Brave Hearts (Published Under LIB)

Kabanata 22

Kabanata 22

WAS it possible to love for a long time? Ang pag-ibig ba talaga'y nanatili kahit walang kasiguraduhan? Lahat naman ay may hangganan...ito ba ay wala?

It had been what? A decade—o higit pa? It was a long time, but why was he saying that he still loves me like before? That he waited for me? Totoo ba 'yon?

Nasapo ko ang mukha ko sa lakas ng sigaw ni Montezides no'ng hinabol siya ng aso, nahulog pa niya ang ice cream na hawak at umakyat sa bench at doon silang dalawa naghabulan.

"Oh my God..." I gasped in frustration, afraid the dog might bite him or something.

"Bruno!" A lady in jogging pants and a shirt came running towards us, nagkatinginan kami.

"Is that your dog?" I asked. Parang mahihimatay na si Atlas doon paikot-ikot. Umawang ang bibig ng babae at napasigaw.

"Oh my God! Bruno, my baby!" she exclaimed, nagtatakbo sa kinaroonan ng aso na tahol nang tahol.

"Bruno!" she called. The dog stopped. Ngumisi si Atlas nang tumama ang siko niya sa bench.

The lady took the dog na biglang naging parang isang maamong tuta. Napasalampak naman si Atlas sa lapag, hinihingal.

I immediately walked towards him. Nilagyan ng leash ng babae ang aso niya. Dumukwang ako kay Atlas, nagkatinginan kaming dalawa.

He was sweating, habol niya ang kanyang hininga.

"What happened?" I asked worriedly. "Bakit ka tumakbo kasi?"

"H-hindi..." He huffed, panting for breath. "Hindi ako hinabol ng aso, bibi, imagination mo lang 'yon."

"Whatever, Atlas. I saw it." Ngumuso siya at pinasadahan ng daliri ang buhok. That made me laugh.

"I'm sorry! He got out of my sight! Mabait naman ito at nakikipaglaro lang," the lady suddenly said, lumapit sa amin.

I helped Atlas up.

"Pinapalaro ko lang naman kasama 'yong ibang aso kaso biglang nawala..." ani ng babae at nang tingnan ko ang aso ay nakalabas na ang dila at gumagalaw ang buntot, mukhang nakikipaglaro lang talaga.

"Hindi naman 'yan nangangagat, ano?" I asked. She nodded, smiling.

"He's pretty playful but he won't bite," ani ng babae.

Bumaling ako kay Atlas at nakita kong kakaangat lang ng tingin. "Hindi naman pala mangangagat," I told him but his eyes widened, recognizing the woman.

"Inez?" he said in shock.

Nangunot ang noo ko sabay balik sa babaeng nagulantang din.

"Atlas!" She grinned at nagtaka ako nang magtawanan silang dalawa.

"That's your dog?" he asked and the beautiful lady nodded.

"Yes! This is Bruno! Oh my God! Hindi ko alam na narito ka sa Manila!" She chuckled.

"Well, yeah. I am working at St. Lukes," ani Atlas. "Ikaw, akala ko nasa Peñablanca kayo?" tanong ni Atlas, mukhang magkakilala talaga sila.

"Yes." She chuckled. "I have some stuff to do here. I just walked Bruno out today kasi palaging nasa bahay, pasensya na at hinabol ka. Alam mo namang alam niya kapag may may bulldog."

Napatawa ako. Namula si Atlas.

"Sama talaga ng ugali nito," ungot ni Atlas. Ngumisi sa kanya ang babae.

"Tatawanan ka ng kuya mo kapag nalamang hinabol ka."

"Ah, 'di kaya ako hinabol..." Sumulyap pa ang loko sa akin. "Nakikipaglaro lang ako sa aso, right, Lia?"