Yarım Kalan Sevda

7.Bölüm

Yeni bölümle geldim. Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.
Keyifli okumalar😊

Bahar'dan                                                     
Asansörün kapısı açıldığında hızla asansörden çıkıp odama gittim. Odama girdiğimde kapıyı kilitleyip kapıya yaslandım.

Derin derin nefesler aldım.
Elimi dudaklarıma götürdüm. Az önce ne oldu öyle? Kalbim çok hızlı atıyor. Ateş bastı beni. Ah be Yavuz! Ne yaptın sen? Bora'nın yüzünü nasıl bakacağım ben? Nasıl bir çıkmaza soktun beni? Seni affetmemeyi aklımın ucundan bile geçirmezken neden karşılık verdim sana? Aklım, kalbim karmakarışık oldu senin yüzünden. Artık ne düşüneceğimi, ne yapacağımı, nasıl hareket edeceğimi hiç bilmiyorum.

Yavuz'dan
Bahar asansörden çıktıktan sonra bende çıktım asansörden. Yavaş yavaş aşağıya indim merdivenlerden. Ne yapacağımı bilmez bir haldeydim. Kafam çok karıştı. Daha on dakika öncesine kadar sadece Bahar'ın mutlu olmasını isterken şimdi Bahar'ı istiyorum. Onunla vakit geçirmek istiyorum. Onu sürekli öpüp koklamak istiyorum. Onun her an yanımda olmasını istiyorum. Feci derecede Bahar'ı arzuluyorum. Ama Bahar evli bir kadın. Bu yüzden utancımdan yerin yedi kat dibine girebilirim.

Bu yaptığım ve düşündüklerim çok yanlıştı. Ne zaman doğru bir şey yaptım ki zaten? Bahar'ı tehlikelerden koruyabilmek için çalışmamasını istemekle hayatımda en büyük yanlışları yapmaya başladım. Daha da ardı arkası kesilmedi. Galiba babam da bunu hissetmiş olacak ki beni de annemi de terk etti. Annem de terk edilmeye daha fazla dayanamayınca intihar etti.

O günü çok net hatırlıyorum. Üzerinden sekiz yıl geçti ama unutmadım. Annemin acısı hala taptaze. Hala annesizlik canımı çok yakıyor. O gün akademiden mezun olmuştum. Üniformamı giymiş, eve gelmiştim elimde annemin en sevdiği çiçeklerle. Kapıyı çaldım ama annem açmadı. Mutfağın bahçeye açılan kapısını açık bulunca oradan içeri girdim. Anneme seslenerek tüm odalara baktım ama hiçbir yerde bulamadım. Evde annemin girmeme izin vermediği, sürekli kilitli olan bir oda vardı. O odanın  önüne gelip kapıyı açmaya çalıştım. Kapı tine kilitliydi. Birkaç kez anneme seslendim Ama ses gelmeyince kapıyı kırıp içeri girdim. Odaya girdiğimde karşımdaki görüntü beni şok etmişti. Yirmi üç yaşındaki bir insanın kaldırabileceği bir görüntü değildi bu. Annem kendini aşmıştı.

Günlerce kendime gelemedim ben. Annemin intihar ettiği anı günlerce, aylarca kabus olarak gördüm. Beni çok sarsmıştı annemin intihar etmesi. Hâlâ o an aklıma geldiğinde derinden etkileniyorum. Alışamadım bu duruma hala. Hala kabullenemedim annemin intihar ettiğini. Böyle bir şeyi kabullenebilmek bir insan için çok zor bir şey.

Birdenbire aklıma gelen şey daha da üzülmeme neden oldu. Bugün annemin ölüm yıldönümüydü. Tamı tamına sekiz yıl olmuş annem bu dünyadan göçüp gideli. Bakalım ne zaman sıra bize  gelecek?

                                     ➰

Bir hafta sonra
Yazardan
Bir hafta geçmişti o günün üzerinden. Bir haftadır Bahar Yavuz ile aynı ortamda bulunmamaya özen gösteriyor, aynı ortamda bulunduklarında da Yavuz'la konuşmuyordu.

Bahar hastaneye gelmiş hastalarla ilgileniyordu.

Bu bir haftada Yavuz yaşananlardan sonra hem Bahar'ı  istiyordu hem de vicdan azabı çekiyordu onu öptüğü için. Vicdan azabını biraz olsun giderebilmek için hastaneye gitti Bahar'la konuşmak için.

Bahar dinlenmek için bahçeye çıkmış banklardan birinde oturuyordu.
Bahar'ın oturduğu banka yaklaşıp oturdu Yavuz.

"Konuşabilir miyiz Bahar?"diye sordu Yavuz buruk bir ses tonuyla.