Circo Di Dolore

Αγαπητό Ημερολόγιο

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η κηδεία της θείας μου, της Μπέλλα. Δεν ξέρω αν έχω αν έχω την δύναμη να παραβρεθώ. Μου λείπει πολύ... Δεν θα ξεχάσω που όταν ήμασταν μικρές εγώ και η αδελφή μου, λατρεύαμε να ακούμε τις τρελές ιστορίες της και να περνάμε χρόνο στο σπίτι της. Και ποιος δεν θα ήθελε να περάσει χρόνο μαζί της! Ήταν πολύ όμορφη και ευγενική. Απέπνεε έναν σεβασμό στους γύρω της και κανείς δεν μπορούσε να μην νιώσει να τον διακατέχει δέος αν κοιτούσε στα μεγάλα καταπράσινα μάτια της. Επίσης ήταν πολύ περίεργη! Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί κάποιος με τόσα πολλά λεφτά, κάποιος που έχει γυρίσει όλον τον κόσμο, να θέλει να μένει σε μία τόσο περίεργη γειτονιά, με αυτούς τους παράξενους ανθρώπους. ''Οι άνθρωποι με το περίεργο βλέμμα'', λέγαμε η μία στην άλλη με την αδελφή μου, ''Μην τους κοιτάζεις στα μάτια''. Δεν ήταν κακοί άνθρωποι, κάθε άλλο! Άλλα είχαν αυτό το πονεμένο, αυστηρό ύφος και κοιτούσαν πάντα ο ένας τον άλλο σαν να έκρυβαν κάποιο μεγάλο μυστικό. 

Η αλήθεια είναι πως ακόμα και σήμερα αισθάνομαι άβολα όταν φέρνω την εικόνα τους στο μυαλό μου. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω! Μία γειτόνισσα, ήταν κουτσή και ένας άλλος γείτονας της θείας μου ήταν παράλυτος από την μέση και κάτω. Σε έναν του έλλειπε ένα αυτί και σε έναν άλλο ένα χέρι. Βέβαια και η θεία μου δεν πήγαινε πίσω. Μια φορά, είχε αφήσει κατά λάθος την πόρτα του δωματίου της μισάνοιχτη την ώρα που ντυνόταν και μπόρεσα έτσι να διακρίνω τα εγκαύματα τα οποία είχε στην πλάτη της. Βέβαια ποτέ δεν τόλμησα να ρωτήσω πως τα απέκτησε, αν και υποθέτω πως ήταν αποτέλεσμα κάποιου ατυχήματος στο τσίρκο. Ω ναι! Η θεία Μπέλλα, ήταν πολύ διάσημη στα νιάτα της. Έκανε μεγάλη καριέρα στο ''Τσίρκο Ντι Ντολόρε'' ως θηριοδαμαστής! Για την ακρίβεια, ποτέ δεν μου διευκρίνισε ποια ήταν ακριβώς η δουλειά της στο τσίρκο, αλλά από τις τεράστιες αφίσες που είχε κολλημένες στο δωμάτιό της αυτό το συμπέρασμα είχα βγάλει. Στις αφίσες αυτές που κοσμούσαν τους τοίχους του δωμάτιό της, μπορούσες να διακρίνεις μία γυναίκα να κρατάει ένα μαστίγιο, φορώντας το πιο φανταχτερό κοστούμι και μία τίγρη να περνάει μπροστά της, πηδώντας μέσα από ένα φλεγόμενο στεφάνι. ''Τσίρκο Ντι Ντολόρε! Ελάτε να θαυμάσετε την Μπέλλα! Για ένα Σαββατοκύριακο μόνο!'', έγραφε στο κάτω μέρος της αφίσας. Είχε βέβαια και άλλες αφίσες, όπου απεικονίζονταν πιγκουίνοι, αρκούδες που έκαναν πατίνι, λιοντάρια που έκαναν κούνια και δύο ελέφαντες που κουβαλούσαν στην πλάτη τους δύο άλογα! Πόσο φοβερό θα ήταν να υπήρχαν ακόμα ζώα στο τσίρκο. Αχ γιατί να μην μπορούσα να παρακολουθήσω τώρα μία από αυτές τις εξωπραγματικές παραστάσεις που με την μαγεία τους μπορούσαν να σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο πέρα απ΄τον δικό μας?

Αν με άκουγε τώρα η θεία μου είμαι σίγουρη πως θα μου έκλεινε το στόμα πριν προλάβω να πω περισσότερα. Μα πώς είναι δυνατόν να μισούσε το τσίρκο αυτή η γυναίκα? Πραγματικά απορώ... Και το κερασάκι στην τούρτα δεν στο έχω πει ακόμα, ημερολόγιό μου. Η πολυαγαπημένη μας θεία, άφησε εξ ημισείας το σπίτι της σε εμένα και την αδελφή μου. Δεν λέω πολύ ευγενικό εκ μέρους της... και το σπίτι ήταν φανταστικό. Ήταν περιφραγμένο με κάγκελα και είχε μία μεγάλη πύλη, την οποία διέσχιζες για να  αντικρίσεις τον πιο όμορφο κήπο που θα μπορούσες να βρεθείς ποτέ. Ήταν τεράστιος, γεμάτος θάμνους και μικρά δεντράκια δεξιά κι αριστερά σε όλη την έκτασή του ενώ στην μέση υπήρχε ένας μικρός τεχνητός καταρράκτης που κατέληγε σε λίμνη. Στο βάθος, πίσω από τον καταρράκτη, ανάμεσα στα δέντρα, βρισκόταν το σπίτι, τεράστιο και διώροφο. Στον κάτω όροφο υπήρχε ένα μεγάλο σαλόνι και μία εξίσου μεγάλη κουζίνα. Αντίθετα στον επάνω όροφο, βρίσκονταν τα δωμάτια, με το καθένα να έχει και το δικό του μπάνιο. Όσο ωραίο κι αν ακουγόταν όλο αυτό, υπήρχε για μένα ένας πολύ σοβαρός λόγος να μην θέλω να μείνω εκεί ούτε δευτερόλεπτο χωρίς την επίβλεψη της θείας μου. Βλέπεις, η θεία Μπέλλα, όταν έκλεισε το τσίρκο, κράτησε έναν μαύρο πάνθηρα και δύο λιοντάρια τα οποία εννοείται πως είχαν το ελεύθερο να κυκλοφορούν σε όλους τους χώρους στου σπιτιού αλλά και του κήπου όποτε ήθελαν. Και αν καμιά φορά άρχιζαν να βρυχώνται... έτρεμαν οι τοίχοι και οι πόρτες του σπιτιού. Τουλάχιστον έτσι μου ακουγόταν εμένα κάτω απ΄το τραπέζι όπου συνήθιζα να κρύβομαι για να μην με βρουν τα θηρία. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μου είχαν επιτεθεί, αλλά και πάλι δεν ήταν ανάγκη να φέρνουν βόλτες έξω απ΄το δωμάτιό μας κάθε φορά που μέναμε εκεί! Άλλη μία από τις παραξενιές της θείας μου που ποτέ δεν κατάλαβα... 

Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο την θαύμαζα ήταν και το γεγονός πως είχε τον τρόπο της με τα ζώα. Ήταν λες και την καταλάβαιναν. Ειδικά ο Τόνι, ο μαύρος πάνθηρας. Όπως είπα και πριν το σπίτι είχε πολλά δωμάτια. Έτσι το κάθε ζώο είχε και το δικό του δωμάτιο γιατί ''είναι μέρος της οικογένειας'', όπως έλεγε και η θεία Μπέλλα. Βέβαια ο Τόνι δεν κοιμόταν σε κανένα από αυτά. Ο Τόνι πάντα μοιραζόταν το ίδιο κρεβάτι με την θεία μου. Κοιμόταν στο κάτω μέρος στου κρεβατιού, ακουμπώντας τα πόδια της με την μουσούδα του και αν καμιά φορά έβλεπα εφιάλτες στον ύπνο μου, δίσταζα να την ξυπνήσω, καθώς ήταν αδύνατον να μπεις στο δωμάτιο χωρίς έρθεις αντιμέτωπος με τα καταπράσινα μάτια αυτού του μεγαλόσωμου αιλουροειδούς που την φύλαγε σαν κέρβερος...