უხეში 2

თავი 26

-დოთი ადექი სკოლაში გაგვიანდება.-მომესმა დედას ხმა რასაც ჩემი ბუზღუნი მოჰყვა.
-ვდეგბი დე ხუთი წუთიც რა.-ვეცადე გამეწელა დრო რომ გამოვფხილზლდე, მაგრამ ვინ მაცდის?ოთხაში შემოვიდა და თბილი საბანი გადამაძრო.
-შენი ასაკის რო ვიყავი მეც ესე ვიყავი...მის გამოჩენამდე.-თქვა და გაიღიმა.

ღმერთო როგორი საყავრელიაა. სულ ვბედნიერდები დედას და მამას სასიყვარულო ისტორიას რომ ვუსმენ.
-დეე შეიძლება რაღაც გკითხო?-მორცხვად მივჩოჩდი მასთან და კალთაზე თავი ჩამოვადე.
-გისნმენ ყურადღებით.-მომიგო და თმაზე ფერება დამიწყო.
-მისი დანახვა, მისი გაღიმებაა ჩემს ორგანიზმში საშინელ ცვლილებას იწვევს კარგია მხრივ რათქაუნდა.აი თითქოს ვერაფრით ვისვენებ...შენც ესე იყავი?-ვიკითხე და მის მომღიმარ ღიმილზე დავფიქდი.
-ახლაც ამას ვგრძნობ პრიცეესავ.-გაიღიმა.მის პასუხზე კი მეც გამეღიმა.
-მართლა?-ვიკითხე.
-კი.მამაშენის გაღიმება ჩემდამი ერთ-ერთ ყველზე სასიმოვნო გრძნობას იწვევს.  თითქოს ცეცხლი გიზგიზებს, თითქოს პეპლები დაფრინავენ.ამ ყველაფერს კი სიყვარული იწვევს.როდესაც მის გამო ყველფერს იზავ მაშინ არის ეს გრძნობა ნამდვილი.-მომიგო და ფეხზე წამოდგაა, ტანსაცმელი გამომიღო და ოთახი დატოვა.
"როდესაც მის გამო ყველფერს იზავ მაშინ არის ეს გრძნობა ნამდვილი." ყურებში ისევ და ისევ დედას სიტყვები მიტრიალებდა.მე დენი მიყვარს.ვიზავდი მის დასაცავად ყველფერს? რათქმაუნდა რომ ვიზავდი, თავსაც კი გავწირავდი...ნეტა ისიც იმავეს ფიქრობს?

ფიქრებში ისე ვიყავი გართული ვერც კი გავიაზრე ისე მოვირგე სხეულზე ტანსაცმელი.ვერც კი მივხვდი როდის შევედი სააბაზანოში და როდის მოვწესრიგდი.
როდესაც პირველ სართულზე ჩავედი ყველა სუფრასთან ისხდა.მამა როგორც ყოველთვის თავში დედა კი მის მარჯვენა მხარეს.მარცხენა მხარეს კი ყოველთვის მე ვუმშვენებდი, მაგრამ ახლა ლიზა იჯდა.გული შემეკუმშა.ყოველდღე მისდამი სიძულვილი უფრო და უფრო იმატებს.უფრო და უფრო იცვლება ჩემთვის.დედას და მამას კი მუდამ თვალებში შესციცინებს.