Help Me Survive

IV: Meet Chaos

Chapter 4

Damn.

Ano 'yong sinabi ko kay Tanleigh? Ako si kaguluhan? What the fuck Chaos! Umayos ka kinakahiya kita.

They said that my name shouts danger. Alam ko 'yon. I, myself is dangerous.

Hindi naman ako ganito noon. I became some monster after she left. Ni hindi ko man lang siya nahawakan sa huling pagkakataon bago siya umalis.

Lumiko ako sa garden na minsan lang pinupuntahan ng mga estudyante. Umupo ako sa paanan ng isang tagong puno at ginawang buntong-hininga ang luha na dapat kakawala.

Reason why I'm interested to Tanleigh is because she reminded me so much of my lost lover.

Unang kita ko pa lang sa kaniya, alam kong halos magkaparehas sila ni Erschel.

Anti-social, mapagbigay, bahala na kung siya ang masaktan basta mapasaya lang ang taong nakapaligid sa kaniya. Ganoon na ganoon si Erschel.

Kung may pinagkaiba lang sila ni Tanleigh, iyon ay ang paraan ng pagtatago ng damdamin. Erschel can't hide her emotions properly while Tanleigh can conceal her real feelings.

Alam kong may kinikimkim na sakit at pighati si Tanleigh. Paano ko nalaman iyon? Simple lang. Sinusundan ko siya at ilang beses ko na siyang naabutang umiiyak ng tahimik sa isang sulok.

Parang kinukurot ang puso ko tuwing nakikita siyang umiiyak. It's like I want to shield her from all the hurt. I want to wipe her tears away and make her happy.

Pero paano ko iyon magagawa kung hindi kaya ng puso ko? Mahal ko si Erschel. Kung hindi niya ako iniwan ay baka masaya pa rin kami ngayon.

Kung hindi lang siya namatay.

Humilig ako sa puno at pumikit. It's been 2 years since her death and it's still very fresh to me.

"Hello Chaos," Erschel said through the phone.

"I love you. Take care of yourself okay? Lagi mong tandaan na nandito lang ako lagi. Kung mawala man ako dapat kang magmahal ng iba pero huwag mo akong kalimutan. Utos 'yan haha kiddin' basta mahal kita." Tawa niya sa kabilang linya.

Naguguluhan ako. Bakit siya nagsasalita ng ganito?

Napakunot ang noo ko sa iritsayon. May hindi siya sinasabi sa akin. Kahit tumatawa ay rinig ko ang mumunting hikbi niya.

"Love, anong nangyayari sa 'yo? Please tell me. Alam mo namang ayaw kong naglilihim ka 'di ba?" I told her.

Alam kong may problema siya. Palagi na siyang ganito. Laging sinasarili ang mga problema. Noon pa man bago ko siya makilala marami na siyang tinatagong sakit. She's depressed. Nakita ko siyang pabalik-balik sa isang psychiatric hospital.

At first, naaawa ako sa kaniya. But eventually, I fell for her. I loved her despite her flaws and pain.

Tinulungan ko siya. I gave meaning to her life. Instead of feeling pain because of her brokeness, I made her whole. Ginawa ko lahat para bumuti ang lagay niya.

If she's sad I'd make her happy. If she cries, I'd wipe her tears away. If she's broken into little pieces,  I'd collect the pieces and makw her whole. I want her to be happy, I don't care if I'll get hurt in the process.

At last, my sacrifices are all worth it. She overcame depression. She began to live life to the fullest. I told her that I love her and she said she feels the same. Hindi kalaunan ay naging kami.

"Wala love, I just want to say I love you. Please love someone else after me, okay?" hindi niya na napigilan ang hikbi kaya naririnig ko na iyon ng husto.

Nag-pa-panic na ako. Asan ba siya? Bakit ganito ang mga salita niya?

"Love listen, I won't love after you. I will only love you in this lifetime or even in the afterlife. Please tell me what's wrong. Bakit ka ganiyan magsalita? You're making me worried," I said while pacing back and forth inside my room.

"Wala naman love, sinasabi ko lang. Sige love may gagawin muna ako. Ingat ka lagi. For the nth time, I love you." Humihikbi pa rin siya bago pinutol ang linya.

That same day, tinawagan ako ng auntie niya. Erschel's parents are dead bata pa lang siya kaya 'yong auntie niya lang ang kasama niya sa buhay bago ako dumating.

Her aunt told me that she met an accident habang papunta sa isang convention. I went to the hospital, naabutan ko doon ang auntie niya na umiiyak.

"She's dead."

That two words killed my whole system. Parang naging bobo ako saglit. I can't process what her aunt said. Kaya umiling ako at sinabing imposible 'yon dahil tinawagan pa nga niya ako sa umaga ng araw na iyon.

Umiling din ang auntie niya at bumuhos ang panibagong luha.

"Sana nga ay biro ito pero hinde e. Tumawag siya sa 'yo dahil 'yon ang huling hiling niya. Madaling araw nang sinugod siya dito. Ayaw niyang masaktan ka ng husto kaya nilihim niya. Tumawag lang siya dahil ayaw niyang nakikita mo siyang kritikal. Matagal bago siya nakalabas sa O.R. kaya nitong umaga siya nakatawag. Hindi nga ako makapaniwala. Malakas siya no'ng nadatnan ko. Pero kanina lang," hindi naipagpatuloy ng kaniyang auntie ang sasabihin.

Napaupo ako sa tabing pintuan ng morgue. My world just died, my life left me. Hindi niya man lang sinabi, ni hindi ko nasabi sa kaniya kung gaano ko siya kamahal!

Napasabunot ako ng buhok at panay ang sisi sa sarili ko. Hindi na ako nakapag paalam sa auntie niya at umuwi ako ng wala sa sarili.

Parang gusto kong sumunod sa kaniya. Hindi ko kayang mawala siya. She's my life, but she left, not even saying goodbye.

Gusto kong sumunod but hearing her last words, I know magagalit siya sa akin pag sumunod ako. It became my inspiration. Erschel, alam kong binabantayan mo lang ako. I promise, I will not love someone kung hindi ikaw.

Dumilat ako at umupo ng tuwid. Pinunasan ko ang luha sa gilid ng nga mata.

Napatingala ako sa langit. Erschel, love, I don't think I can keep my promise. I love you, really, but I'm liking Tanleigh. Maybe because she reminded me of you? I'm not sure, but I'm starting to like her. Please guide me, love.