My Secret Life (ON-GOING)

Chapter 28

Sam P.O.V

Every corner of the building are now filled with corpse. Gun shut is heard every corridor. the blood turns into paint at the clear white wall. My subordinates are covering from the bullets flying over cause by our enemy. The organization sir Francis gave us to infiltrate already at the edge of despair.

"We cornered some of them at A64 room. They're mostly researchers!" sabi ni Trisha sa earpiece.

"We found some workers here! What should we do ma'am?" tanong sa 'kin ng isa sa mga subordinates ko.

"Kill them. Don't let any one of them leave this building alive! All personnel in this organization-in this building must be killed!" sigaw ko sa lahat sa kanila para marinig at maging desidido silang lahat.

"Yes, ma'am!" sigaw nilang lahat at nagsilabasan na sila sa kanilang mga pinagtatagoan at nagpalitan ng mga bala sa kalaban.

Most of them fall down having holes in their heads or having a shot at their chest. Some of my men's are hit but not sever. "Medics!" those who are injured are being carried by some medics and their friends. I, one of the front lines are having a head to head gun show.

Most of my shots are perfectly hit. I aimed my gun to be hit at the vitals points.

"Iane! Tell me the coordinates of some of the remaining survivors!" sabi ko sa earpiece.

Sinabi niya agad sa akin kung saan sila. Pinuntahan ko ang lugar na 'yun pagkatapos namin mapatay yung kalaban namin.

Yung mga subordinates ko ay pina scout ko sa mga natitira pang kalaban na hindi makita sa CCTV.

Sinapa ko yung pintoan ng lugar kung saan sinabi ni Iane. "Sabihin niyo sa akin kung sino ang nagpasimuno nito?!" tanong ko sa kanila. Lahat sila ay hindi armado except sa isang lalaki na tinutukan ako.

"Umalis ka dito kung ayaw mong mapatay!" sabi ng lalaki na nanginginig pa habang hawak ang kaniyang baril.

Tsk. "Huwag kang magpatawa. Hindi mo nga mahawakan ng tama ang baril mo, mapapatay mo pa kaya ako? Sumuko na kayo at sabihin niyo sa akin kung sino ang pasimuno ng kaguluhang ito." I said while staying my guard up.

"Asa kapa! Alam namin na kahit sabihin namin sa iyo ang nalalaman namin papatayin mo kami! Kaya umalis kana kung ayaw mong mapatay ng una!" sabi ng lalaki.

Lahat ng mga nakatagong tao ay mga researchers at isa lang yung armado. Hindi kaya nito bumaril. Nanginginig pa nga ang kamay niya eh. At hindi pa makatitig sa akin sa mata. Tsk.

"Let's make a deal. Sabihin niyo sa akin ang nalalaman niyo at papalayain ko kayo. So? Okay ba?" tanong ko.

"Asa ka! Hindi mo kami maloloko!" sabi ng lalaki.

"Pero...may anak ako...kailangan niya pa ang suporta ko. Wala na siyang mama at ako nalang ang inaasahan niya. Kailangan ko pang mabuhay."

"Ako rin. May binubuhay pa akong kapatid at magulang."

"Ako rin." at sunod sunod na ang mga taong iniisipan ang alok ko.

"Sigurado kabang...hindi mo kami papatayin kapag sinabi namin 'to sa 'yo?" tanong ng isang babae sa sulok na nakatago sa likod ng mga lalaki.

"...Oo." sabi ko at may nakakabinging katahimikan ang namuo.

"Oh sige. Sasabihin na namin."

"What! Hindi puwede! Sinabi sa atin na hindi dapat natin sabihin ito kahit kanino. Lalo na sa mga kalaban nating Mafia!" sabi ng lalaki na naka tutuk sa akin ng baril.