა,მაგრამ როგორც ჩანს ამ კბენამ უფრო გამოაფხიზლა და სახეში მთელი ძალით სილა გამაწნა.
-როგორ...როგორ ბედავ და მეხები ღმერთო.-ანერვიულებულმა მომიგო და ტუჩებზე ხელი მოისვა.
-ისე ნუ იქცევი თითქოს უკარება ხარ.დარწმუნებული ვარ ქალიშვილიც არ ხარ!-მივუგე და გამოვეცალე.ოთახიდან უნდა გავსულიყავი,როდესაც ტირილის ხმა შემომესმა.გავბრუნდი და იქვე ჩაკუზული დავინახე.დანაშაულის გრძნობამ შემომიტია,მაგრამ არა!მე გულქვა ვარ გულქვა.გავტრიელადი და ოთახი დავტოვე.