Beni Sevebilir Misin?

-29- Bitti Yani Öyle Mi?

2 gün, belki de 3. Tamı tamına 3 gündür Amy ile konuşmuyoruz. Daha doğrusu görüşmüyoruz bile. Neden mi? Gitti. O gece ona çok sert çıkıştığımın farkındaydım. Lanet olasıca şeyi doğurmak istediğini söylüyordu bana. Siktiğimin hayatında her şey yolundaymış gibi birde o bok torbasıyla mı uğraşacaktım? Keşin tekinden baba mı olurdu hiç?!! Amy benim ışığım, içimdeki tüm pisliklerden arınıp aydınlanmamı sağlayacak tek kişi. Beni arındırırken kendi karanlığında boğulan kız. Öyle zamanlar oluyor ki yanında kriz geçirecek duruma geliyorum uyuşturucu için yanıyor bedenim. O an beni göremediği için mutlu oluyorum bu çok acımasızca ama öyle. Işıktan bahsediyorum fakat daha çok yürüyorum karanlığa.

Güçlü olduğumu sanıyorlar, her şeye karşı gelebilirmişim gibi üzerime yüklüyorlar sorunları. Ben Superman değilim, olağanüstü yeteneklerim yok. Canım yanmaz sanıyorlar ama bilmiyorlar ki Amy bi ağlasa parçalanacağım. Sert olduğumu düşünüyorlar sadece bi çocuk gülümsese mutlu oluyorum, bilmiyorlar. Kırılmam sanıyorlar; mesela Jack. Kırılıyorum, öyle kırılıyorum ki onu da kırmak istiyorum. Tamam bütün her şeyi geçtim. Siktir ettim diğerlerini. Sevmem sanıyorlar, sevemez diye düşünüyorlar. Ben öyle severim ki uğruna öldürmeyi geçtim, ölürüm. Anlamıyorlar. Nasıl düşünüyorlarsa beni akıllarında, öyle olduğumu varsayıyorlar. Olduğum kişiyi göremedikleri için gördükleri kişi olmaya çalışıyorum.

Siktim tamam mı?! Herkesi, her şeyi, hayatımı, hayatlarını, huzurlarını, mutluluklarını. Olumlu ne varsa siktim attım. Amy.... O beni göremiyor diye diğerleri gibi düşünemez sandım. Ve dedim ki; "İşte Stark. Herkes gördüğü kişi olduğumu düşünüyorsa bende onun aklında mükemmel beni yaratabilirim."

Yarattımda. Zor oldu belki ama sevdirdim ona kendimi. Bırakmaz hiç beni dedim. Öyle bir seçeneği yoktu zaten. Bıraktı ama. Bebeğini bana tercih edip abisinin yanına gitti. Ben sadece izledim. Giden bir insanı durduracak kadar yüzsüz olmadım hiç. Beni istemeyen siktir olup gidebilirdi hayatımdan. Ama gitmesin istedim. O gitmesin.

Derin bir nefes alıp cama çarpan yağmur damlalarını izlemeye devam ettim. Yağmur damlası tek başına güçlükle aşağıya doğru kayarken diğer damlalara eklenince hızlanıp süzülmeye devam etti. Bu orman onsuz çok sıkıcı geliyordu artık. Yağmur bile eskisi kadar huzur vermiyordu. Tahtadan küçük ev sessizliğe gömülmüşken, cama çarpan yağmur damlalarının sesine kulak kesildim. Hep sandım. Sever sandım, bırakmaz sandım, hayat bir kere de bana şans tanır sandım, özlersem gelir sandım, çok özlersem ölürüm sandım, aşık değilim ona dedim, siktir olup gider ben kaldığım yerden devam ederim sandım. Pişman olur sandım, pişman olanın ben olacağımı düşünmedim. Ve bu kalp bu kadar acımaz sandım. Her şeyi sandım da nefes alış- verişlerimi duyacak kadar yalnız kalır mıyım diye düşünmedim hiç.

Ayağa kalkıp mutfağa doğru ilerledim. Son 3 gündür bu evdeydim. Ormandaki evimde. Dolaptan makarna paketini çıkarıp masanın üzerine fırlattım. Telefonumdan bir şarkı açtım. Şarkı devam ederken makarnayı gelişi güzel sıcak suyun içine bıraktım. Şarkının nakarat kısmı gelince durup sözlerine odaklandım. Bu... Bu şarkı neden beni anlatıyordu?

Somebody wants you

(Birisi seni istiyor)

Somebody needs you.

(Birisinin sana ihtiyacı var)

Somebody dreams about you every single night.

(Birisi her geçen gecede seni rüyasında görüyor)

Somebody can't breathe, without you it's lonely.