Fucker Series#2: Two Blue (COMPLETE)

CHAPTER 20

Author's Note

Noong mga nakaraang araw iniisip ko kung papahabain ko ba 'to o hanggang chapter 30 lang tulad ng ibang fucker series. 

Napagdesisyunan ko na gawing 30 chapters + epilogue. Kung sisipagin lalagyan ko ng Special Chapter.

Ilang chapters na lang matatapos na 'tong two Blue at ipa-publish ko ang Johan 2.

Salamat sa mga sumuporta sa buong frucker series! 😍😍💋💋

-En🌵

***********

Nagising si Loaisa dahil sa gutom. Naalala niyang hindi nga pala siya nakapaghapunan at umaga na ng matapos sila ni Blue. Tinapik niya si Blue sa braso upang magising.

"Blue"

"Tsk... Blue, gising."

"Hmmm?"

"Nagugutom na ako."

"Ano? Isang round ulit? Gutom si pinat?"

Gumapang ang kanang kamay ni Blue mula sa bewang hanggang sa kaselanang bahagi ni Louise tiyaka ito hinimas.

"Ouch! Masakit Blue! Nagugutom ako, kumakalam na sikmura ko."

"Oops, sorry. Mamaya mamasahiin ko 'yan para di na sumakit. Five minutes, tatayo na ako para magpaluto kay manang sa baba."

"Blue naman! Hindi ka na makakaulit!"

Biglang napaupo si Blue at tumingin kay Louise.

"Ano bang gusto mong kainin?  Magbibibis lang ako."

"Kahit ano. "

"Pwedeng mo naman ulit akong kainin, 'di mauubos 'tong kakainin mo kaso hindi ka nga mabubusog, masasarapan ka naman."

"Blue Jones! Gusto ko ng pagkaing nauubos at nakakabusog!"

"Okay, madali lang akong kausap"

Halos mapairap si Louise sa sinabi ni Blue.

'Wow, madali kang kausap? Nakailang ulit ba ako na gusto kong kumain? Haist!'

Nagulat si Louise dahil biglang tumayo si Blue at ibinalandra niya ang kanyang buong katawan na animo'y siya ay isang hari.

Napatingin si Blue kay Louise dahil bigla siyang namula at nagtakip ng kumot. Napangiti si Blue tiyaka umiling.

Gustuhin man ni Blue na may mangyari ulit sa kanila ngunit napapamura siya dahil sa walang kuwenta niyang alaga.

'Manoy! Siyam na taon kang nangulila kay pinat! Tapos isang buong gabi lang hindi ka na nilalabasan? Kailangan ko atang uminom ng pinagbabawal na teknik kaso baka makasama. Huwag na lang, galingan mo naman manoy! Tumagal ka naman ng isang araw bago maubusan ng bala! Pano tayo makakarami!'

Nagbihis si Blue at medyo masakit ang kanyang balakang dahil lagpas labindalawang oras siyang bumayo ng bumayo. Ngunit para sa kaniya ay hindi iyon sapat. Nang makapagbihis ay tumingin siya sa orasan, ala-una na ng hapon at apat na oras lang ang kaniyang tulog ngunit hindi iyon mahahalata dahil para siyang baterya na punong-puno ng enerhiya.