Help Me Survive

XXI: Coffee Shop

Chapter 21

Another eerie silence until we reached our destination.

Tama nga si Peace, I need this kind of place. Medyo malayo siya at parang nasa cliff. It's overlooking the vast green fields. Sa likuran at kaliwang bahagi ng coffee shop na ito ay mayayabong na puno. Probably an entrance to the forest.

Maganda rin ang place. The exterior and interiors of the shop looks vintage. Even the lights and the wall designs looks like way back Victorian Era.

We choose the seat na medyo malayo sa iba pang costumers. Pansin ko kaunti lang ang bilang ng mga tao rito. Siguro dahil hindi pa ito gano'n kakilala. Ultimo ako na vintage lover ay hindi pa ito natutuklasan. Well, thanks to Peace at nalaman ko na ito.

"So, mind telling me what your tears are for?" Peace broke the silence between us.

I smiled bitterly upon reminding that scene. Napakunot ang noo ko nang biglang naglahad ng tissue si Peace sa akin.

"You're crying," he simple said.

Napahawak ako sa mga pisngi ko. I am indeed crying. Pero hindi ko nararamdaman. Am I numb already? With all that happened maybe yes, I am numb.

"Alam mo, kaunti nalang maniniwala na talaga akong mind reader ka," I said jokingly trying to ease the tension and divert my mood.

He chuckled and shook his head.

"So ano nga? Come on love, I'm all ears."

"Love? You serious with that?" I asked him a little annoyed.

Sino ba naman kasi ang gustong tawaging love ng taong 'di mo naman masyadong kilala.

Feeling jowa gano'n?

Pinitik niya ang noo ko at muling tumawa. "Alam mo, ikaw, ang assuming mo. Gano'n lang talaga ako, okay?"

Nakahawak pa siya sa tiyan niya habang tumatawa. 'Di naman siguro siya exaggerated sa lagay na 'yan diba?

I sighed and called the waiter. Hindi pa rin tapos tumawa si Peace. Bahala nga siya diyan, ang babaw ng kaligayahan.

"Caramel macchiato for me and cappuccino for him, please."

Umalis agad ang waiter para kunin ang order namin ng biglang tumkhim si Peace. Tinaasan niya ako ng kilay na parang sinasabing 'Bakit cappuccino in-order mo para sa akin?'

"Hula lang, nakakahiya kasi kapag inistorbo kita. Hindi ka pa tapos tumawa e."

Nagkibit-balikat siya at sumandal sa upuan.

"Hatid mo ako sa Alea Residences mamaya. Napalayas ako sa bahay e," I said casually.

Muntik na siyang malaglag sa upuan matapos kong sinabi 'yon. Nanlalaki pa ang mga mata at tinuturo pa ako.

Napatawa ako ng mahina. Minsan iniisip ko baliw ata 'to e. Umayos lang siya ng upo no'ng dumating ang waiter para ibigay ang kape. Marahil ayaw niya mapahiya. Akalain mo 'yon? May hiya pala ang isang 'to, jk.

"'Yon ba dahilan? Nakakaloka ka bhie. Para namang wala lang sa 'yo ang pagpapalayas."

Batid kong seryoso na siya sa mga tinuran. Yumuko lang ako at uminom ng kape.

"Wala e. Alangan naman gumulong-gulong pa ako sa harap nila o kaya magmatigas. Mas lalo lang nila akong pag-iinitan," I said as a matter of fact.

"Kita mo 'tong pisngi ko?" I pointed both my cheeks. "Instant blush on. Gusto mo i-try? May free sampal ako." I chuckled.

"Seryoso nga kasi, bakit mukhang 'di ka naaapektuhan? Para kang walang pakialam."

Mukhang wala na akong takas.

"Believe me, nagmakaawa na ako, I stooped to the lowest of low. Pero nagbago ba ang isip? Hindi. Instead, they pushed me away even harder than before. 'Wag na 'wag mo rin sasabihing wala akong pakialam. Hindi mo alam ang nararamdaman ko."

Matagal na akong nasasaktan. I've been carrying pain for years. Ano ba naman 'yang ganiyan 'di ba? Nothing could hurt me more.

Nothing could break my heart into million pieces anymore. Because ever since then, it's already dead.

The broken pieces are powderized. Scattered to the wind, flying into no certain direction. Like a restless soul, seeking shelter, seeking peace.