VERA'NIN EVİ : MUCİZE [KİTAP OLDU]

17-KOKU VE HİS

instagram.com / adehikayeleri

Multimedia:Derniere dance -Indila

Sıcak bir yaz günü yine oturmuş, içimdeki o masmavi, uçsuz bucaksız denizin buz gibi köpük ben köpük dalgalarında küçük gemimi yüzdürürken kimselerin duyamadığı neşeli kahkahalarım her tarafta yankılanıyordu. Hayatın hep olmasa da bazen adil, mutluluğun var olabileceği gerçeğine kendimi içten içe inandırmaya başlamıştım.

Ne yazık ki gördüğüm sadece bir hayalmiş...

Aniden kopan fırtınanın sesini duyup çakan şimşeklerin aydınlattığı o karanlık, derin sulardaki dev dalgaları ve birden önüne çıkıp küçük gemimi hızla içine doğru çeken büyük girdabı görünce yanıldığımı anladım.

            ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Odama doğru giden merdivenlerden bir bir, ağır adımlarla çıkarken yine aklım karmakarışık olmuştu. Tanrım, bugün neden duygudan duyguya geçiyordum böyle? Sabah neşeyle uyanmıştım oysaki.

Peki ya sonra..?

Akmayan musluğa sinirlenmiş, açamadığım vanaya söylenmiştim. Ayağıma dolanan tahta parçasına takılıp yere düşmeden önce beni yakalayıp kucaklayan Toni'ye kızmış, belki de kalbimin deli gibi çarptığını hissettirdiği için bir güzel azarlayarak öfkemi ondan çıkarmıştım. Ardından odamdaki banyoda su akmadığından duş alamayacağım için üzülmüş sonra da akan suyu görünce çocuklar gibi tekrar sevinmiştim.

Tüm gün üzerimde tavşanlı bornozumla defalarca Toni'ye yakalanıp durmaktan duyduğum utancı saymıyordum bile...

Ya sonrasında tüm bunlara tezat onun gelip beni kahve içmeye çağırması... Birlikte içtiğimiz kahve ve dakikalarca ettiğimiz sohbetten aldığım büyük keyif... Kendimi tanıdığım bir dostumla sohbet ediyormuşum ve hiç ölmemişim gibi hissettiğim o paha biçilmez anlar...

En sonunda da tam ben kendimi kaptırmışken duyduğumuz araba gürültüsü ve sevdiği adama seslenen Dee'nin hala kulaklarımda çınlayan sesiyle gerçeğe dönmem...

Ölmeden önce yaşamanın bu kadar güzel, hissettiklerimizin ve gerçek dostluğun bu kadar kıymetli olduğunu asla düşünemezdim.

Şimdi elimde olsa okulumun bahçesine gidip elime aldığım megafonla herkesin kafasına iyice girene dek bu gerçeği haykırmak isterdim ama ne yazık ki sesimi artık kimse duymuyordu.

Toni, bir tek o hariç...

Onu ilk gördüğüm günden beri çok düşünsem de bir türlü sebebini bulamıyordum. Sık sık konuştuğum iç sesim bile şu sıralar sanki beni terk etmiş gibi artık ortalarda görünmüyordu.

Tam odama girip kapımı kapatacakken duyduğum sesle olduğum yerde kaldım. Bu ses Toni'nin sesiydi. İyi anlaştıklarını sanıyordum ama tartışıyorlardı. Birbirlerini çok seven çiftler tartışmazlardı ki. Çok fazla çift tanımasam da ailem her zaman idolümdü ve ben annemle babamı hiç böyle görmemiştim mesela...

"Dee, Tanrı aşkına bu kadar zaman tedavi gördükten sonra neden şimdi tekrar içtiğini gerçekten anlayamıyorum. Bu kadar uğraşmışken hepsini bir anda çöpe atıp yine taa en başına mı döndük? Bana söz vermiştin. Hani bir daha asla içmeyecektin?"