Circo Di Dolore

Είς Το Επανιδείν Φίλοι Μου!

Το πρωί βρήκε τα ζώα κουρασμένα, αφού τις τελευταίες μέρες εκτός του ότι έκαναν πολλές προπονήσεις και κόλπα πιο περίπλοκα και πιο επικίνδυνα από ποτέ, δεν κοιμούνταν νωρίς καθώς προτιμούσαν να κοιτάζουν τον ουρανό που άλλοτε επέτρεπε στο φως του ηλίου να τους καλημερίζει και άλλοτε στο φως του φεγγαριού να τους νανουρίζει. Τους είχε δώσει πολλή χαρά αυτή η μικρή σχισμή της τέντας! 

'Και δηλαδή αυτό το πράγμα που λέγεται ουρανός, αλλάζει χρώματα?', ρώτησε ο Μπρόντι που δεν είχε δει ποτέ του τον ουρανό παρά μόνο είχε ακούσει γι' αυτόν από άλλα ζώα τα οποία σε αντίθεση με εκείνον δεν είχαν γεννηθεί κάτω την τέντα του τσίρκου. 

'Ναι', του απάντησε η Λίντα χαμογελώντας.

'Και πώς το κάνει αυτό?'

'Όταν βγαίνει ο ήλιος το πρωί, μας χαρίζει φως. Το βράδυ όταν ο ήλιος χάνεται, παίρνει και το φως μαζί του. Έτσι όλα τα χρώματα μοιάζουν πιο σκούρα τη νύχτα'

'Καμιά φορά βέβαια το φεγγάρι, βρίσκει κι εκείνο φως να μας χαρίσει μα αυτό συμβαίνει μόνο μια φορά τον μήνα, όταν έχουμε την λεγόμενη πανσέληνο', συμπλήρωσε ο Τόνι και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του Μπρόντι.

'Είσαι καλά φίλε?', τον ρώτησε ο μαύρος πάνθηρας.

'Καλά είμαι. Ξέρεις, η μητέρα μου πέθανε καθώς γεννούσε τον αδερφό μου, ο οποίος πέθανε επίσης. Αργότερα πουλήθηκα στο Τσίρκο Ντι Ντολόρε, χάνοντας επαφή και με τον πατέρα μου. Μου είχε πει όμως ένα πράγμα που ποτέ δεν ξέχασα. Μου είχε πει ότι υπάρχει ένα μέρος που λέγεται ουρανός και πως κάθε βράδυ για να μην νιώθουμε μόνοι, τα αγαπημένα μας πρόσωπα ανάβουν μικρά φωτάκια ως μία ένδειξη πως αν και είναι μακριά, είναι ακόμα εδώ μαζί μας και μας βλέπουν. Η μητέρα μου και ο αδερφός μου, είναι και εκείνοι αστέρια. Ίσως και ο πατέρας μου να είναι και εκείνος ένα άστρο πλέον. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ πια να δω ότι αλήθεια υπάρχει αυτό το μέρος και ότι πράγματι τα άστρα βγαίνουν κάθε βράδυ στον ουρανό να μας χαιρετίσουν. Τόσο καιρό η τέντα δεν με άφηνε να δω την μητέρα μου! Εκείνη έβγαινε κάθε βράδυ όλα αυτά τα χρόνια στον ουρανό και με έψαχνε, μα το φως των άστρων αμφιβάλλω πως φτάνει κάτω από τις τέντες...', είπε ερχόμενος όσο πιο κοντά μπορούσε στην σχισμή. 

Όλοι έμειναν να τον κοιτάζουν με δάκρυα στα μάτια. Ο Μπρόντι δεν ήταν μονάχα βασιλιάς επειδή ήταν το πιο διάσημο λιοντάρι στον κόσμο, αλλά και επειδή ήταν πάντα χαρούμενος και ψύχραιμος ό,τι κι αν συνέβαινε. Και εκεί που νόμιζες ότι πέρασες μια άσχημη μέρα, υπήρχε πάντα ο Μπρόντι ο οποίος είχε περάσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις από σένα μα ποτέ δεν μιλούσε γι' αυτές και σε κανέναν. Αυτή ήταν μία από τις θλιβερές ιστορίες που θέλησε να μοιραστεί με τους φίλους του, μα είμαι σίγουρη πως ακόμη και σήμερα αν τον ρωτούσες θα είχε πολλές ακόμη να σου πει. Πράγματα που ποτέ δεν θα φανταζόσουν πως μπορούν να συμβούν!