AŞK KERE AŞK

Bölüm-8-

       Pazartesi 4 te okuldan çıkıp yeni işyerime gitmiştim.Mağazanın müdürü siyah gömlek ve pantalon giymemi söylediği için hazırlıklı gitmiştim.

      Benimle birlikte çalışan iki erkek vardı.Birde kasada çalışan kızla,müdür toplam beş kişiydik.

     Klas bir marka olduğu için giysiler pahalıydı.O yüzden bir iki müşteri geliyordu.

       Akşam olduğunda müdür erkek çalışanla beni yemeğe çıkardı.

      Tam bir yere oturup evden getirdiğim patates kızartmasını yiyecektim ki çocuk yanıma oturdu.

      'Hayırdır' der gibi ona baktım.Hiç umurunda değil gibi elindeki yarım ekmeği yemeğe başladı.

      "Afiyet olsun???"                Oturabilirmiyim,afiyet olsun bunların sorulması gerekmiyor muydu?

      Yavaşça toplanmaya başlayınca birden bana döndü.

     "Gidiyor musun?Yemeğin bitmemiş daha.."

     Hızla ona dönünce kahverengi çekik gözleriyle bana güldünü gördüm.

       "Ne gülüyorsun sen yaaa!!"Kaşlarımı iyice çatmıştım.Karşımda manyak manyak sırıtıyordu.

       "Benim adım Hasan.Senin adında Dilruba heralde tanıştığıma memnun oldum."

        Utanmadan bide elini bana uzatmış gözlerime bakıyordu.Aaa bu kadarıda pes doğrusu..

       Eline bakıp hırsla kalkıp gittim oradan.Başka bir yere oturup yemeye başladım yemeğimi.

       Bu oğlan yüzünden inşAllah işten çıkmak zorunda kalmazdım.

        Yemeğimi bitirip mağazaya geri döndüm.Benim arkamdan Hasan'da girdi içeriye.Gözlerim onu bulunca hala bana gülümsediğini gördüm.Delimi ne ya bu çocuk..

      "Bakarmısın Dilruba'ydı değil mi adın?Bi yardım edermisin koliyi boşaltalım."

      Öbür çocuk beni yanına çağırmıştı.

      O kısa boylu bebek suratlı minyon biriydi.

       "Ben Volkan."dedi ve gülümsedi bana.Anaammm deyip yanağını sıkasım geldi.Çok tatlıydı.

       "Benim adımı biliyorsun.."Omuz silkip bende ona gülümsedim.

      "Okuyor musun?"Biyandan kolideki giysileri boşaltıyor bi yandan konuşuyorduk.

      "Evet okuyorum.Stilist olmayı düşünüyorum."

       Volkan'a hemen kanım ısınmıştı.Sanki yıllardır onu tanıyordum.O kadar rahattım yanında.

        "Yok ben lise mezunuyum.Malesef aile sorunlarından okuyamadım.Aileme destek olmam gerekiyordu."

       Yüzüne doğru baktığımda mavi gözlerinde hüzün vardı sanki.

       "Okumak istiyor muydun?" dedim merakla.

      "Yoo çok parlak bir öğrenci değildim."

       "Ama bana üzgünmüşsün gibi geldi..."

       "Ben lisedeyken annem kanser oldu ve iki sene içinde vefat etti.Keşke hiç okumasaydım ama annen yaşasaydı."

         İçime taş oturmuştu sanki.Onun bebek suratına bakınca gözlerinin kızardığını farkettim.

        Yavaşça elini tuttum.Bunu yapmamam lazımdı ama annesiyle bu kadar bile yaşaması onun için şanstı.