უხეში 2

თავი 15

-დოროთ სტაილს აქ რა ხდება მეთქი?-მომიგო და წინ ამესვეტა.
-უმჯობესია ეს მას კითხოთ!-მკაცრად ვთქვი და დენის გავხედე, რომელიც იღიმოდა.
-მას? შენ დაარტყი სახეში, შენ აატრიეალე მერხები და კიდე მას დაველაპარაკო?-გამწარებული გავხედე დენის, რომელმაც დირექტორს არასწორი ინფორმაცია მისცა და ახლა ყველფერს მე მაბრალებს.
-მან მე საქვეყნოდ დამამცირა და ბოზი მიწოდა გიკვირთ საერთოდ ცოცხალი როა?-ვიკითხე და ახლა მე ავიკარი სახეზე გამარჯვებულის ღიმილი.გაოცებული მიბრუნდა მისკენ.
-ეს სიმართლეა?
-არა რათქმაუნდა...-არ დავამთავრებინე.
-ესეთი უნამუსო ნაბიჭვარი როგორ ხარ?აღიარებისაც გეშინია?დირქტორო შეგიძლიათ კაფეტერიის კამერები ნახოთ.

ამის შემდეგ მე და დენი დირექტორის კაბინეტში წაგვიყვანეს.ყველაფერი გაირკვა რომ ეს ყველაფერი დენიმ დაიწყო.მაგრამ სასჯელის მოხდა ორივეს მოგვიწევს.
-თქვენი კამათით უკვე 12 წელია ვიღლები.ეს პრობლემა უნდა მოვაგავროთ, ამიტომ სამი კვირით ჩვენს ბანაკში გაგზავნით სადაც ერთ ოთახში ერთად იქნებით და ერთმანეთს შეეწყობით. თუ ისევ არ გაამართლებს ეს ყველაფერი მაშინ უფრო დიდი ხნით მოგიწევთ იქ ყოფნა.-როგორც კი ეს ამბავი გავიგე კინაღამ გავგიჟდი, მაგრამ რას ვიზავთ ახლა რო ვიჩხუბო უფრო დიდხანს მომიწეევს იქ ყოფნა.მაგრამ რა საჭიროაა ერთი ოთახი? მასთან ერთად უნდა დავიძინო და გავიღვიძო.
-მოკლედ ახლა შეგიძლიათ სახლებში დაბრუნდეთ და ხვალ დილის 7 საათზე სკოლის წინ გელოდებით.-
გაცხარებული წამოვენთე და გარეთ გავვარდი.
-სად გეჩქარება პატარავ?მომესმა დენის ხმა.
-ეს ყველაფერი შენი ბრალია.რა მინდა ბანაკში შენთან ერთად.-ჩემთან ახლოს მოვიდა და როგორც ყოველთვის ზემოდან დამხედა.რათქაუნდა მისი საფირმო ეშმაკური ღიმილი არ სცილდებოდა მის სახეს.
-აი მე კი ვფიქრობ რო ყველაზე მაგრად გავერთობით.-მომიგო და სახე ჩემთან ახლოს მოწია.გაოგნებული ვუყურებდი თვალსაც არ ვახამხამებდი.მის ყავისფერ თვალებში ჩავიძირე და დაცინვის და ცინიზმის გარდა სითბო და გულწრფელობა ამოვიკითხე.არ ვიცი რა დამემართა, მაგრამ ჩემი ხელი მის ლოყას დავადე.ვიგრძენი თუ როგორი დაჭიმული ქონდა ყბა.ვიგრძენი თუ როგორ მოდუნდა.კიდევ ერთხელ შემომანათა მისი თვალები და გასწორდა.

-ხვალ გამოგივლი და ერთად მოვიდეთ.-მომიგო და გაიღიმა.
-მეთვითონაც შევძლებ მოსვლას.-ვუთხარი და გაშლილი თმა ყურს უკან გადავიწიე.
-მე მოგაკითხვა თანაც ჩემს შეყვარებულს უნდა დავემშვიდობო ბოლოს და ბოლოს სამი კვირა ვერ ვნახავ.-ძალიან გავბრაზდი.რათქმაუნდა მეწყინა აბა როგორა ამის მომსმენა იმ ადამიანისგან რომლის მიმართაც სიმპათიები გაგაჩნია...
-როგორც გინდა.-ცივად მივუგე გავტრიალდი და წავედი.