VERA'NIN EVİ : MUCİZE [KİTAP OLDU]

27-VEDA

instagram.com / adehikayeleri

Multimedia: Shawn Mendes-Why

"Beyaza aşıktım ben çünkü. Griyi koyu sanırdım hep. Taa ki siyahı görene kadar...
Beyaz yok, ışık yok şimdi. Çıkış yok artık içine düştüğüm bu karanlık, kör kuyudan..."

Bir şey oldu o an ve zaman durdu. Tüm sesler sustu. Tüm renkler bir bir sararıp soldu. Etrafımdaki her şey silinip yok oldu. Kalan sadece karşımdaki boşlukta, çekicinin zincirine bağlanmış öylece sallanan, hurdaya dönmüş o araba ve ben...

Yoo yo, hayır! Böyle bir şey olamazdı. Olmamalıydı. Ezilip hurdaya dönmüş, paramparça araba, Toni'nin arabası olamazdı. Hem, Toni hep dikkatli bir sürücüydü ki zaten... O tırın altına öylece girmiş olması imkansızdı... Muhakkak kaçmayı başarır, bir şekilde kurtulurdu...

Aracın içinden öldü diye çıkardıkları, kanı yolun ortasına saçılmış adam, yolunu beklediğim, sevdiğim, bana mucizelerin var olduğunu gösteren adam  olamazdı. Olmamalıydı...

Hani bu kadarı ancak kabuslarda olur derler ya hep, benim de gördüğüm muhakkak bir kabus olmalıydı. Başka türlüsü mümkün değildi çünkü.

Hayır, hayır, hayır...

Olamaz... O değildir, olamaz... O-la-maz!

Yolun ortasında bir o başa bir bu başa, ne yapacağımı bilmez halde telaşlı voltalar atarken, "Sakin ol Vera. Tamam, geçti. Yok bir şey. Şimdi gözlerini yavaşça kapatıp sonra tekrar açacaksın ve her şey geçmiş olacak." dedim kendi kendime. "Bu, bu gördüğün belki de sadece kötü bir kabus ve sen birazdan uyanacaksın. Dünyada o kadar çok insan varken Tanrı hep senin sevdiklerini alacak değil ya..."

O an başımda aniden peydahlanıp şiddeti her geçen saniye daha da artan ağrıyı geçirmek için elimi saçlarımın arasına daldırıldım. Onları köklercesine çekmeyi deli gibi istesem de önce yavaşça gözlerimi kapattım sonra da sakinleşmek için ondan geriye doğru yavaş yavaş saymaya başladım.

"On... Dokuz... Dekiz. Sakinim, tamam. Sakinim, sakinim. Her şey yolunda. Yedi... Altı... Beş. Telaşa kapılacak hiçbir şey yok Vera. Dört... Üç... İki. İyiyim ben, çok iyiyim. Evet, çok iyiyim. Bir.... Bitti, aç gözlerini hadi Vera, kötü bir şey yok."

Gözlerimi yine de cesaret edip hemen açamadım. Derin derin nefes alıp kısa bir süre daha orada öylece bekledim. Kendimi biraz daha iyi hissettiğim zaman da içimden yanılmamış olmak için dualar ederek yavaş yavaş gözlerimi açtım.

"Tanrım! Karanlığa boyansın her yer, ne olur görmeyeyim. Kör olsun gözlerim. Sussun tüm sesler, duymayayım. Sağır olsun kulaklarım. Onun benden gittiğini bilmek istemiyorum, ne olur..."

Ümit ettim. Tanrı'dan tüm kalbimle bunların kabus olmasını ve uyanmayı diledim ama gözlerimi açtığımda gerçek tıpkı bir tokat gibi suratımda patladı. Hem de en sertinden.

Kazalı araba ne yazık ki Toni'nin arabasıydı ve ben, inanması çok zor olsa bile onu kaybetmiştim. Tanrı mucizemi benden almıştı. Hem de sonsuza kadar. Hiç yoktan. Birdenbire. Tıpkı hayatıma girdiği gibi ansızın çıkıp gitmişti ve bir daha da onu hiç göremeyecektim.

Yüzümde o an hissettiğim ıslaklıkla birlikte ağladığımı fark ettiğimde, bacaklarım beni taşımadı ve yavaşça dizlerimin üzerine çöküp yere yığıldım. Orada öylece durup dakikalarca ağladım. Aradan ne kadar zaman geçti hiç bilmiyordum... Sonra birden tekrar ayağa fırladım. Onu görmek istiyordum. Bu gece, hemen. Kim bilir? Belki de kendimi tüm bu olanlara, onun gerçekten öldüğüne inandırmak içindi. Morgda bile olsa son bir kez daha görmeliydim.