His Personal Property ✔(Ethan Kim)

Chapter 29. The man on my dream

Chapter 29. The man on my dream

Claudette's Pov

Nandito na naman ako. Sa madilim at nakaktakot na kwarto kung nasaan yung batang babae at yung lalaki. Nauulit na naman ang mga pangyayari. Nakakatakot. Natatakot ako para sa sarili ko.

Naririnig ko ang sarili kong umiiyak. Ako yung umiiyak. Ako yung bata.

"Mommy help me!!"rinig kong sigaw ko. Nakikita ko ang mga nangyari noon. It was my birthday. Wala kaming bisita. Kaming tatlo lang nina mommy at daddy ang nasa bahay. I was about to tell to myself that I should run because he's near but I can't. Hindi na naman ako makagalaw. Hindi na naman ako makapagsalita. I am just watching what's happening to myself when I was just a kid.

"Mommy help me"umiiyak na sabi ng bata which is me. Where is my mom. Bakit mag-isa na lang ako rito. Bakit ang dilim ng paligid. Bakit nakakatakot ang paligid. Pinagmasdan ko ang likod ng bata na nakahawak ng manika habang pumapalahaw ng iyak. Walang duda. Ako yung bata pero ang tanong, sino naman kaya yung lalaki.

Kailangan kong makita ang mukha niya. Kailangan ko siyang makita. What happened to me after that night.

Ilang minuto pa ang tinagal ko sa pagtayo habang pinapanood parin ang sarili ko nung makarinig ako ng ingay na tila may isang bakal na hinihila. Ano yun?

Sinundan ko ang ingay na iyon hanggang sa makarating ulit ako sa isang bakanteng silid ng bahay namin. Sumiklab ang takot sa buong sistema ko nung makitang bukas ang pinto ng silid kung saan nanggagaling ang ingay. Pumasok ako rito at gusto kong sumigaw dahil sa nakakadiring nakita pero mas gusto kong umiyak dahil hawak ng isang lalaki ang papa ko na duguan na at wala ng buhay. My tears run out to my eyes and started to shooked my head while crying. What's the meaning of this. My father is dead but how come na kasama ko ang papa ko hanggang sa naging collage ako. I'm starting to get confuse. This man, who is he? Ang daming katanungan sa utak ko na hindi ko naman masagot-sagot.

Who is this man? Kung patay na ang papa ko, sino ang lalaking nakasama namin ni mama.

Nakita kong inilagay niya sa isang cabinet si papa at inilock ang pinto. No. Kahit kailan ay hindi pa ako nakakapasok sa kwartong ito noon. Sa panaginip ko lang ito nakikita ngayon.

Kinilabutan ako at nagtaasan ang mga balahibo ko nung tumawa ang lalaki. Napaatras ako dahil do'n at nanlaki ang aking mga mata nung makitang kumuha siya ng kahoy sa isang gilid.

"Ngayon, kailangan ng mamatay ng anak niyo para makasama ko na ang babaeng inagaw mo"

Nanlaki ang mata ko nung maalala ang sarili ko. Agad akong tumakbo sa gawi nung bata at ilang kilometro pa lang ang layo ko sa kanya ay hindi na ako makagalaw ulit. I can't utter a words. I can't even move my body. Anong gagawin ko. Humingi ako ng tulong pero walang nakakarinig. Bakit walang nakakarinig.

Muling sumiklab ang takot at kaba sa sistema ko nung makita muli ang lalaki na papalapit sa'kin. Nakayuko ito kaya hindi ko pa lubusang makita ang mukha niya. Sino ka ba? Yan ang paulit-ulit na tanong sa'kin isipan. Bakit siya nadito. Bakit siya nanggugulo. Anong kasalanan namin. Bakit niya pinatay ang papa ko. Tnis is jist a dream but, why am I scared of him right now. Something is wrong.

"No"

Nagsimula akong magsalita pero hindi naririnig ng sinuman na naririto. Humingi ako ng saklolo pero tila hindi umaayon sa'kin ang tadhana dahil sa isang iglap ay nasa harapan na ng batang ako ang lalaki na may hawak na kahoy. I shooked my head and cry again. No. Kailangan ko siyang makilala.

Handa na akong makilala siya. Itinaas ng lalaki ang kahoy kasabay iyon ng pagpikit ko at ilang segundo pa'y nakarinig na ako ng katawan na bumaksak sa sahig. I open my eyes just to see the man's face and yes, I clearly see it right now but I also see the young me on the ground full of blood in the face.

"Noooooooo"

Tila nagising ako sa sariling sigaw pero madilim parin ang paligid dahil na rin siguro sa natatakpan ng tela ang mata ko. Nakakarinig ako ng tawanan na sa tantya ko ay galing sa limang lalaki o higit pa. I sighed. I already saw him pero hindi ko parin siya kilala. Hindi maalis sa isip ko ang mukha ng nakangising lalaki sa panaginip ko. Nakakatakot siya. He's a demon because he killed my papa. Ngayong alam ko ng wala na rin pala ang tunay kong ama ay wala na rin pala akong babalikan. Ang kailangan kong malaman ay kung sino ang nagpanggap na papa ko simula nung magising ako sa isang ospital. You heared right, naalala ko na lahat ang nangyari sa'kin noong bata ako. Alam ko na ang lahat.

Pagkatapos ng gabing iyon ay nahimatay ako dahil na rin siguro sa matigas na bagay na tumama sa ulo ko at ang alam ko pa ay katapusan ko na pero hindi, nagising na lang ako sa isang kwartong puro puti pero simula ng araw na iyon ay wala na akong maalala. It's a memory lost. Nagkaroon ako ng amnesia dahil sa pagkakabagok ng ulo ko.

"Oo mga pare, gising na pala ang ating magandang bisita"

Rinig kong sabi nung isang lalaki. I heared them laugh and my heared start beating so fast again. Muntik ko ng makalimutan ang nangyari sa'kin. Meron ding isang matigas na bagay na tumama sa ulo ko sa araw na iyon at sigurado akong yun ang nagpabalik sa mga ala-ala ko. Pinakiramdaman ko ang paligid. Nakatali ang buo kong katawan sa isang upuan. Naririnig ko rin ang huni ng mga ibon at ang pagsayaw ng mga puno mula sa labas ng kuwarto na kinalalagyan ko. Nasisiguro kong nasa dalawa ang bintana nito. Nararamdaman ko ring nananakit ang balat ko dahil sa init na tumatama rito at ang panghuli, umaga na ngunit hindi ako nakakasiguro kung kahapon nila ako kinuha. Malay niyo diba, dalawang araw o tatlong araw na pala akong natutulog hindi ko lang makita kasi nakapiring ako.

"Akalain mo pare, apat na araw ng natutulog ang bisita natin pero ngayon lang nagising"

Napasinghap ako sa narinig. Hindi ako makapaniwala. Apat na araw na akong tulog pero bakit nandito pa rin ako. Bakit wala pa si Ethan. Bakit wala pa sila. Wala ba silang pakialam sa'kin? I sighed and shooked my head. I should trust them specially Ethan.

"Tamang-tama dahil parating na si boss mamaya"

"Tsk. Kawawa ang babaeng ito kay boss panigurado"

Boss? Who's their boss. Bakit nila ako kinuha. I'm confuse. Basta't ang gusto ko lang ay makaalis na rito sa lalong madaling panahon dahil natatakot na ako. I wan't to see Ethan. I wan't to go home.

Ilang sandali ay nakarinig ako ng pagbukas ng pinto na lalong ikinakaba ko. Natahimik ang paligid dahil sa mga mabibigat na yapak na sa tantsa ko ay papunta sa direksyon ko. Hinigit ko ang aking hininga at napayuko. Pinilit kong igalaw-galaw ang kamay at paa ko pero mas lalo lang akong nasasaktan dahil sa higpit ng pagkakatali ng mga ito. Nagsimulang bumilis amg tibok ng puso ko dahil sa presensya ng isang tao na nasa harapan ko.

"Kamusta na iha?"

Hindi ako nakapagsalita dahil sa takot. His voice is familiar to me. Parang narinig ko na iyon noon pa lang. Gusto ko siyang makita. Gusto ko siyang makilala. There's a part of me that is curious about his identity but there's also part of me that is nervous to know him. Bakit ko iyon nararamdaman. Hindi ko na alam kung ano bang nararamdaman ko pero isa lang ang tanging gusto ko at iyon ay ang makabalik sa mansion. I don't like it here. Natatakot na ako.

Ilang segundo pang namayani ang katahimikan sa pagitan namin pero kalaunan ay nakaramdam ako na parang tinatanggal na ang piring ng mata ko. No. Makikita ko siya. Sino ang boss nila.

Pagkatanggal sa'kin ng panyo ay agad na bumungad sa'kin ang unang lalaki sa buhay ko. But I don't know if it's him or not. Pinakatitigan ko siya ng mabuti dahil sa pagkakatulala sa mukha niya. No. This can't be. I blinked my eyes several times bago ako bumalik sa huwisyo.

"Papa"

Yun lang ang tanging naiusal ko bago ko siya narinig na timawa ng nakakaloko.

_________
Yiepiee. 5 chapters to go.