Dalgalan Karadeniz

⚓Geçmişin İzi⚓

MultiMedya : Nazlı

Bölüm Şarkısı : Emircan İğrek - Beyaz

⚓

14.Bölüm : Geçmişin İzi

" Meğer benim tüm hayatım
bir yalan üzerine kuruluymuş.."

Yazardan..

Ve garajın kapıları ağır ağır açıldı..
Herkes pür dikkat kapıların açılışını izliyordu. Ve o an merak ettikleri tek şey orada ne olduğuydu.

Kapılar açıldı. Kocaman bir garajdı burası. Tozluydu. Evin geneline nazaran daha eski görünüyordu. Ve pek çok hırdavat mevcuttu sağda solda. Ama hiçbiri dikkatlerini çekmiyordu.

Garajın tam ortasında, yerde, eli kolu bağlı, kafalarında siyah bezden birer çuval olan iki kişi duruyordu.

" K-kim bunlar? " dedi Nazlı tereddütle. Hem merak ediyor hem de karşılaşacağı şeylerden ciddi anlamda korkuyordu.

Herkes merakla Aka Bey'e bakarken, o ise yüzlerini inceliyordu.

" Sana bir soru soruldu! " dedi Ateş sert bir ses tonuyla.

" Cevap ver. " diye de ekledi.

Aka Bey ise yalnızca gülümsedi.

" Üzgünüm küçük Karasu ama.. Burada patron benim. Ve sen ne dersen değil, ben ne dersem o olur.. "

" Kim bunlar!? " diye yeniden sordu Nazlı.

" Gidip bakmak istemez misin küçük hanım? " Aka Bey'in yüzünde her daim sinir bozucu bir gülümseme vardı.

" Tutmayın beni, gidip dağıtayım o yüzünde ki gülümsemeyi! " dedi Feyzullah hırsla.

" Sakin ol oğlum biraz. " diye uyardı onu Fethi.

Nazlı ise arkadaşlarına aldırış etmeden, derin nefesler alarak bir  adım attı depoya doğru.

" Nazlı! " diye peşinden gitmeye kalkmıştı Ateş ama iki silahlı adam onu kollarından kavramıştı.

" Sadece o. " diye uyardı Aka Bey.

Nazlı birkaç adım daha attı deponun içine doğru. Yürüdükçe yerden tok sesler çıkıyordu. Ve bu ses hepsinin zihninde yankılanıyordu.
Nazlı biraz daha yaklaştı yerde ki iki kişiye.

Yanlarına kadar geldiğinde geriye dönüp baktı. Tüm sevdikleri bir kez daha  yanı başındaydı. Elini, kafalarında ki siyah bez çuvalı çıkartmak için uzattı genç kız.
Ve sakince çıkarttı çuvalları.

Ve o an dünyanın dönmeyi bıraktığı andı onun için..

Bir devrin bitişi yahut başlangıcıydı..

Bir perdenin açılışı veya kapanışı..

Işıkların sönüşü ya da yeniden açılışı..

Karar veremiyordu. Hatta o an Nazlı ne yaşadığının bile farkında değildi.

Yerde oturan iki kişinin yüzüne baktı bir süre. Daha sonra histerik bir kahkaha atarak, başını iki yana sallamaya başladı.

" Yo.. Yoo.. Hayır.. H-hayır.. B-bu mümkün değil! Hayır.. Hayır.. Bu b-bir oyun.."
Ve aynı şeyleri tekrar etmeye başladı. Defalarca hızlı hızlı tekrar etti bu cümleleri. Çünkü inanmak istemiyordu. Çünkü eğer inanırsa, bir daha kabullenemzdi gerçek olmadığını.