Kırık Kalpler Mahzeni ||Texting||

×1×

Hepiniz Hoş Geldiniz!❤

Bölüm medyası: Baş karakterimiz❤

31.05.2021 

×××

Kırık Kalpler Mahzeni 

1. Bölüm:

Havada is kokusu vardı, esmiyordu ama ceketimin içinden derime işleyen şey şüphesiz: soğuktu. Tam yürümelik ve düşünürken kafayı daha da bulandırmalık bir havaydı. Ancak kafam yeterince bulanıktı. Biraz dahasını kaldırabilir miydim, bilmiyordum.

Üniversitenin kapısında duraksadım, her gün olduğu gibi. Başımı gökyüzüne çevirdim. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Ellerimi ceketimin cebine yerleştirdim. Bir iki senedir orda olmasına alıştığım ancak hâlâ kabullenmekte zorlandığım paketi kavradım. Başımı indirip paketi cebimden çıkarttım ve bir tanesini dudaklarımın arasına yerleştirip yaktım. Birkaç kez içime çektiğim dumandan tekrar nefret ettim. Dudaklarımdan çekip demir çöp kovasının yanına gittim ve kenarında söndürüp içine attım.

Bu sefer duraksamadan üniversite kapısından kartımı okutup geçtim. Bu döngü benim için artık her sabah gerçekleştirilmesi gereken bir rutindi, zorunluluktu. Acılarımı taze tutup bir kez bile, azıcık da olsa kalbimi yumuşatmamam için gerekliydi.

Dersim, on beş dakika sonra başlayacaktı. Bu yüzden kafeteryaya girip çay aldım ve bir masaya oturdum. Çayımı yudumlarken yan tarafımdaki sandalye çekildi.

Kimin geldiğini elbette bakmasam da biliyordum. Her sabah olduğu gibi bugün de suratsızlığım ve selam vermediğim için bir nutuk dinlemek istemediğimden ona dönerek hafifçe gülümsedim.

"Günaydın."

Normalinden farklı bir şekilde yüzü bugün asıktı. Ama selam vermeme karşılık dudaklarını hafifçe kıvırdı. "Yavaş yavaş alışıyorsun, gerçi iki sene olduğunu hesaplarsak yavaş yavaş bile hızlı kalır. Ama neyse, ses etmeyeceğim. Sana da günaydın!"

Kaşlarımı çattım. "Yüzün solgun sanki, bir sorun mu var?" Ona yakışmayacak şekilde sahte bir gülücük takındı yüzüne. "Ne sorunu olabilir? Her zamanki halim. Makyaj yapmadım bugün, ondan öyle gelmiştir sana."

"Defne!" Sesim isteğim dışında sert çıkmıştı ama yalan söylüyordu.

Ofladı. "Bir şey yok ya, gerçekten bak! Sadece bugün ders her zamankinden erken başlıyor ve bilirsin, uykumu alamadığımda sinirlenirim ve huysuz biri olurum."

"Ben de bana yalan söylediğinde sinirli ve huysuz oluyorum ama."

Geldiğinden beri ilk defa gerçekten gülümsedi. "Aman! Sanki doğru söylendiğinde sevimli biri oluyorsun!"

Yüzünü tekrar inceledim, bir şey olmuştu. Ama anlatmıyordu. Ofladı. "Seçkin! Gerçekten bak iyiyim. Önemli bir şey olsa ilk sana anlatırım, biliyorsun."

Onu tekrar sorularımla sıkıştırmama izin vermeden ayağa kalktı. "Karnım aç, kahvaltı yapmadım bugün. Bir şeyler alıp geliyorum. Sen de çayını bitir de ayıl. Gece uyuyamamışsın yine, belli."

Bana söylenerek kantine gittiğinde gülümsedim. Okulda iki senedir bana katlanan ikinci kişiydi. Birincisi, bana uzun süredir zaten katlanıyordu.

Destursuz bir şekilde karşımdaki sandalye çekildi. İşte bana katlanan ilk kişi: Murat. "N'aber?" dedi, başını masaya yaslayarak. Nasıl olduğumu merak ettiğinden değil, öylesine sorulmuş bir soruydu.